“Neem de gok. Het werkt bevrijdend om jezelf voor schut te durven zetten” (Drew Barrymore)

Wat maakt toch dat we vaak zo bang zijn om in onze emotionele spiegel te kijken. Naar onze pijnpunten. Welke dat zijn. Waar ze vandaan komen. Hoe ze met grote regelmaat ons leven beheersen, omdat we zo vaak vanuit zo´n pijnpunt reageren.

Door te ‘vechten’ en bijvoorbeeld boos worden. Vanuit die opstandigheid niet eens meer kunnen voelen wat wij zelf graag willen. Wat goed is voor ons.
Omdat we zo druk zijn met het ‘vechten’ tegen de ander.

Door te ‘vluchten’ en dátgene wat we zo graag willen gewoon niet doen, omdat we bang zijn dat het ‘mislukt’… Dus elke keer wéér een excuus weten te vinden… Bijvoorbeeld door weg te vluchten in het zorgen voor anderen. In een patroon blijven hangen omdat dit vertrouwd is voor ons en daardoor ‘veilig’ voelt. Daar zó druk mee zijn, dat we niet eens meer de ruimte of de energie kunnen ontdekken om te voelen waar ons wérkelijke verlangen ligt…

Door te ‘bevriezen’: wanneer iemand iets zegt of doet en je voelt ‘alle luiken van binnen dicht slaan’. Waardoor je niet eens meer kunt uiten wat iets met je doet. De emotie slaat als het ware naar binnen. Dat wat jou zo heeft geraakt, stilletjes in jezelf verwerkt. Meestal met uiteindelijk de conclusie dat het ‘allemaal wel aan jou zal liggen’. Wat enorm eenzaam aanvoelt. Je je daardoor ongezien en on-gewaardeerd voelt. Terwijl je het toch zó goed bedoelt. Altijd zó je best doet.

Wanneer je op deze manier met je pijnpunten omgaat, versterk je ze als het ware. Want onze reactie wekt weer reacties in onze omgeving op:
die meestal bevestigen wat we denken! Wat in feite wordt veroorzaakt door ons eigen gedrag!
En precies dáár zit ook de crux: we geven ons hoofd voorrang boven ons gevoel.

Je wordt geraakt wordt op een pijnlijke emotie (die overigens altijd al in jou zit op dat moment) en páts: direct vindt ‘ons hoofd’ daar iets van.
Er schieten allerlei gedachtes doorheen. Je gelooft het ook nog en ja hoor, daar ga je weer: je schiet direct in een overlevingsmechanisme, die altijd gebaseerd is op ‘vechten, vluchten of bevriezen’.

Kijk in die spiegel: wat is jouw ‘favoriete’ tactiek.
En? Bevalt het..?!!
Of zou je het liever anders willen doen?!
Durf daarin te veranderen. Verken jouw pijnpunten, (her)ken jouw automatische verdedigingsmechanismes.
Tis misschien inderdaad wel ‘eng’ om te beginnen. Maar uiteindelijk maakt (zelf)kennis je leven zóveel makkelijker….

Durf jezelf aan te kijken. Ook al maakt dat je kwetsbaar op dat moment.
Uiteindelijk maakt het je zóveel sterker…

Al die excuses om iets NIET te doen… of in dat oude patroon te blijven hangen: het zit allemaal in JOUW hoofd.
En neem maar van mij aan: dat is niet je allerbeste raadgever…!

Het is zo ontzettend jammer als jij je laat weerhouden.
Je gevoelens niet durft te erkennen omdat je bang bent voor de reacties…

Volgens mij is het enige falen: aan het eind van je leven terug kijken naar jezelf, naar jouw leven. En je te realiseren dat je vanuit angst vergeten bent er voluit voor te gaan  ♥