Zeg me wat je nodig hebt en ik pas me aan…
DIT is wat ik veel vrouwen tegen hun omgeving hoor zeggen,
als ze hier voor de eerste keer binnen komen.
Niet met exact deze woorden natuurlijk…
Want ze vinden dat deze tekst helemaal niet bij ze past.
Ze zijn sterk, voelen zich onafhankelijk (want om hulp vragen.. vergeet het maar), zien scherp verbanden, voelen al snel aan wat nodig is, kunnen zich goed inleven, zorgen graag voor hun omgeving, hebben een enorm verantwoordelijkheidsgevoel.
Nou… zou je zeggen… dat zijn inderdaad hele sterke vrouwen!
Klopt! Maar uiteindelijk…in hun verhaal…. komt dit onderliggende en onbewuste patroon altijd weer naar voren:
‘Als ik weet wat jij nodig hebt, pas ik me aan…. ‘
Want ze voelen nou eenmaal een grenzeloze liefde, hebben een buitengewoon groot zorginstinct en een onmetelijk verantwoordelijkheidsgevoel.
Ze willen graag dat het goed gaat met iedereen van wie ze houden. Zorgen graag voor harmonie.
En ja…ze zijn buitengewoon sterk (dat is écht zo anders waren ze allang ‘ergens onderweg’ in elkaar geklapt…)
Kunnen veel (ver)dragen. Hebben een scherp oog wie wat nodig heeft.
Dus is er haast geen ontkomen aan: als vanzelfsprekend zorgen ZIJ voor ALLES en IEDEREEN.
Alleen raken ze hierin op een bepaald punt in hun leven totaal de weg kwijt,
omdat dit een oeverloze taak blijkt te zijn….
Herkenbaar?
Staan jouw antennes ook gericht op de buitenwereld?! In plaats van naar binnen….
Ben je meer bezig met wat de ander nodig heeft, dan te zorgen voor jezelf.
Kun je haast niet anders, omdat je voelt dat het dan gaat ‘wringen’ van binnen.
Lijken jouw emoties vaak heen en weer te gaan van het ene uiterste naar het andere..?!
Soms een SCHULDGEVOEL (want jij ziet wat er nodig is en ach.. dan kun je dat toch ook wel even doen….)
de andere keer ben je BOOS (hoezo wordt alle verantwoording altijd bij mij neer gelegd..!)
tot TELEURSTELLING (waarom ziet niemand hoe ik ALTIJD maar weer m’n uiterste best doe..?)
naar HOOP… (misschien als ik nét iets méér m’n best doe….)
Kortom: je bent een uitblinker geworden in het aanpassen naar wat jouw omgeving nodig lijkt te hebben….en daardoor verlies je totaal uit het oog wie jij bent en wat jij zélf nodig hebt.
Je bent een kanjer in het zorgen voor anderen, maar hebt daarbij jezelf in de steek gelaten.
Grote kans dat je dit dan ook herkent:
Af en toe kun je het niet meer aan. Knal je uit elkaar. Stort je alles wat jou dwars zit er in één keer uit.
Of je zet een STIL protest in. Doet bijvoorbeeld net of je iets vergeten bent (eens kijken of het opgemerkt wordt…)
Of je zegt dat je er geen tijd voor hebt…. (waarbij je goed kijkt wat er dán gebeurt…)
Of je voelt je slachtoffer. Huilen. Drama.
Of je maakt ineens een (venijnige) opmerking.
Of een zogenaamd grapje (liefst waar anderen bij zijn) waarin een verbolgen ondertoon in zit.
Herken je al iets of doe jij nog iets héél anders..? (wil je dat dan met me delen, want ik ben heel benieuwd!)
Voordeel van al deze strategieën: je hebt (voor heel even) de aandacht van je omgeving.
Nadeel: structureel verandert er niets! Omdat JIJ niets wezenlijks verandert. Je hóópt dat je omgeving jouw protesten begrijpt. Maar als je er geen uitleg bij geeft en/of niets fundamenteels verandert in jouw patroon… kan de ander er niets mee. Doet er dus ook niets mee. Behalve misschien geïrriteerd raken.
Het is dus AAN JOU om te veranderen.
Dat is mooi nieuws toch? Dat je niet hoeft af te wachten maar ZELF actie kunt nemen? Want dát is wérkelijk onafhankelijk zijn.
Wil jij leven vanuit je intuïtie, weer voelen wat jouw doelen zijn, wat jij voor jezelf verlangt, grenzen leren stellen naar anderen, zelfvertrouwen voelen, betere keuzes maken voor jezelf?
Leren leven vanuit binnen naar buiten.
Mooi!
Begin daar dan nu direct mee.
Je bent het waard!
En je hoeft het niet alleen te doen.
Laat mij je helpen.
Is het lastig deze kant op te komen, laten we dan afspreken via Skype.
Maak betere keuzes. Geniet je leven ♥
