De beloning van je conformeren is dat iedereen je mag,
behalve jijzelf…
(Rita Mae Brown)
De tranen staan in haar ogen.
Voelt hij dan werkelijk niet dat ze doodmoe is..?! Ze is het zo zat om zich altijd maar verantwoordelijk te voelen. Hij kan zo ongelooflijk bot uitvallen tegen hun kinderen, dat ze er elke keer weer vanzelfsprekend als een bumper tussenin springt. De pijn en teleurstelling van hun kinderen is zó voelbaar. Maar het lijkt alsof hij er immuun voor is. En ze wil het hun kinderen kost wat kost besparen. Voor zover als dat lukt tenminste….
Ze heeft al een paar keer geprobeerd om het bespreekbaar te maken, maar het komt niet binnen bij hem.
Bekaf is ze. En ten einde raad, want hoe lang houdt ze dit nog vol…
Die collega’s…ze kan ze wel wurgen! Wat ze ook doet: ze hebben altijd commentaar op haar werk. Terwijl zij echt wel ziet hoe vaak ze staan te lummelen. Zonder te doen wat nodig is. En dan pakt zij het maar weer op. Want ja…het moet wel gedaan!
En hun leidinggevende? Die heeft niets in de gaten…. Gek wordt ze er van! Als ze ’s morgens opstaat ziet ze er al tegenop om naar haar werk te gaan….. ze slaapt slecht, heeft last van hartkloppingen, haar tranen zitten hoog.
Woest zit ze tegenover me. Het vuur spat uit haar ogen.
Met de allerbeste bedoelingen heeft ze een vriendin, die door een scheiding plotseling zonder onderdak zat, tijdelijk woonruimte aangeboden.
Maar het duurt nu al maanden en de vriendin maakt geen enkele aanstalten om te vertrekken…. Ze krijgt het er Spaans benauwd van.
Altijd iemand over de vloer. Ze had allang verwacht dat de vriendin inmiddels ergens anders zou wonen. Maar nee hoor…. Geen enkele actie bespeurt ze. Het is inmiddels al zover dat ze probeert zo vaak mogelijk van huis te zijn om een ruzie te voorkomen. Wat te gek voor woorden is, want haar huis is t rustpunt in haar drukke bestaan. Het opgejaagde gevoel, de rusteloosheid… het achtervolgt haar de hele dag… En als ze eerlijk is: ook de wetenschap dat grenzen stellen nooit haar sterke punt is geweest.
Ze baalt……..
Zo maar 3 voorbeelden van vrouwen met een groot inlevings- en verantwoordelijkheidsgevoel.
Die toen ze het traject starten, nauwelijks toekwamen aan eigen doelen. Hun verlangen keer op keer vooruit schoven.
In de illusie dat daar uiteindelijk… ooit… vanzelf ruimte voor zou ontstaan.
Maar ja….in sprookjes gebeuren grootse dingen vanzelf.
Het lelijke eendje bijvoorbeeld groeit uit tot een mooie zwaan.
Maar in het dagelijkse leven is dit anders…
Jij zult zélf in actie moeten komen!
Betere keuzes leren maken voor jezelf.
Weer voelen waar jij naar verlangt.
In plaats van je (meestal moeiteloos briljant) aan te passen aan je omgeving.
Geen besluit nemen richt méér schade aan dan een beslissing nemen waarvan je twijfelt of die wel de állerbeste is. Neem de regie terug!
Al doende leer je wat het beste bij jou past en wat minder.
De meeste spijt in ons leven hebben we achteraf over datgene wat we NIET hebben gedaan.
Niet hebben GEDURFD…
Terug kijken en voelen: ‘ohhhh…. had ik toen toch maar…’
Het leven is van jou.
Wees niet bang voor veranderingen.
Wees bang voor de teleurstelling wanneer je niet hebt gedurfd…
STOP MET UITSTELLEN WAT JE VANDAAG AL KUNT DOEN!
