Verbitterd. Zo klonk ze. Niet meer in staat te horen wat ik haar vertelde.
Dus ik liet haar maar even uitrazen. “Ik heb altijd zó m’n best gedaan” riep ze. “En kijk eens waar het me heeft gebracht?! Het enige wat ik terug krijg is wat ik ‘verkeerd’ heb gedaan in hun ogen! Ik ben er zó klaar mee! Vanaf nu bekijken ze het maar!!”
Soms hoor ik iemand praten en weet ik dat mijn reactie op dat moment niets zal bijdragen. Ik kan dan alleen maar luisteren….
En de pijn achter het verhaal voelen. Want wat achter zo’n verbitterdheid schuilt is onder andere teleurstelling, verdriet, zich ongezien en niet gewaardeerd voelen.
Dikwijls kan diegene héél goed voor anderen zorgen. Heeft ze een immense draagkracht. Kan ze dit eindeloos lang vol houden….
Trekt verantwoording voor van alles vanzelfsprekend naar zichzelf toe.
Herkenbaar?!! Lees dan vooral verder….
Denk jij diep in je hart soms ook, dat als je het zelf doet het dán pas op de allerbeste manier gebeurt?!
Vind je het lastig iets aan een ander over te laten? Omdat je dan af moet wachten hoe het gebeurt?!
Dan herken je dit waarschijnlijk ook: je voelt dikwijls ogenblikkelijk aan dat er iets niet helemaal ‘klopt’ of ‘lekker gaat’ in je omgeving en overziet al snel wat er nodig is.
Je voelt het vaak eerder aan dan anderen en het is lastig uit te leggen wat je precies voelt. Laat staan af te wachten tot een ander ziet, aanvoelt of begrijpt wat er moet gebeuren.
Wanneer je wel een poging doet te verklaren wat jij voelt, is er meestal veel uitleg nodig. Omdat de ander jou wel niet lijkt te kunnen (of willen..?!) volgen. Dat kost zeeën van tijd en binnen die tijd heb je het zelf allang al gedaan. Bovendien weet je dan zeker, dat het in elk geval goed gebeurt…
Dat maakt dat je de meeste keren al tot actie bent gekomen, voordat de ander met zijn of haar ogen kan knipperen.
Wat vaak diep onder dit gedrag schuil gaat, is het onrustige gevoel wanneer je merkt dat het met iemand in je omgeving niet of minder goed gaat. Jij pikt op een of andere manier die onrust heel gemakkelijk op en kunt daar zelf slechter door functioneren.
Je merkt dat anderen hier veel minder last van hebben, wat jou weer onzeker maakt. Waardoor je vaak nóg beter je best gaat doen…. En de vicieuze cirkel is ontstaan…..
Uiteindelijk komt er dan altijd érgens een moment van de ‘befaamde druppel’….. De emmer loopt over.
Jij ontploft. Met een beetje ‘mazzel’ ten overstaan van anderen. Die er niets van begrijpen, want ogenschijnlijk is er niets anders gebeurt dan ‘normaal’…
Heb je geluk, dan vragen ze wat er met je is gebeurd. Staan ze open voor jouw verdriet en voor de pijn die je voelt. Laten ze je eerst uitrazen om vervolgens door te vragen wat heeft gemaakt dat je zo bent ‘ontploft’..?!
Maar laat ik je meteen uit de droom helpen: dit gaat 9 van de 10 keer niet gebeuren. Want jouw reactie roept een reactie op bij de ander en meestal is die ook weer gebaseerd op pijn, teleurstelling, afwijzing… Dus mocht jouw ‘ontploffing’ gebeuren in de buurt van de ander, dan loopt dit dikwijls uit op onbegrip. Met als gevolg nóg meer pijn. Want op dat moment voel je je nog meer onbegrepen, ongezien en ongehoord…..
En als die uitbarsting in jezelf gebeurt, jij al die emoties naar binnen trekt, dan s daar het enorme gevoel van eenzaamheid.
Is er dan werkelijk niemand die jouw begrijpt…?
Grote kans dat je daardoor in een behoorlijk negatief spiraal terecht komt….
Verbitterd…. Een vreselijke emotie die het licht in jouw eigen leven volkomen doet doven…..
Wat helpt is een gesprek met iemand die onbevangen met je mee kijkt. Zonder eigen emoties in te brengen en zonder oordeel jou een eerlijke (soms harde maar altijd leerzame…) spiegel voor houdt.
Waardoor je jouw eigen pijn beter gaat begrijpen.
Regie neemt over je reacties. Andere keuzes gaat maken.
De ander kun je nooit veranderen. Alleen jezelf.
“Ik kwam pas verder toen ik stopte” (Omdenken)
Je hebt maar één leven te leven: dat van jezelf.
Neem de regie.
Je bent het waard.
