Snel trek ik m’n schoenen aan, zodat ik nog even een rondje met Zara kan lopen. Het zijn vrij nieuwe sneakers, leuk om te zien, maar lastig om aan te trekken. De veters moet ik flink los trekken voordat ik er in kan stappen. Op één of andere manier zitten die zo gevlochten, dat er nauwelijks ruimte in te krijgen is.
Dit maakt dat ik de meeste keren sta te wroeten om er in te komen en als het lukt, met een zucht van verlichting m’n veters vast maak. Zo, klaar om te gáán. Vooral nu, met zo’n enthousiast kwispelende en blaffende hond voor m’n neus, erg fijn.
Bij de 1e stap merk ik het al; er zit een steentje vóór in m’n linkerschoen. Piepklein weliswaar. Dat voel ik ook direct. Alsnog.. reuze irritant.
Maar die schoen weer uittrekken… daar heb ik weinig trek in, bovendien ook geen tijd. Dus tik ik met de neus van m’n schoen op de vloer, zodat het steentje nóg meer naar voren schiet en ik het niet meer voel.
Tot de 3e stap. Dan zit het weer tussen m’n tenen. Dus tik ik wéér met de neus van m’n schoen (inmiddels zichtbaar voor de buitenwereld… ). Dat voelt beter. Helaas duurt dat maar 2 stappen, want dan voel ik het steentje weer wroeten.
Dus ik tik weer….
In plaats van gewoon even op het trappetje te gaan zitten dat ik inmiddels ben gepasseerd, die schoen uit trek en dat steentje eruit haal…
Wie beeldend denkt, kan zich voorstellen hoe de wandeling er uit heeft gezien.
Gelukkig kwam ik onderweg weinig mensen tegen…
Eenmaal thuis realiseer ik me dat ik zo écht geen boodschappen kan doen, dus trek ik alsnog m’n schoen uit om het steentje eruit te halen. En vraag ik me direct af waarom ik dit toch niet metéén heb gedaan in plaats van ‘dansend’ het rondje met Zara te lopen. Want behalve dat het me zere tenen heeft opgeleverd, heeft het me uiteindelijk ook veel meer tijd heeft gekost doordat ik elke keer moest stoppen om te ‘tikken’.
In het dagelijkse leven gebeurt ons dit ook. Er zit ons iets dwars, dit signaleren we vrijwel direct en in plaats van er concreet iets aan te doen, maken we een soort van beweging of een omweg, waardoor we er op dat moment iets minder last van hebben. Maar wat meer een noodactie is, dan een concrete oplossing. Dus de irritatie komt onherroepelijk terug.
Hoezo blijven we dat waar we tegen aanlopen keer op keer uitstellen, treffen we dikwijls een soort van ‘noodmaatregel’, in plaats van het serieus aan te gaan?!
Want altijd óp het moment dat je er tijd en moeite insteekt om er eerlijk naar te kijken en het aan te pakken, kijk je meestal tegelijkertijd met spijt terug naar de tijd die je hebt verloren met al die schijnoplossingen.
Bovendien; hoe sneller je iets aanpakt, hoe korter de duur waarin je het oplost. Want wanneer je een probleem voor je uit blijft schuiven, is het net als een berg zand; het wordt hoger en hoger. Met andere woorden, de emoties stapelen zich op, worden groter en groter en het wordt steeds lastiger om op te lossen.
Maak betere keuzes ♥
Heb je hulp nodig? Mail me voor een gratis sessie van 30 minuten.
