The voyage of discovery is not in seeking new landscapes
but in having new eyes.
Marcel Proust.
Je kunt misschien wel heel goed vanuit ratio besluiten hoe je jouw leven wilt leiden, maar als je je
gevoel, emoties en verlangens buitensluit, gaan die uiteindelijk rebelleren.
Helaas (gelukkig ;-)) blijft het leven je uitdagen als je niet onderzoekt wat er in jou aanwezig is: wat er
geraakt wordt, je tegenhoudt, je werkelijke verlangens.
Ik zie veel verschillende ‘vluchtroutes’ in m’n praktijk. Van ‘ik heb het zóóó druk’, tot ‘achterstevoren
leven’ (blijven wijzen naar wat er in t verleden is gebeurd óf bovenmatig verheerlijken van wat ooit
was). Of je nodig voelen voor de ander en daar de focus op richten (vanuit het verlangen ‘ik doe er
toe’). Bij onenigheid meer bezig zijn met de problematiek van de ander dan voelen wat dit met jou
doet. In lastige situaties door allerlei aannames in te vullen ‘hoe het zit’ (meestal vanuit angst en
controle).
Ál die pogingen zorgen ervoor dat je niet doet wat het meest belangrijk is: voelen wat er in jou
geraakt wordt. Dit kan van alles zijn: pijn, verdriet, teleurstelling, afwijzing, angst.
Maar óók een talent dat diep weggestopt zit vanuit een oude overtuiging.
Wanneer ik het uitleg aan een client, vergelijk ik het altijd met magneten. Op de leeftijd van 0-7 jaar
verzamel je de meeste, in de vorm van onzekerheid, gekwetstheid, je afgewezen voelen en nog veel
meer. Het hangt er vervolgens vanaf hóe sterk die magneten worden, afhankelijk van wat je verder
ervaart.
Als kind hunker je naar veiligheid, want op die leeftijd ben je heel kwetsbaar. Wanneer er dingen
gebeuren die je niet begrijpt, maar die flink verwarrend zijn, heb je de neiging de oorzaak te zoeken
in jezelf (ik zal wel iets verkeerd doen…)
Want het kan absoluut niet aan je ouders liggen (toch?), dát zou pas écht onveilig zijn!
Dus zoek je naar iets om met die verwarrende gevoelens om te kunnen gaan, al die bijbehorende
emoties niet meer te hoeven voelen en zo een stukje ‘veiligheid’ te creëren.
Ik voelde me bijvoorbeeld als kind duidelijk ‘anders’ dan de rest van het gezin en om dat gevoel zo
min mogelijk binnen te laten komen, want dat is op jonge leeftijd best beangstigend, ging ik me
aanpassen. Ik nam een afwachtende houding aan, observeerde heel goed m’n omgeving en hield m’n
mond als er dingen gebeurden waar ik niets van begreep. Dat was voor mij het meest veilig, want zo
hoefde ik niet keer op keer om te gaan met dat verwarrende gevoel ‘anders’ te zijn.
Zo ontstond er in mij een magneet die flink groeide en ook direct geraakt werd als het er ook maar
op léék dat ik ‘anders’ was dan m’n omgeving. Dan klapte direct dat verdedigingsmechanisme
omhoog; niets zeggen, niet opvallen en aftasten of het veilig genoeg was om wél iets van mezelf te
laten zien.
Pas toen ik leerde dat je daadwérkelijk anders waarneemt als je Hoog Sensitief bent én dat ik niet de
enige was, kwam er ruimte om dit te accepteren. Vooral toen ik ook nog eens leerde over de
voordelen, zoals een scherpe intuïtie. Die had ik tot dat moment diep weggestopt.
Door het vele observeren heb ik het talent ontwikkeld al snel aan te voelen of iemand spreekt vanuit
gevoel of vanuit verdediging.
Zo heeft iedereen z’n eigen ‘magneten’. Stel jij wordt ongelijk behandeld in het gezin waarin je
opgroeit. Dan ontstaat er een diepe pijn van afwijzing, vergezeld van verdedigingsmechanismes die
behoorlijk kunnen doorwerken in je volwassen leven.
Wanneer je niet weet wát jouw ‘magneten’ zijn en hoevéél je er hebt verzameld, kan het zo maar
gebeuren dat een boosheid je overvalt, terwijl die niet in verhouding staat tot wat er feitelijk is
gebeurd. Of je zakt weg in depressieve gevoelens, verdriet, schuld- of schaamtegevoel, soms op de
meest onverwachte momenten. Je schiet in perfectionisme. Of neemt véél te veel verantwoording.
Omdat je té sterke ‘magneten’ hebt verzameld.
Er niet naar kijkt in de hoop dat ze vanzelf weggaan.
Of denkt dat je ze wel onder controle kunt houden.
Maar ze zijn sterker dan jij…
Je kunt je ogen sluiten voor wat je niet wilt zien
maar niet je hart voor wat je niet wilt voelen.
