‘Van één ding heb ik wel spijt…’ zegt ze, terwijl we samen terugkijken naar de eerste keer dat ze hier binnenstapte. Benieuwd kijk ik haar aan. ‘Ik zou willen dat ik dit allemaal eerder had geweten, dan had ik zóveel dingen anders gedaan! Dan zou het allemaal zoveel makkelijker zijn geweest…!’
Als een bliksemschicht schiet het eruit; een mengeling van geïrriteerdheid, teleurstelling, verdriet.
‘Gefeliciteerd!’ zeg ik. Verbouwereerd kijkt ze me aan.
Dat begrijp ik, want we zijn zó geprogrammeerd om vooral kritisch te kijken naar onszelf.
Spijt, schuldgevoel, schaamte; soms lijkt het wel of we ze koesteren, alsof ze ons bestaansrecht geven.
Deze gevoelens mogen er best zijn, want je kunt er iets van leren. Maar de kunst is de lessen eruit te halen en de emoties vervolgens weer los te laten. Je kunt het verleden niet veranderen, maar wat je in de toekomst doet, hoe je reageert en welke keuzes je dán maakt, dáár heb je wel invloed op!
Stel je zou nóóit met spijt terugkijken naar wat je hebt gedaan, hoe je hebt gehandeld.
Er zou nooit het besef zijn dat je het anders, beter had kunnen doen. Dat zou betekenen dat je niets hebt geleerd… Dan zou je het nog steeds op de oude manier doen, met hoogst waarschijnlijk keer op keer dezelfde worsteling én uitkomst.
Dus hoe moeilijk en soms (enorm) pijnlijk ons leven ook loopt; wanneer je terugkijkt en realiseert dat je het anders, beter had kunnen doen, dan heb je iets geleerd.
Vaak zie je pas véél later hoe waardevol die ‘les’ was, waardoor je betere keuzes hebt leren maken.
Precies daarom is een ander helpen lang niet altijd de juiste oplossing…
Wees eerlijk; als jouw leven vreedzaam, liefdevol en harmonieus zou zijn, wil je daar dan nog iets aan veranderen?! Ik weet zeker dat het antwoord ‘NEE’ is…
Pas wanneer je zélf ergens last van krijgt, ontstaat behoefte aan verandering.
Het leven kent vele uitdagingen, waar we telkens iets mee lijken te ‘moeten’. Je kunt het ook vertikken natuurlijk en doen alsof het zich vanzelf wel oplost zolang je het maar negeert.
Maar misschien herken jij ook dat die uitdaging vervolgens nét zolang op je pad komt, totdat je het daadwerkelijk aangaat..?!
Bijvoorbeeld grenzen stellen; doe je het niet de 1e keer, zelfs niet de 1000e keer, dan BLIJFT er iemand aankloppen, nét zolang tot jij zegt; STOP! Tot hier en niet verder! En dat geldt voor alles, of je nu te veel verantwoording neemt, te vaak jezelf schuldig verklaart (komt vast door mij dat hij/zij dit zegt, zich zo gedraagt…) te veel op je schouders neemt, je té vaak niet uitspreekt, onvoldoende ruimte inneemt voor jouw behoeftes, goed nooit goed genoeg is…; het stopt pas wanneer JIJ je anders gaat gedragen.
En stel nou.. je zou iemand naast je hebben die altijd alles voor je oplost? Zou je zélf dan nog naar een oplossing zoeken?! Vast niet…
Dus als JIJ altijd de helpende hand biedt, dingen oplost voor de ander…dan ontneem je diegene als het ware wat hij of zij had kunnen leren in die situatie…
Wat, als jij er niet (meer) bent? Of plotseling niet in staat bent om te helpen?
Zou je een kind eeuwig aan de hand houden, dan zou het nooit onafhankelijk los leren lopen…
Je ontneemt die ander dus als het ware de zelfstandigheid om het zelf op te lossen en daar van te leren.
Natuurlijk is het fijn wanneer iemand zich even geen raad meer weet om dán de helpende hand te bieden, praktisch of emotioneel. Maar weet wannéér te stoppen en doe het niet keer op keer, anders creëer jij een enorme afhankelijkheid bij die ander naar jou.
Vind je dat lastig, vraag jezelf dan eens af wat daarvan de reden is.
Voel je je ‘gezien’, misschien zelfs sterker, wijzer, béter… als je veel voor een ander doet?
Mis je het geduld om af te wachten hoe die ander het zelf oplost?
Of heb je daar geen vertrouwen in (dat zal alleen maar minder worden als jij het blijft doen…)
Heb je een bovenmatig verantwoordelijkheidsgevoel?
Verdoof je soms je eigen pijn….(denk daar maar eens goed over na, dit komt vaker voor dan je denkt…)
Wees je bewust of jouw hulp werkelijk de oplossing is…
Inderdaad herkenbaar, ik help graag mensen terwijl sommige er niet eens om vragen. En zelf blijf ik maar doorgaan, verzuip maar wil dan geen hulp accepteren. Vroeger werd er denk ik veel vóór mij gedaan. Bedankt voor het inzicht dat ik misschien daarom nu geen keuzes kan maken.
Goed dat je het nu herkent Inge! Vraag jezelf eens af wát maakt dat je maar wilt blijven helpen. Welk gevoel geeft dit ‘helpen’ jou?
VOEL in je lichaam wáár dit gevoel zit en maak daar contact mee. Wat vertelt het je?
Zo kun je dit ook doen met het gevoel geen hulp te willen / kunnen aanvaarden (heel herkenbaar, had ik vroeger ook 🙂 en héél fijn wanneer je dit uiteindelijk wél kunt accepteren)
Je schrijft dat je nu geen keuzes kunt maken. Misschien is dat op dit moment ook wel helemaal prima. Tijd om eerst eens te onderzoeken waar je ‘hulpverlenerssyndroom’ vandaan komt ♥
Als ik terug kijk naar het verleden, had ik ook zeker veel dingen anders gedaan met de wetenschap van wat ik nu weet.
Later afvragend, had niemand mij daar op kunnen attenderen, om mij voor die fout te kunnen behoeden?
En daarna wordt mij nog door naasten gezegd, dat ze ook niet snapten dat ik die keuze had gemaakt… Dat maakte mij alleen nog maar bozer…. Of, ja, je gaat toch je eigen gang, je Luisterd toch niethoezo?Door deze wetenschap ben ik denk ik te beschermend, en zorgzaam naar naasten geworden, om hun te behoeden, om net als mij de fout in te gaan.
Nu weet ik dat iedereen, door fouten te maken,(verkeerde keuzes) dit de enigste manier is, om te begrijpen, duidelijk in te zien of je het juiste pad volgt. Hoe zwaar, en wat voor nasleep het ook voor je heeft…. Je komt dichter bij jezelf, als je de boodschap van je (verkeerde) keuze hebt ingezien.
Lieve Helena, op een of andere manier komt jouw reactie nu past te voorschijn…dus sorry voor het late antwoord.
Weet je wat het mooie is van terug kijken en weten dat je het anders had kunnen doen? Dat betekent dat je geleerd hebt…en hoe lastig ook, de meest moeilijke dingen in ons leven zijn vaak de meest waardevolle lessen…♥