‘Leer het te accepteren’ zegt hij goed bedoeld.
Toch voel ik direct opstandigheid omhoog borrelen; het voelt alsof ik iets ‘moet’.
En ik weet niet of ik dit wil, laat staan dat ik het kan.
‘Hoe gaat het met je?’ een vraag die ik veel krijg, na het overlijden van Bas.
In het begin riep ik maar wat, want ik wist niet zo goed wat ik kon zeggen. Tegenwoordig zeg ik eerlijk; ‘ik weet het niet…’ Want ik kan er nog steeds geen woorden voor vinden, hoe ik me voel.
En ik weet niet of ik die woorden ooit zal kúnnen vinden.
Vroeger dacht ik dat ik het niet zou overleven wanneer er iets met m’n kinderen zou gebeuren.
Maar ik ben er nog. Dát feit op zich al is…
Verwarrend…
Laatst ‘betrapte’ ik mezelf er op dat ik zat mee te zingen in de auto. En direct bekroop me een schuldgevoel; ‘mag dat wel..?!’ Mijn ‘hoofd’ antwoorde meteen met ‘ja.. natuurlijk’ maar dat antwoord mengde zich direct met de kritische gedachte; ‘wat deed jij nou?!!’
Verwarrend…
Vragen… ik heb nog zóveel vragen. Vragen waar ik nooit een antwoord op zal krijgen.
Verwarrend….
Emoties vechten regelmatig om voorrang; verdriet, machteloosheid, boosheid. En dan ook zo maar weer een tijd niet… om me vervolgens op een onverwacht moment weer te overvallen.
Verwarrend…
Soms denk ik dat ik niet meer kán huilen. Dát voelt flink verwarrend.
Maar dan word ik plotseling weer overmand door een niet te stoppen huilbui… Daar word ik dan haast weer blij van… dat ik nog kan huilen.
Verwarrend…
Dus hoe het met me gaat? Misschien is ‘verward’ het antwoord op dit moment.
En toch…wanneer ik lijk te verdrinken in alle verwarring, is het net alsof Bas naast me komt staan en me een zetje geeft. En ik schrijf nu wel ‘alsof’, maar hij voelt dan zo dichtbij, dat ik zeker weet dat dit zo is. Ik voel me na zo’n ‘zetje’ ook direct een stuk rustiger.
Inmiddels ben ik overtuigd dat er meer is tussen hemel en aarde.
Laatst las ik deze mooie vraag; ‘kun je zijn met wat er nu is?’
Dat voelt beter dan ‘leer het te accepteren’. Er zit meer vrijheid in, ruimte voor beweging en verandering. Nu ik deze zin opnieuw lees, komt meteen een diepe zucht spontaan omhoog.
Voor mij het teken dat het in mij resoneert.
En is het niet de uitdaging die we allemaal hebben? ‘Te kunnen zijn met wat er is op dit moment’.
Soms voel je je volkomen machteloos; bijvoorbeeld bij t verlies van een dierbare of verlies van gezondheid. Dan word je overspoeld door emoties. Het liefst probeer je die te vermijden.
Want je ‘kunt er niets mee’?! Bovendien voelen ze onprettig en onveilig. Dus duw je ze het liefst weg met ratio. Waar ze diep van binnen blijven wroeten… als een vruchtbare bodem voor depressie en burn-out.
Geef je deze emoties namelijk geen erkenning, duw je ze telkens weg, dan plaats je ze diep in jezelf. Met als onbedoeld resultaat dat ze daar vast komen te zitten.
Ze laten je pas los nadát je jezelf toestemming hebt gegeven om die emoties te voelen.
Hebt erkend dat ze er zijn. Op dit moment…
Vaak zijn het je gedachtes over hetgeen gebeurt of is gebeurd, die je gevangen houden.
Want je vindt dat het anders moet zijn of anders had moeten gaan!
En precies die gedachtes zetten jou vast.
‘Zijn met wat er nu is’ betekent overigens niet dat je in een lastige situatie moet blijven zitten. Integendeel; als er omstandigheden zijn waar je invloed op hebt, kom in actie!
‘Zijn met wat er nu is’ geeft je de moed pijnlijke emoties aan te kijken, er doorheen te gaan en uiteindelijk los te laten. Waardoor er ruimte en inzicht ontstaat in wat je NU nodig hebt.
Het leven gaat gepaard met pijn, verdriet, teleurstellingen.
Accepteren dat dit zo is, erkennen wat je voelt, is de 1e stap naar loslaten. Niet degene van wie je hebt gehouden, niet de hoop op betere tijden, niet je vechtlust, maar loslaten van negatieve en daardoor saboterende gedachtes en emoties.
‘Zijn met wat er nu is’; ik voel me met regelmaat verward. Dát kan ik op dit moment accepteren.
Vind jij het nog lastig? Zelf gebruik ik een methodiek die ik ook toepas bij cliënten.
Wil je er meer over weten? Mail me en ik neem contact met je op.
