Zeur niet zo!
Word dit wel eens tegen jou gezegd? Kwets dit je dan ook zo…. terwijl je tegelijkertijd ook nog eens gaat twijfelen…. Jezelf vertwijfeld van binnen afvraagt: ‘maar zeur ik dan echt ….?’
Vroeger kreeg ik dit regelmatig naar m’n hoofd geslingerd. Ik begreep er niets van… ik deed zó mn best om het goed te doen voor iedereen en áls ik dan een keer iets zei over hoe ik me voelde kreeg ik dit naar m’n hoofd geslingerd. Terwijl ik voor mijn gevoel dan al zó lang van alles had laten gebeuren om de ‘lieve vrede’ maar te bewaren. Dus dacht ik een volgende keer nog wel tig keer na voordat ik weer iets zei over hoe ik me voelde….
Wat ik heb geleerd is dat ik in die tijd onduidelijk m’n grenzen aangaf. In plaats van duidelijk te stellen dat ik iets niet (meer) wilde, de dingen op zn beloop liet. Daar steeds vaker onvrede over voelde en het er dan uiteindelijk als een bom vol verwijt eruit gooide. Want het was voor mij ‘duidelijk’ dat die ander het alláng had kunnen aanvoelen dat dit voor mij niet zo prettig was….
Waarop de ‘andere kant’ zich op dat moment aangevallen voelde, niet meer kon luisteren naar wat ik probeerde te vertellen en ook in verwijten viel. Of in boosheid. Of het met een grap afdeed.
Wat mij dan weer enorm zwaar viel, omdat ik al zo’n tijdlang op m’n tenen liep, m’n energie tot ‘nul’ was gedaald omdat ik te weinig oplaadmomenten had voor mezelf én ik me ook nog eens ongezien voelde in alles wat ik deed.
Je begrijpt… dat werd dan een patstelling (term afkomstig uit de schaakwereld en de kortste vertaling die je hiervan vindt: uitzichtloos)
Ik hoor het ook vaak terug van de vrouwen die ik coach.
Zeggen ze éindelijk hoe het voor ze voelt…. Niemand die er naar luistert. Sterker nog: het wordt vaak afgedaan als… ‘zeuren’.
Wat dubbel zo hard aankomt omdat ze in al hun verantwoordelijkheidsgevoel naar hun omgeving nauwelijks nog toekomen aan zichzelf.
De eerste stap om dit te voorkomen is sneller je grenzen aan te geven. Op een manier die verstaan wordt door anderen.
Durf liefdevol duidelijk te zijn.
De stap die daaraan vooraf gaat is: je grenzen voelen…..
Want wanneer je gewend bent alsmaar over je grenzen heen te gaan, weet je vaak zelf niet eens meer wáár die grenzen van jou precies liggen…
Je hebt maar één leven wat jij kunt leiden: dat van jezelf.
Durf betere keuzes voor jezelf te maken.
