Met alle maatregelen die de laatste maanden worden genomen, lijkt het wel alsof de suggestie wordt gewekt dat we bij machte zijn de dood af te wenden. Toch is de enige zekerheid die je krijgt bij je geboorte het feit dát je dood gaat.
De allerbelangrijkste vraag die je jezelf daarom kunt stellen is: wat doe je in de tussentijd…?!!
Ik zie sommigen zich nu zó angstig en voorzichtig gedragen, totaal vanuit het hoofd levend met daarin een onnoemelijke hoeveelheid beperkende regeltjes, dat mij regelmatig de vraag bekruipt: in hoe verre leef en geniet jij nog wérkelijk..
En dat ‘hersenspinsel’ ging, zoals me vaker gebeurt.. ineens over tot weer een hele andere gedachte.
Want ik hoor en spreek zóveel vrouwen voor wie vrijheid belangrijk is. Zélf beslissingen te kunnen maken. Ruimte te voelen.
En toch… hoor ik diezelfde vrouwen vaak in diezelfde ademteug vertellen hoe ze zichzelf van hun vrijheid beroven.
Omdat ze terecht zijn gekomen in een leven waarin schijnbaar veel ‘moet’. Een leven waarin ze maar weinig ruimte ervaren voor zichzelf. Een leven waarin ze (bijna) altijd ‘in dienst zijn van’ (anderen…).
Het gekke is dat t niet van buitenaf wordt gedirigeerd.
Maar van binnenuit…
Hoe dat ontstaat..?!
Wanneer je een (flink) verantwoordelijkheidsgevoel hebt en daarbij (hoog)gevoelig bent, voel je al snel aan wanneer er iets niet ‘lekker’ gaat in een situatie of met iemand. Dit geeft zoveel onrust in jezelf, dat je haast niet anders kunt, dan dit ‘op te lossen’. Je trekt als het ware het probleem (van de ander) naar je toe. In de hoop, wanneer het de ander beter gaat, zelf weer rust te ervaren.
Of je hebt een flinke drang naar perfectionisme… waardoor iets niet snel ‘goed genoeg’ of ‘af’ voelt. Je hoofd ‘ziet’ altijd weer iets wat beter kan en houdt zich niet eerder stil, dan dat ook dit gedaan is.
Sommigen wringen zich in 1000 bochten om maar de ‘allerbeste’ moeder / partner / dochter / zus / vriendin / collega te zijn… Terwijl dát wat jou in jouw ogen ‘perfect’ zou maken, voor een ander wel eens heel anders kan voelen. Waardoor je vaak in een diepe teleurstelling terecht komt. En meestal dan nóg harder je best gaat doen.
Wanneer je de meeste aandacht richt op datgene wat er ‘mis’ gaat in je leven, voel je je al snel slachtoffer. Dat vréét energie en werkt als een vicieuze cirkel die je steeds verder naar beneden haalt.
Een andere valkuil is: wanneer jij maar flink bezig bent met de problemen van anderen, heb je niet of nauwelijks tijd, ruimte en energie voor jouw eigen s**t. Dit lijkt dan heel onbaatzuchtig. En is in 1e instantie waarschijnlijk ook wel zo bedoeld. Toch kan het ook een valstrik worden: want het belemmert je om eerlijk te kunnen kijken naar jezelf. Naar jouw leven. Eigen problemen aan te pakken.
In al deze voorbeelden vergeet je te voelen wat jij op dat moment zelf nodig hebt.
Die neiging om eigen behoeftes, wensen en doelen ondergeschikt te maken sluipt er in en groeit gestaag. Je leeft steeds meer vanuit je (kritische) denken in plaats vanuit je gevoel. En ergens onderweg verlies je zo de enorm belangrijke balans tussen hoofd en hart.
In m’n praktijk stel ik vaak de vraag: ‘hoe voelt dit voor jou..?’ Dan krijg ik vaak terug: ‘geen idee… ik weet wat ik kan / moet doen, maar hoe het voelt…?!’ Dat verlies van contact met je gevoel (dit is iets anders dan emoties) maakt dat de vrouwen die hier komen, érgens onderweg in hun leven hun doelen, dromen, wensen zijn verloren.
Ik ben dan altijd zo benieuwd: wát maakt dat je je zó aanpast aan je omgeving, dat je op dit moment wel ademhaalt, beweegt, je zintuigen gebruikt. Maar dat je als het ware bent gestopt met wérkelijk het leven ten volle te nemen. Gestopt met mogelijkheden uit te proberen. In beweging te zijn. Te voelen wat jij nodig hebt en daar voor te kiezen.
En ja, daar zit het ‘risico’ aan vast: ‘vallen, opstaan en toch weer doorgaan’. Want dat hoort nou eenmaal bij groeien in het leven.
Laat zien jij wie jij bent. Neem je je plek in met álles wat er in je zit.
Ook als jou ergens, óóit, is verteld dat dit een ‘minder leuke’ eigenschap zou zijn. Want wat een ander vindt is nooit ‘de’ waarheid. Slechts een mening.
Óf maak je jezelf steeds kleiner. Onbelangrijk…. Door anderen altijd voor te laten gaan. Jouw wensen ondergeschikt te maken…
Soms lees ik iets wat me recht in m’n hart raakt. Zoals dit gedicht…
Your life is your life
Know it while you have it
You cannot beat death but you can beat death in life
The more you do, the more light there will be…
(Charles Bukowski in ‘The laughing heart’)
Hoeveel mensen op deze aardbol leven er écht… Nemen het leven ten volle.
Durven. Doen. Genieten.
Jij…??
Nee…..?!
Tijd om daar iets aan te doen! Niet het juiste moment? Geen tijd voor…?
Ok….wanneer dan wel…?! Als je 80 bent..?
Precies!
Dus stop met die excuses en doe iets met dit inzicht.
Volgende week ga ik jou een aantal vragen stellen, waarmee je al direct aan het werk kunt.
Alles hangt er vanaf of jij jezelf het waard vindt om er iets mee te doen….
Maak betere keuzes voor jezelf ♥
