“Je kunt de ander niet veranderen, alleen jezelf….”
Ze kijkt me geïrriteerd aan. ‘Ik word van dit gezegde zo langzamerhand héél kriegel!’ zegt ze ‘dus met andere woorden: pas je maar weer aan?!! Ik dacht dat ik bij jou iets anders zou leren…!!’
Ik kijk haar verbaasd aan…want tot nu toe had ik nog niet bedacht dat dit ook zó uitgelegd kon worden.
´Wie alles kent, behalve zichzelf, weet niets’
Hoe beter jij jezelf leert kennen, wat jouw mentale ´blessures´ zijn, hoe minder je je geraakt zult gaan voelen door wat anderen zeggen of doen.
Onze buitenwereld werkt als een (soms meedogenloze) spiegel, die jou laat voelen welke onverwerkte emotionele verwondingen nog in jou verstopt zitten. Dát waar je liever niet naar kijkt óf nog niet kunt zien.
De neiging is groot wanneer zo´n pijnpunt wordt geraakt en daardoor geactiveerd, om deze direct weg te duwen en/of naar degene te wijzen die dit ´veroorzaakt´. Maar grote kans dat wanneer een ander wordt geconfronteerd met zo´n zelfde situatie, diegene heel anders reageert.
Dus de belangrijkste vraag is; wat maakt dat het jou zo raakt?!
Zoals familie opstellingen laten zien, word je al geboren met onbewust opgeslagen ervaringen van voorouders. En met die ‘rugzak’ waarvan je je totaal onbewust bent, begint jouw avontuur op aarde…
Je groeit op en onderweg ondervind je zelf ook een aantal ervaringen, die helaas nou eenmaal niet altijd positief zijn. En zo verzamel je onbewust flink wat overtuigingen en daaruit voortvloeiende gedragspatronen.
Wanneer jij bijvoorbeeld al jong de overtuiging hebt gekregen dat jij of jouw mening er klaarblijkelijk niet toe doet, dan kun je jezelf aanleren je niet meer te laten horen. Je maakt jezelf als het ware ´onzichtbaar´ en houdt je gevoelens en gedachtes stil.
Óf je wordt ontzettend opstandig om zo toch je mening te laten horen, maar dan met zoveel kracht dat er bijna niets tegenin te brengen is. Beide patronen komen voort uit dezelfde pijn en worden als het ware (onbewust) ingezet om maar geen afwijzing te hoeven voelen.
Wanneer je nog klein bent, kun je vaak niet anders en lijkt dit helpend. Maar uiteindelijk is het beter om op een bekwamere manier te reageren.
Proactief (van binnen naar buiten) in plaats van reactief (van buiten naar binnen).
Het lastige is alleen dat je je vaak onbewust bent, hoe en vooral waaróm je zo reageert.
Je hebt jezelf misschien inmiddels het predicaat ‘verlegen’ gegeven.
Mogelijk roep je dat je nooit voor jezelf hebt leren opkomen.
Of je komt zó sterk voor je mening uit dat je omgeving stil valt.
Ook niet fijn, want uiteindelijk krijg je dit altijd een keer teruggekaatst.
Vraag jezelf dan eens af wat maakt dat je dit vol blijft houden in plaats van er aan te gaan werken…
Het is bewezen dat jouw onderbewuste een bepalende rol speelt in al je (re)acties.
Wanneer er een (oude) pijn wordt geraakt waar je je nog niet bewust van bent of die je onvoldoende hebt verwerkt, reageer je dus nog steeds vanuit oude verdedigingsmechanismes, die meestal niet het meest handige blijken te zijn… Vaak voel je je achteraf teleurgesteld, omdat je dan ineens wél kunt bedenken hoe je beter had kunnen reageren.
De kunst is dus om jezelf zo goed mogelijk te leren kennen. Zodat je de pijn herkent, weet wat wordt geraakt in jou, afstand neemt van jouw primaire reactie en kunt voelen wat je nodig hebt op dat moment.
Je kunt de ander niet veranderen, maar wél beter voor jezelf zorgen.
‘Boven je oude zelf uitstijgen is afdalen naar de diepte om te kunnen transformeren naar een vorm die NU bij je past’ (Ingspire)
Er zijn bewezen methodes om deze zogenoemde ‘schaduwkanten’ zichtbaar te maken.
Zelf werk ik met EFT, (familie) opstellingen, hypnosetechnieken en visualisaties.
Wil je meer weten of heb je een vraag; beantwoord deze mail en ik neem zo snel mogelijk contact met je op.
Betere keuzes beginnen altijd bij jezelf.
