Terwijl ze bovenop met zit, met haar hele gewicht
en ik het gevoel heb te stikken, zó benauwd
vraag ik haar of ze misschien IETS anders kan gaan zitten
want dán… houd ik het waarschijnlijk wel vol… ☹

Ruim 30 jaar geleden, net bevallen van een prachtige zoon. Super trots, gelukkig en tegelijkertijd zooooooooooo moe…. Nu ik wel eens terug kijk in foto’s zie ik een uitgeputte vrouw. Die voor de buitenwereld omhoog hield dat het ‘heel goed ging’.
Maar zodra ik alleen was, barstte ik vaak in huilen uit.
Toen een heel goede vriendin op visite kwam hield ik bewust mijn zonnebril op. Zodat ze mijn ogen niet kon zien. Bang dat ze vragen zou stellen. Zodra de voordeur achter haar sloot, voelde ik opluchting omdat ik het vol gehouden had. Tegelijkertijd jankte ik diezelfde ogen verscholen achter m’n zonnebril, bijna ‘uit m’n kop…’ Zó verdrietig, zó moe, vooral zó eenzaam.

In die tijd had ik nog het gevoel dat alles mijn verantwoording was. Zorgen voor een baby die veel last had van krampjes, weinig slaap (in totaal 3 tot 4 uurtjes per nacht…) Een dochter, die ik ook graag alle aandacht wilde geven die ze verdiende. Waar tegenover ik me vaak schuldig voelde omdat ik tijd tekort kwam. Daarnaast het huishouden op (hoog) peil houden, gezond koken, altijd iets lekkers in huis voor bezoek. Mijn antennes stonden naar buiten gericht. Iedereen blij? Goed verzorgd?! In harmonie met elkaar..?!
Dán kon ik blij zijn. Dát gaf me rust… dácht ik, want ik kreeg het in die tijd niet of nauwelijks voor elkaar. Dat zal je niet verbazen. Mij ook niet… achteraf!!

OVERLEVEN. Meer was het niet in die tijd… dat realiseer ik me nu.
Toch is het raar zoals het in ons brein werkt. Ik vertelde mezelf van alles: “kom op, even door zetten, over een tijdje zal het beter gaan, stel je niet zo aan, iedere moeder gaat hier door heen”.
Waarschijnlijk zit jij nu in een heel andere situatie maar herken je die innerlijke kritische stemmen wel.
Waardoor je vergeet te voelen hoe het wérkelijk met je gaat. Waar JIJ behoefte aan hebt.

Omdat er in m’n relatie ook nog eens enorme spanningen ontstonden, besloot ik in therapie te gaan.
Ik neem je even mee naar de 2^e afspraak: de sessie vindt plaats in een kamer, waarvan de vloer bekleed is met gymmatten. Ik herken ze van vroeger: gymles op school. ‘Typisch’ denk ik ‘wat gaan we hier nou doen..?! Ik hoop toch niet allerlei gymnastische oefeningen want ohhh wat ben ik moe….’ Maar ik zeg niets…

Tot mijn verbazing vraagt ze me te gaan liggen. Ohh ok… dat is wel fijn. Nu oppassen dat ik niet in slaap val… Nou… daar hoef ik niet bang voor te zijn want ze klimt bovenop me, zet haar volle gewicht in, neemt me in een houtgreep. Pfff… dat voelt vervelend en dat is zachtjes uitgedrukt. Maar ik ga er vanuit dat ze weet wat ze doet, dus het zal wel nut hebben…
Na een paar minuten krijg ik het Spaans benauwd…. Ademhalen is lastig, maar…ik zeg nog steeds NIETS..!! Ik blijf daar braaf liggen terwijl het benauwde gevoel toe neemt.  ‘Houd vol’ zeg ik in mezelf. Tot m’n ademhaling bijna stokt en ik ein-de-lijk (wel héél voorzichtig uiteraard…) vraag: ‘Kun je misschien IETS verschuiven…? Want ik denk dat ik het dan nog wel vol houd…”

Ze schuift direct van me af, kijkt me aan en zegt: ‘Ben je wel goed bij je hoofd??!!!!”
Ik schiet vol, want ik heb zó mijn best gedaan, haar instructies opgevolgd, gedaan wat ze van me verwacht en nu krijg ik er ook nog van langs..?!!

‘Doe je dit in je dagelijks leven ook als je bijna stikt? In al je taken? In alle verwachtingen? Als je voelt dat je het niet meer volhoudt? Vraag je dan óók aan je omgeving ‘een KLEIN beetje te veranderen’ zodat je het wél volhoudt..?’ vraagt ze me vol afschuw…
Uhhhh….. nou…. Ik kijk haar verdwaasd aan. Want op dat moment realiseer ik me: JA! DAT IS DUS PRECIES WAT IK DOE….

En nu zul je denken: goh Carla, mooi inzicht! Wat heb je daar toen mee gedaan?!
Ik kan je vertellen: uiteindelijk héél veel! Alleen op dát moment bekroop me ook nog eens een schaamtegevoel. Want ik hield het plaatje omhoog naar de buitenwereld dat ik zo sterk was… alles aan kon. Maar ik kon niet eens grenzen trekken! Durfde geen ‘nee’ zeggen, tegen niemand.
Ja… tegen mezelf! Keer op keer op keer… Hoe sterk was ik dan werkelijk..?!!

Bekeken vanuit persoonlijkheidsstructuren noemen we deze: DE VERDRAGER.
Als verdrager ben je dienstbaar, wil je het heel graag goed doen, heb je een flink plichtsbesef, enorm verantwoordelijkheidsgevoel, cijfer je je met liefde weg voor anderen.
Bovendien bezit je ook nog eens een flinke draagkracht. Daarom neem je, ongemerkt, (te) veel op je. Je bent zo (volledig) met anderen bezig, je voelsprieten staan zo naar buiten gericht, dat grenzen worden vergeten, eigen behoeftes en doelen naar de achtergrond verdwijnen. Soms zelfs totaal zijn vergeten.

Herkenbaar? Vraag jezelf dan eens af:
Wat verdraag jij allemaal. En hoe lang al…
En.. nóg belangrijker: HOE LANG GA JE DIT NOG VOLHOUDEN!

“Tijd is een luxe waar een eind aan komt: hoeveel minuten ga jij nog verspillen… “

Wil je kijken wat ik voor jou kan betekenen? Bel of mail me voor een afspraak.
Zeg ‘ja’ tegen jezelf en zet je voornemens om in actie. Vandaag nog!
Gewoon….omdat je het waard bent ♥