Afgelopen weekend weer eens de muziek uit ‘Jesus Christ Superstar’ geluisterd. Misschien onbewust omdat het snel Pasen is, maar de muziek heeft me ontroerd vanaf het eerste moment dat ik de film zag. Ik heb dan ook de LP, CD plus DVD én al 3x deze rockopera live gezien. De laatste keer kreeg ik een kaartje van m’n oudste dochter en schoonzoon, waarin dit keer ook nog eens Ted Neely speelde! Voor de ‘niet kenners’: hij speelde ook in de film de hoofdrol, dus het was gewéldig om hem live te zien, ondanks dat hij een stuk ouder was en daardoor z’n stem veel brozer. Ik had nog wel van tevoren gewaarschuwd dat ik waarschijnlijk álles mee zou zingen , maar gelukkig heeft m’n dochter dezelfde neiging… Vroeger draaide ik deze muziek namelijk heel vaak, meestal als we samen na het eten de keuken opruimden: volume knetterhard en dan lekker meegalmen. Dus ook zij kent de teksten van voor naar achter…

Nu ik het weer beluisterde, regelmatig in tranen omdat de muziek me nog steeds raakt…, schoot me te binnen dat ik, toen ik voor de állereerste keer de film zag, tot het einde toe bleef hopen dat er een ‘draai’ aan het verhaal zou worden gegeven zodat Jezus zou blijven leven. Tja….
In die tijd kon ik gewoon nog niet geloven dat mensen zó gemeen, geslepen en manipulatief konden zijn. Inmiddels weet ik beter… Hoewel ik nog heel lang heb geloofd, dat áls ik maar m’n best deed en zoveel mogelijk ‘wijsheid’ verzamelde, m’n leven rustig, rechtvaardig en harmonieus zou worden.

Nú weet ik dat in je grootste pijn vaak ook je meest waardevolle lessen zitten en dat die zo begeerde wijsheid meestal precies dáár vandaan komt. Ik zeg regelmatig dat ik bepaalde ervaringen gráág had overgeslagen, maar tegelijkertijd de inzichten en lessen die ik eruit heb gehaald, niet terug zou willen geven.

Terug naar ‘Jesus Christ Superstar’: in het verhaal zie je dat er al een voorbestemming was. Jezus wéét bijvoorbeeld dat Petrus hem 3x zal verloochenen. Gaandeweg wordt duidelijk dat hij heel goed beseft hoe het met hem zal aflopen, maar ondanks vele waarschuwingen blijft hij zijn pad volgen.

Stel…dat er in ons leven ook bepaalde gebeurtenissen zijn voorbestemd. Dat je hier bent om specifieke lessen te leren.
Het is iets waar ik inmiddels in geloof.
Toen Bas, m’n zoon, overleed, heb ik lang gezocht naar het ‘waarom’.  Daar kreeg ik natuurlijk geen antwoord op… Tot ik een opstelling liet doen bij iemand die precies zo werkt als ik: niemand krijgt van tevoren de vraag of het verhaal te horen, de representanten staan ‘blind’ in de opstelling, dat wil zeggen zónder enige informatie vooraf. Want dát voelt voor mij echt zuiver.

Toen ik me uiteindelijk kon verbinden met de representant voor ‘vertrouwen’ (geloof me, ik voelde eerst een enórme weerstand want HOE kon ik hier vertrouwen voelen!!) kwam de representant voor Bas dichterbij en gaf me die oh zo herkenbare, ongelooflijk mooie glimlach van hem. Op dát moment kon ik de handen van ‘vertrouwen’ aannemen en ineens brak er een enórme straal licht door het venster, precies om ons drieën heen.
Degene die de opstelling begeleidde vertelde later dat iedereen de adem inhield, omdat het haast als een ‘heilig’ moment voelde.
Deze opstelling geeft me nog steeds vertrouwen, rust en kracht. Uiteraard mis ik Bas ongelooflijk, alleen de zoektocht naar het ‘waarom’ heb ik los kunnen laten, dat heeft plaats gemaakt voor ‘vertrouwen’.

Laatst las ik een quote van Jung; ‘achter de chaos heerst orde’. Dat resoneerde direct.
Want er is beslist méér tussen hemel en aarde, al weten we niet wát. Wat jij als chaos ervaart is misschien wel precies zoals het voorbestemd is. Omdat er iets ‘groters’ is dat er voor zorgt dat je krijgt wat je ‘nodig’ hebt, waarbij nog steeds de vrije keus aan jou is wat je er mee doet…

Een prachtige metafoor voor onze ‘levenslessen’ is een parel. Die ontstaat doordat iets, bv een zandkorrel, de oester binnen dringt. Omdat dit irriteert kapselt de oester het in en daaruit ontstaat op den duur zo’n zeldzame, kostbare parel. Zou de oester er niets mee doen, dan blijft de zandkorrel een flinke irritatie.

Zo kun je ook kijken naar de gebeurtenissen in je leven en mensen die jou kwetsen.
Kun je vanuit vertrouwen kijken, dan kan dat prachtige inzichten in jezelf én het leven geven, wat werkelijk ‘pareltjes’ zijn.

Stop je het daarentegen weg onder een dikke laag weerstand, onder het mom ‘gewoon dóórgaan…’ of ‘daar wil ik het niet over hebben!’ dan ontstaat er in plaats van een ‘parel’ een ‘mentale blauwe plek’, waar je diréct op reageert zodra iemand maar ‘in de buurt’ komt. Waarschijnlijk geef je dan ook nog eens de ander de schuld van jouw pijn.
Dit leidt vaak tot verbittering, want kijk eens wat ‘het leven’ of ‘die ander’ jou heeft aangedaan?!

De keuze is zoals altijd aan jou; blijf je het wegstoppen? Richt je je op die ander en het onrecht dat je voelt? Óf onderzoek je in jezelf wát er geraakt is, wat jouw onbewuste patronen zijn, wat je anders had kunnen doen, welke onvermoede talenten er misschien zijn losgekomen, welk inzicht je hebt gekregen?

Durf jij te vertrouwen en eerlijk te kijken naar jezelf?