Soms kijk je ieder in een dezelfde situatie een andere kant op.
Zonder dat je je dit beiden bewust bent…
Tijdens je leven deel je veel gebeurtenissen met anderen. In een relatie, familie, vriendschap, met buren, een collega. Die verbondenheid met elkaar voelt goed. En dan ineens… lijkt het alsof jullie in ‘zwaar weer’ terecht zijn gekomen. Er gebeurt iets waardoor jullie uit evenwicht lijken te raken. Gelukkig overzie jij al snel de oplossing. Toch lijkt het wel alsof die ander totaal niet begrijpt wat je bedoelt. Terwijl het voor jou zó duidelijk is wat een oplossing zou kunnen zijn.
Tja…wat voor de één totaal logisch lijkt, kan voor de ander zo maar wel eens averechts aanvoelen.
We bekijken namelijk de wereld door onze eigen ‘filters’.
Gevoelens en verwachtingen kunnen daardoor geheel anders zijn. Omdat deze gevormd worden door bijvoorbeeld normen en waarden die je hebt mee gekregen vanuit je gezin van herkomst. Door wat je in je leven hebt mee gemaakt. Onbewust hebt opgepakt vanuit je omgeving.
Zelfs diepe overtuigingen ‘hoe iets is of zou moeten zijn’ kunnen in jouw genen ‘mee gebakken’ zijn op het moment dat je werd geboren (Familie opstellingen getuigen daar keer op keer van).
Vooral als jouw zienswijze sterk aanwezig is in de kringen met wie je het meeste omgaat: bijvoorbeeld familie of vrienden, ben je er als het ware mee ‘door drenkt’. Daardoor kan ‘jouw kijk ergens op’ zó zeker aanvoelen, dat je er geen moment bij stil staat dat het voor de ander wel eens anders kan voelen. En daardoor duurt het nog even voordat je door krijgt dat degene met wie je in dezelfde situatie zit, er een heel ander ‘filter’ overheen heeft gelegd… Waardoor hij of zij een hele ‘andere kant’ op kijkt.
Meestal gebeurt er iets: vaak een (heftige) woordenwisseling waardoor het je ineens duidelijk wordt dat jullie beiden héle andere verwachtingen hebben… Het dat kan soms zelfs doodeng aanvoelen.
Communiceren. Het lijkt zo gemakkelijk.
In gesprek zijn met elkaar. Wérkelijk luisteren. Horen wat die ander zegt. Doorvragen om zo goed mogelijk te begrijpen wát er nou precies wordt bedoeld… Door blijven ademen wanneer dát wat wordt gezegd je emotioneel raakt (heel belangrijk anders zet die pijn zich vast in je lichaam)
Proberen niet in verdediging te schieten. Dat is een hele uitdaging en vergt flink wat oefening én moed. Want het kan behoorlijk confronterend zijn.
Maar… zwijgen over wat jouw verwachtingen zijn, brengt onduidelijkheid. Versterkt vaak het gevoel bij de ander dat jij er net zo over denkt als zij of hij. Durf je daarom uit te spreken. Want wanneer je dit niet durft en alles maar ‘laat gebeuren’ (veel mensen denken namelijk dat het dan wel weer vanzelf over gaat…vooral als de situatie zich ‘ineens’ aandient) ontstaat de enorm grote kans dat het spreekwoordelijke ‘schuitje’ waar je samen in zit ‘water maakt’.
Vervolgens kapseist….en uiteindelijk zinkt…
Door je uit te spreken nodig je de ander als het ware uit om zich ook uit te spreken. Doe het rustig, met begrip voor de mening van de ander. En weet: je hoeft het niet over alles eens te zijn. Door het gesprek aan te gaan laat je de ander weten dat JIJ het de moeite waard vindt elkaar goed te leren kennen. Heb je eerder begrip voor elkaar.
Of je daardoor ‘de neuzen dezelfde kant op krijgt’ is niet het allerbelangrijkste. Van belang is wél dat jij je gehoord voelt. En de ander ook…
