Hoe vaak doe jij je best om ‘de ander’ gelukkig te maken?
Je partner, je kinderen, ouders, broer, zus, vriend, vriendin, collega’s, buren. De meesten van ons zijn er druk mee.
Herkenbaar; vroeger deed ik m’n ‘stinkende best’ om iedereen in m’n omgeving gelukkig, blij en tevreden te maken. Het is me echter nooit gelukt.
Wat me enorm frustreerde en een diepe teleurstelling in mezelf gaf. Bovendien liep ik er energetisch volkomen op leeg.
Nog steeds zie ik het vaak om me heen. Vooral vrouwen nemen dikwijls klakkeloos deze taak op zich. In de vaste overtuiging dat het ze gaat lukken….

Dus ik ben even benieuwd. Hoe goed lukt het jou?!

Lukt het je de balans te bewaren tussen jouw geluk en dat van de ander?
Of is zo langzaamaan deze taak doorgeschoten naar een levenslang contract…
Sta je er überhaupt wel eens bij stil? Hoe vaak je dátgene wat jij graag wilt opzij schuift, omdat dit minder goed uitkomt voor je omgeving. In de hoop en verwachting de harmonie te bewaren. De ander(en) gelukkig te maken?

Kun jij heel goed deze balans bewaren, dan hoef je niet verder te lezen. Dan kun je waarschijnlijk goed je grenzen aanvoelen én bewaken.
Voel je echter iets ‘wringen’ in jezelf, lees dan verder.

Want hoe is toch ooit die verwachting ontstaan, dát we in staat zijn de ander gelukkig te maken?

Bijna altijd ontstaat deze rol in je jeugd. Als kind heb je het namelijk nodig dat je ouders gelukkig zijn. Hoe gelukkiger een ouder; hoe veiliger dat voelt. Jij bent immers volledig afhankelijk van de zorg van jouw ouders. En als die niet lekker in hun vel zitten, verdriet hebben, veel zorgen, dan voelt dat heel onveilig. Onbewust ga jij dan voor je ouders zorgen, in plaats van andersom. Op jouw eigen kinderlijke manier weliswaar…
Maar de realiteit is; je neemt als kind te veel verantwoording op je. Vanuit pure liefde en zorg, maar… het is jouw taak niet.
Bovendien kun je die verantwoording helemaal niet aan. Waardoor je elke keer weer voelt en ervaart, dat het je niet lukt…
Wat er meestal voor zorgt, dat jij nóg meer je best gaat doen.
Grote kans dat de ouder die het meest zorg nodig heeft, op jou gaat leunen.
Waardoor je een nóg grotere rol krijgt toebedeeld, dan je als kind aan kan.
Juist omdat dit onbewuste patronen zijn is de kans groot, dat je dit in je volwassen leven voortzet. Omdat deze rol vertrouwd voelt.
Waardoor je met een vanzelfsprekendheid te veel verantwoording neemt voor de ander(en).
Dit maakt dat je vergeet jouw eigen plek te nemen. Het weerhoudt je jouw leven werkelijk ten volle te leven.

Maar realiseer je; JIJ kunt de ander helemaal niet gelukkig maken. Niet in je eentje.
Je kunt er aan bijdragen. Dat zeker.
We willen ons allemaal graag verbonden voelen met de mensen om ons heen. Vooral van wie houden, willen we blij maken, iets doen wat zijn of haar geluk bevordert.
Dat is een fijn gevoel. Omdat het ook jou een gevoel van waarde geeft en de verbinding tussen jullie beiden versterkt.
Jij wordt er zélf dus ook blij van. Op die manier is het als een cadeautje wat je over en weer uitwisselt.
Maar zodra het jou meer energie kost dan dat het je brengt, er een moment komt waarop je zelf weinig tot geen blijdschap (meer) ervaart, je je vaak moe en soms zelfs ‘uitgehold’ voelt, je dikwijls niet eens meer weet wat jij nog voor jezelf verlangt… dan gaat er iets mis. Dan neem je waarschijnlijk te vaak, te veel verantwoording.

Geef jij jezelf een té grote rol in het leven van die ander.

Dikwijls begint er toch iets te ‘wringen’; onbewust weet je dat er iets niet klopt… maar je kunt het totaal niet kunt plaatsen; de rol die je inneemt is immers zo vertrouwd… Toch is het goed om je hier bewust van te worden, want het kan voor veel problemen zorgen. Vanuit je omgeving; alle verantwoording wordt als vanzelfsprekend naar jou toe geschoven en als je al eens grenzen stelt, krijg je verwijten…
Maar op den duur kan het ook zorgen voor mentale en/of fysieke klachten.

Herkenbaar? Lastig om dit los te laten..? Realiseer je dan eens: reëel gezien bestaat geluk uit heel wat facetten.
Als ik naar mezelf kijk, dan bestaat mijn geluk uit flink wat onderdelen.
Uiteraard de mensen van wie ik houd. M’n ‘beestenboel’. Maar ook m’n gezondheid. Want als m’n lijf niet mee doet, vallen er heel wat mogelijkheden weg.

M’n praktijk; vrouwen bewuster maken van de betere keuzes die ze kunnen maken voor zichzelf.
Een opleiding volgen zodat ik ‘ons best wel complex menselijk soort’ steeds beter leer begrijpen (inclusief mezelf 😊)
Net zo hard geniet ik ook van een duinrit met m’n paard, koken, mooie muziek, een boeiend boek, wandelen in de natuur, diepgaande gesprekken, m’n tuin (vooral zomers in bloei). Ook nu ik in het nog wat frisse ochtendzonnetje in de tuin (weliswaar met trui) deze blog schrijf, verse cappuccino en Zara naast me. Heerlijk!
Er is dus veel wat mij een blij, voldaan, gelukkig gevoel geeft.

Zou ik me minder gezegend voelen wanneer een aantal van deze aspecten weg zouden vallen?
Zeker weten. Want ik kan van alles wat ik hierboven heb benoemd, érg blij worden.
Het is een optelsom van alles bij elkaar wat me elke keer weer energie geeft en bijdraagt aan m’n geluk.

Geluk zit in dus heel veel facetten en nooit in één persoon.
Natuurlijk is het heerlijk als de ander bijdraagt aan je geluk én andersom.
Maar dat is een heel ander gevoel en heel ander uitgangspunt.

Wees je eens bewust hoe ‘belangrijk’ jij jezelf maakt in het leven van een ander.
Hoe vaak, hoeveel en wát offer jij allemaal op in de hoop en verwachting de harmonie te bewaren, de ander(en) gelukkig te maken?!
Realiseer je dat het een té grote taak is om dat in je eentje te willen doen. Het is simpelweg onmogelijk. Bovendien is het jouw taak helemaal niet.
Je kunt bijdragen en dát… is al fijn genoeg.

Maar zelfs bijdragen aan het geluk van de ander lukt alleen maar écht, als je zelf gelukkig bent, goed in je vel zit.
Dus dát is jouw eerste en allerbelangrijkste taak.