‘Ok… en wát nu…’

Is één van de beste vragen die je jezelf kunt stellen op het moment dat je dreigt vast te lopen.
Wanneer je het even ‘niet meer weet’. Er té veel is, te veel gebeurt. Waardoor je het overzicht dreigt te verliezen. Of wanneer je ineens het gevoel bekruipt net zo’n hamster te zijn, die maar dóór blijft rennen in zo’n rad, zonder ergens te komen. Maar ook op het moment dat je kans loopt jezelf vast te zetten in emoties. Je kunt deze vraag gebruiken wanneer jou iets immens overkomt. Maar ook bij een kleinere gebeurtenis. 

Sta even stil…. Haal bewust adem en vraag jezelf af:
Ok… wát nu…

Jezelf deze vraag stellen betekent dat je over gaat tot actie.
In plaats van achterover te leunen en jezelf zielig te vinden. De slachtofferrol aan te nemen…
Mag best een keer hoor, even ‘lekker zielig zijn’, maar liefst nooit langer dan 10 minuten..
Ok ok, dat is misschien wel erg kort als je je serieus geraakt voelt… laten we afspreken uiterlijk een paar uurtjes. Langer dus niet.

Simpelweg omdat je jezelf op dat moment te kort doet!
Jij kunt namelijk beter! Dus neem de regie terug.

Jezelf deze vraag stellen, betekent dat je bereid bent overzicht te creëren.
De mogelijk- én onmogelijkheden te overzien en van elkaar te scheiden.
En van alle overgebleven mogelijkheden de beste naar boven te halen.

Jezelf deze vraag stellen brengt je in het ‘hier en nu’. In de tegenwoordige tijd. In plaats van te reageren vanuit vaste patronen die meestal zijn gevormd door vroegere, slechte ervaringen. Of door angst voor de toekomst  (ja….. maar… wat nou áls… deze angsten werken namelijk ongelooflijk belemmerend, terwijl niemand een glazen bol heeft)

Jezelf deze vraag stellen koppelt je los van je reptielenbrein, wat direct wil schieten in de overlevingsmodus: ‘vechten, vluchten of bevriezen’. Het biedt perspectief: kijk naar wat er nog mogelijk is!
Het maakt dat je de regie weer in eigen handen neemt…

Het zet aan tot actie en dat is de beste manier om uit dat hulpeloze gevoel te stappen.
Geeft je het gevoel van zelfbeschikking terug.
Heb je de behoefte om achterover te leunen en het maar ‘te laten gebeuren’ of je gevoelens en emoties weg te duwen, weet dat dit voort komt uit de overlevingsmodus: vluchten of bevriezen.
Wat uiteindelijk bijna altijd depressieve gevoelens te weeg brengt. Omdat je het verdriet, de paniek, de onmacht,  de teleurstelling, de boosheid ‘parkeert’ ergens in je lichaam. Je slaat ze als het ware op. Waardoor er blokkades ontstaan.

Die vaak op een onverwacht moment alsnog omhoog komen.
En als dan die ‘bom barst’ zijn het meestal een flink aantal opgekropte emoties bij elkaar. Waardoor je niet eens meer zo goed weet wáár het nou precies over gaat.
Het is er dan gewoon… BAM. Niet aan te ontkomen…

Actie is het belangrijke onderscheid tussen:
overkomt het jou (slachtoffer)
of láát je het gebeuren?! (hierbij ben jij de regisseur en kun je dus besluiten nemen)

En nee…. Het zijn niet altijd de mogelijkheden die nog over zijn, waar jij op had gehoopt.
Maar zo is het leven. Het is niet altijd rechtvaardig.
Als je blijft vechten voor iets wat onmogelijk is, raak je behoorlijk teleurgesteld. Persé iets willen heeft meer te maken met de behoefte aan controle. Wat je nooit zult hebben in het leven. Dus laat dat ajb los…

En weet je even echt niet meer wáár te beginnen: voel wat voor jou een 1e kleine stap zou kunnen zijn.
Het belangrijkste is in beweging komen.

Dus… aan jou de keus: wil je de regie terug óf… blijf je hangen in een slachtoffergevoel….
Lijkt mij een gemakkelijke keuze 😊

Daarom: gebeurt er iets in je leven, groot of klein.
Stel jezelf deze (vrij simpele..?!) vraag: ‘ok… wát nu..?!!’

Maak betere keuzes 
Geniet je leven ♥