Het leven is vaak best vaak uitdagend. Ondanks pogingen het te begrijpen, blijft het mysterieus. De neiging is dan ook groot dat je jezelf regelmatig afvraagt ‘waarom’ sommige dingen gebeuren of ‘waarom’ iemand zo tegen je deed of datgene zei. Krijg jij daar wel eens antwoord op? Ik ben benieuwd, want bij mij bleef het meestal stil wanneer ik mezelf deze vragen stelde…
Nu is de vraag die begint met ‘waarom’ meestal ook ‘doodlopend’, zowel naar jezelf als naar de ander. Als kind werd waarschijnlijk vaak aan je gevraagd; ‘waarom heb je dat gedaan of gezegd?’
Omdat je ouders je niet begrepen en dat waarschijnlijk wel graag wilden stelden ze die vraag, maar dat gebeurde soms ook op een geïrriteerde, misschien zelfs bestraffende toon waardoor je vaak direct in een verdedigende houding schoot.
Het woord ‘waarom’ voelt daardoor vaak als een ‘eis’; leg uit! Maar begreep of begrijp jij jezelf altijd..? Waarschijnlijk niet. Dus hoe kon je tóen, als kind, op zo’n vraag antwoord geven?! De vraag ‘waarom’ gaf daarom meestal een benauwd gevoel. De meest bekende reacties wanneer je verward raakt en het even niet meer weet zijn: vechten (weerwoord geven), vluchten (weglopen) of bevriezen (dichtklappen).
Zelfs nu je volwassen bent reageert je onbewuste meestal nog steeds direct op diezelfde manier, doordat het bij wijze van spreken in een flits teruggaat in tijd. Het woord ‘waarom’ vernauwt, waardoor een oud overlevingsmechanisme wat tóen leek te helpen, direct weer omhoog komt en reële antwoorden eerder vervagen dan helder worden.
Schrap daarom de vraag beginnend met ‘waarom’, zowel naar de ander als naar jezelf.
Beter zijn vragen zoals;
‘wat is het in mij dat ik me zo teleurgesteld / boos / verdrietig voel?’
‘hoe komt het dat dit me (nog) zo raakt?’
‘wat heb ik nodig om dit los te kunnen laten?’
Ga altijd op zoek in jezelf, naar de oorzaak in jou, want dáár ligt de oplossing. Luister zonder oordeel naar wat er omhoog komt (overigens is ‘zonder oordeel’ vaak het meest lastig).
”De enige obstakels in het leven
zijn de beperkingen die we onszelf opleggen”
Akong Tulku Rinpoche
Dit wil natuurlijk niet zeggen dat je je alles maar moet laten zeggen. Het is belangrijk om je grenzen te stellen, want sommige mensen menen onder het mom van ‘de waarheid’ alles te mogen roepen.
Wees je bewust dat dit meestal degenen zijn die nauwelijks naar zichzelf kijken en daardoor elke oorzaak bij de ander neerleggen.
Alsnog kun je jezelf daarna afvragen wat hetgeen gebeurde of werd gezegd met jou deed.
Je zult merken dat er op deze manier ruimte in jezelf ontstaat, waardoor je intuïtie sterker wordt en inzichten sneller omhoog komen.