Lieve Carla,
Zijn met wat er nu is…mooi en knap als dat lukt. Als je zoiets voelt wil je eigenlijk alleen maar weten wanneer “het over” is, omdat het zo’n pijn doet…helaas werkt het zo inderdaad niet.
Ik had en heb zo met je te doen…zag mijn ouders worstelen toen mijn jongste broer (42) 14 jaar geleden vermist werd, verdronken was bleek 2 dagen later. Hij liet 4 zoontjes na, jongste 11 maanden, oudste 7.
Ik verloor mijn broer, die als een vader voor mijn kinderen was. Mijn eigen verdriet deed zo’n pijn (en is er nog altijd) maar om mijn ouders zo gebroken te zien deed minstens zoveel pijn. En het verdriet van mijn kids daarbij….
Mijn moeder verloor zichzelf finaal, mijn vader brak, maar ze hebben zich herpakt; zijn doorgegaan voor ons en voor de kinderen en weduwe van mijn broer. We zijn altijd veel over Sjoerd blijven praten, ( al vond ik dit in het begin erg lastig omdat mijn moeder hem eigenlijk bij elke zin er bij haalde; Sjoerd zou zeggen… Sjoerd zou wel denken etc) maar zo lieten we hem “voortbestaan”, denk dat we bang waren dat hij anders in de vergetelheid zou raken. Mijn ouders zijn 2 jaar geleden samen verstorven, heel heftig en mooi tegelijk. Voor mij is er een grote leegte ontstaan, ik leek te zweven, miste houvast, een basis oid. En daarbij kwam het verdriet om Sjoerd weer heviger terug. Alsof ik dat een beetje geparkeerd had om er voor mijn ouders en kids te zijn.
Ook op een andere manier ervaar ik dat ik moeite heb met accepteren “zijn wat er nu is” dat ik door toedoen van anderen hartfalen heb gekregen, mijn hart nog maar 30% werkte en medicatie niets deed. Er werd ingegrepen; in AMC werd vlak na de dood van mijn ouders een 3 voudige pacemaker geplaatst, verkeerd helaas, ben daarna nog 2 keer geopereerd omdat het steeds mis ging.
Inmiddels werkt mijn hart 55%, gelukkig een stuk beter maar ik word nooit meer de oude en er blijft angst.
Dat vind ik heel moeilijk te accepteren….ik kon altijd “alles” en moet nu steeds vaker afhaken…
Maar goed, ik werk daar ook aan, idd zijn met wat er nu is. Gaan we doen! Lieve Carla, dank voor je verhaal, herkenning. Heel veel liefs en sterkte Maartje
Lieve Maartje, ook jouw pad kent vele uitdagingen… Wat een verdriet om je broer en nu ook beide ouders te moeten missen… Dankjewel voor het delen van jouw verhaal❤️
Dag Carla,
Weer een ” bijzondere ” brief door jou geschreven .
Herkenning , emotie en dankbaarheid is wat er nu met mij gebeurd.
Veel herkenning aan vroeger tijden , want het gaat heel erg goed met mij .
Maar zeker ook herkenning naar mijn vriendin.
Zij zit nog midden in deze situatie van vechten en haar uiterste best doen om te leren, van met name anderen, om er weer sterker uit te komen .
Zij heeft, helaas nog een lange weg te gaan .
Ik probeer haar zo goed mogelijk te steunen , maar dat is best wel moeilijk……
Ik denk zeker dat zij nog niet kan/wil accepteren dat : ” het is zoals het is “. Of zoals jij schrijft : ” kun je zijn zoals het nu is “.
Maar we geven niet op !!!!!
Ze heeft sinds kort de ” Poort van haar hart iets geopend.
Ze staat gelukkig wat meer open om hulp te vragen .
Daar is ze nu aan toe, en dat doet mij goed om te merken . Want af en toe kan zelfs ik haar niet bereiken, hoe graag ik dat ook wil !!!!
Mijn aanbod naar haar , om jou eens te bellen , is nog niet gelukt. Ik ga dat ook niet forceren. Zij mag/moet er aan toe zijn ….maar ik zie haar iedere dag vechten met zichzelf…..
Het gaat goed komen , dat weet ik zeker. Ook uit eigen ervaring ……
Ik vind het fijn en ook wel bijzonder dat ik dit allemaal met jou wil/kan delen .
Maar dat komt zeker ook omdat wij elkaar wel eens eerder hebben gesproken .. Het voelt zeer vertrouwd.
Vriendelijke groet, Albert.
Dankjewel voor je mooie reactie Albert❤️
Maartje,
Bijzonder om te mogen delen in/met jouw verhaal .
Open en eerlijk te kunnen verwoorden is niet iedereen gegeven .
En elk ” verhaal ” helpt anderen weer om verder te kunnen gaan met hun leven .
Dank voor je openheid ……
vriendelijke groet en veel sterkte toegewenst .
Albert .