“Het is HUN schuld, ZIJ doen het toch?!
dus waarom zou IK dan iets moeten veranderen..?!!”
Haar ogen fonkelen van ingehouden boosheid.
Zij doet toch haar best? Ze heeft verteld wat haar dwars zit.
Maar die anderen weigeren om te horen wat ze zegt?!
En nu gaat ZIJ in therapie (terwijl ze eigenlijk vindt dat de anderen dat hoog nodig hebben…) en nu wordt haar ook nog eens verteld dat ZIJ iets kan veranderen..?!
In één gebaar slaat ze haar armen en benen strak over elkaar, kijkt me doordringend aan en tis duidelijk dat het weinig scheelt of ze stapt op. Gelukkig blijft ze lang genoeg zitten om uit te kunnen leggen dat het iets genuanceerder ligt…
Het is natuurlijk goed dat ze zich uitspreekt! Vertelt wat haar zo boos maakt. Alleen is het soms wel (vaak…) de manier WAAROP…
Wanneer je té lang opkropt wat je dwars zit, kunnen al die onderdrukte emoties er op een onverwacht moment als een ‘bom’ uit komen.
Omdat heel vaak de ‘zoveelste druppel’ de oorzaak is…en wat er op dát moment gebeurt, niet heel veel anders is dan alles wat er tot nu toe is gebeurd, begrijpt de ander er meestal niets van…
De hoeveelheid én de heftigheid waarmee die ‘bom’ dan valt, is té veel en té verhit.
Waardoor de ander vaak niet eens meer kan horen waar het in werkelijkheid over gaat.
Die schiet als vanzelf in een verdedigingsmechanisme. Meestal door iets terug te zeggen. Waardoor jij je nog meer ongehoord voelt.
En er waarschijnlijk ook weer een ‘schepje bovenop’ doet.
Zo kom je heel gemakkelijk in een neergaande spiraal terecht waarin niemand meer iets hoort, de pijn van de ander niet meer kan zien of voelen. Alle reflexen van betrokken partijen staan op ‘verdediging’.
Een andere reflex kan ook zijn dat je niets meer zegt: je ‘bevriest’ als het ware
Beide reacties komen voort uit ons oer- overlevingsmechanisme: vechten, vluchten of bevriezen. Veel vrouwen hebben last van ‘bevriezen’ op het moment dat we ons emotioneel aangevallen voelen. Vaak weten we dan achteraf precies hoe we hadden willen reageren. En worden we boos op onszelf… “dat ik daar op dát moment nou niet op kom!”
Goed nieuws: je kunt er altijd op terug komen. Ga naar de ander, vertel hoe het je heeft geraakt en wat je eigenlijk had willen antwoorden.
Belangrijk is dat je dit altijd vanuit rust doet. Zonder lading.
Wanneer dit te lastig is voor je omdat er nog te veel emoties spelen: grote kans dat de ander dan ook weer reageert vanuit eigen getroffenheid.
En jullie weer in het oude patroon schieten: over en weer verdedigen. In plaats van te luisteren naar elkaar.
Dus: rust is hier een ‘must’…. (mooi ezelsbruggetje 😊)
Nog beter is: voorkomen. Niet altijd gemakkelijk. Soms zelfs bijna onmogelijk… omdat situaties zich geheel onverwacht kunnen voordoen. Maar hoe duidelijker jij bent, hoe eerder je kunt vertellen hoe iets voor jou voelt, wat jouw verwachtingen zijn: hoe beter.
En besef: je kunt de ander niet veranderen, alleen jezelf.
De regie nemen over je leven betekent dan ook de regie nemen over jouw reacties. Om dit te kunnen doen heb je een flinke dosis zelfkennis nodig. Het gekke is dat we vaak meer bezig zijn met een ander, dan met onszelf…
Je kent vast het spreekwoord: “zelfkennis siert de mens”.
Een minder bekende is: “wie alles kent behalve zichzelf, weet niets…”
We hebben allemaal kanten van onszelf die we nog niet kennen. De spiegel die een ander je geeft, biedt een mooie kans om die onbekende kanten te onderzoeken. Vooral op het moment dat iets je heel erg raakt heb je iets uit te zoeken voor jezelf.
Ja, je leest het goed! Neem het nog maar een keer tot je: dit doe je voor jezelf! Dus niet voor de ander….
Vaak is dit lastig om in je eentje uit te zoeken en als je het met vrienden, bekenden of familie bespreekt, krijg je 9 van de 10 keer een ‘gekleurd’ antwoord. Wat alles te maken heeft met hun eigen sympathieën en valkuilen… En vaak meer kwaad doet dan goed.
Maak betere keuzes en durf te investeren in jezelf door professionele hulp in te schakelen: iemand die jou een onbevooroordeelde en eerlijke spiegel voorhoudt.
Hoeveel jij je waard voelt begint altijd bij jezelf.
