Van onbewust aannemen
naar bewust waarnemen.
“Wat brengt het jou, dat je dit zó graag wilt?” vraag ik haar. “Dat je hier weer vol inspringt en zó je best doet..?!”
“Wat het MIJ brengt?” zegt ze vol verbazing. “Hoe bedoel je dat? Ik doe het toch voor hen en niet voor mezelf! ”
“Natuurlijk is het mooi als je zoveel aandacht voor anderen hebt” beaam ik “alleen je gaat weer volkomen in de zorg voor 2 mensen die in het verleden hebben bewezen dit niet echt op prijs te stellen. De keren dat je zo je best deed, hebben ze je laten voelen dit heel normaal te vinden.
Erger nog; ze hadden regelmatig commentaar. En tóch sta je te popelen om dit nu weer te doen.
Sterker; je zou het al gedaan hebben als je deze afspraak met mij niet had staan en je ‘buikgevoel’ je had ingefluisterd dat het misschien wel wijs was om het eerst te bespreken.
Dus mijn vraag aan jou is nog steeds: WAT brengt het jou als je dit alsnog gaat doen? ”
Ze vindt het maar een verwarrende vraag. Kan (wil) m ook niet begrijpen op dat moment. Wordt een beetje opstandig. Want ze is toch alleen maar bezig om goed voor anderen te zorgen?
Dus wat bedoel ik daar nou mee: ‘wat zit er in voor jou?!’
Ze raakt er geïrriteerd van, zegt ze.
“Mooi”, zeg ik “want hoe lastig het nu ook voelt voor je, het feit dat deze vraag je raakt vertelt al iets”.
Ze kiest er voor om het even te laten bezinken. Een beetje verward loopt ze de deur uit, in de wetenschap dat ze altijd even contact mag opnemen als ze een inzicht krijgt of een vraag heeft.
Dat doet ze dan ook.
De volgende dag al schrijft ze: “on-ge-loof-lijk… het kwam vanmorgen als een bliksemslag binnen. Ik was tóch weer bezig met die eeuwige hoop op goedkeuring. Op bevestiging dat ik het goed doe!
En dat gaat zó nooit komen vanaf die kant! Wauw…. deed ik t toch bijna wéér…
Wat heerlijk dat ik dit nog kan keren!”
Mooi… Die ‘bliksemslag’ was haar onbewuste, dat aan het werk werd gezet door mijn vraag.
Want dáár, diep van binnen, liggen jouw antwoorden.
Ben jij je bewust van jouw verwachtingen; over anderen en jezelf? Onderzoek jij wel eens of ze reëel zijn? Want soms zijn we net als Don Quichot. Hij vocht tegen windmolens. Daarvan weten wij dat het geen enkel nut heeft, maar hij deed het vanuit de illusie te kunnen winnen.
Zo hebben wij vaak illusies in de vorm van verwachtingen naar anderen die nóóit zullen uitkomen. Niet eens uit onwil, maar omdat de ander je écht niet begrijpt. Omdat diegene té zeer verstrikt zit in een eigen pijn en de daaruit vloeiende overtuigingen en patronen.
Dat die ander niet kán of wil tegemoetkomen aan jou, heeft dus niets met jou persoonlijk te maken. Wees je daar bewust van.
Jouw taak is; in jezelf onderzoeken wat de reden is dat je het zo graag wilt.
Waar zit jouw pijn? Welk patroon zit daaraan vast?
Zo leer je jezelf steeds beter kennen en pel je al die beschermingslagen in en om jezelf af.
Kom je uiteindelijk tot de kern van wie jij bent.
Daardoor word je steeds minder afhankelijk van de reacties en verwachtingen vanuit je omgeving.
Kun je kiezen hoe je in het leven wilt staan en wie jij wilt zijn.
En vanuit dáár, vanuit díe kracht, kun je je wérkelijk liefdevol verbinden met de ander.
Vanuit vrije wil.
Vanuit onafhankelijkheid.
Vanuit onvoorwaardelijkheid.
