Ik zet de auto langs de kant zodat m’n vriendin uit kan stappen, geef haar een kus op de wang en roep zo vrolijk mogelijk: ‘was fijn je weer te zien!’
Ondertussen houd ik m’n zonnebril op. Niet aardig, maar ik ben bang dat ze de tranen ziet die op dat moment érg hoog zitten. Als ze er naar zou vragen, ben ik bang voor een stortvloed die waarschijnlijk niet meer te stoppen is. Gelukkig merkt ze niets op.
Ze stapt uit en terwijl ik direct flink gas geef, bang dat ik m’n auto alsnog in z’n achteruit zet om bij haar uit te huilen, zwaai ik naar haar en verdwijn de eerste de beste bocht om.
Wég… vooral snél wegwezen. Zeker wetend dat ze me niet meer kan zien, laat ik m’n tranen vrijuit stromen.
In die tijd wat ik nét bevallen. Trotse moeder. In- en ingelukkig zou ik moeten zijn.
Wás ik ook! En ook weer niet…
Want ik deed geen oog dicht… omdat m’n kindje huilde en huilde en huilde…
Overdag was ik alleen maar aan het wiegen en troosten. Verder kwam ik aan weinig toe.
’s Nachts werd ik ongeveer 7 keer wakker.
Ik kón niet meer…. Maar om hulp vragen..?!
Ik praatte er wel over. Dat moest wel, want iedereen zag hoe moe ik was.
Maar vertellen hoe ik me wérkelijk van binnen voelde…?! Uitgeput. Wanhopig. Eenzaam…
Dát vertelde ik tegen niemand.
Want ik moest dit toch kunnen?! En wat zou het oplossen als ik er wél over zou praten?
Elk gevoel in m’n lijf schakelde ik uit, om dóór te kunnen gaan. Op ratio. Op kracht.
Als ik terugkijk op die tijd, vooral als ik de foto´s zie, kan ik nóg die enorme eenzaamheid voelen.
Maar die creëerde ik ook zelf…weet ik nu.
Hoog Sensitieve vrouwen zijn vaak een kei in ‘dragen’.
Vooral géén hulp vragen.
Vooral niet laten merken hoe je je van binnen voelt.
Vooral stérk zijn.
Dóórgaan. Blijven glimlachen naar de buitenwereld.
Tot het moment dat het écht niet meer kan.
En dan blijkt er héél wat nodig te zijn om weer enigszins in balans te komen.
Wát maakt toch dat je je zoveel sterker voordoet op momenten dat je eigenlijk hulp nodig hebt?
Misschien herken je dit;
Je hebt al zó vaak gehoord dat je ‘overgevoelig’ bent, dat je een meester bent geworden in het weg rationaliseren van je gevoel.
Je vindt dat je alles zélf beter overziet én kunt, dus áls je al iets uit handen geeft, dan ‘onder voorwaarde’ dat het op jouw manier gebeurt, anders doe je het liever zelf. Wat dan ook uiteindelijk gebeurt.
Je kunt geen onderscheid maken tussen oude pijn die er voor zorgt dat je vasthoudt aan allerlei onbewuste overlevingsmechanismes en je intuïtie. Nu is dit is iets wat de meesten niet kunnen, ongeacht of je HS bent of niet. Maar als HS pik je bovendien ook nog heel wat emoties op van de mensen om je heen. Waardoor emoties van jezelf en van anderen elkaar lijken te overlappen en dát alles bij elkaar al snel als een warboel voelt. Je daardoor nóg sterker je ratio laat overheersen om alles te kunnen overzien en hier ‘doorheen’ te kunnen komen.
De vicieuze cirkel ontstaat….
Je gaat steeds harder en overtuigder ´watertrappelen´ (leven vanuit ratio) om te voorkomen dat je ‘verzuipt’ in de chaos in je hoofd.
Maar ondanks dat ga je steeds vaker en langer ‘kopje onder’. En hoe langer jij je best doet vanuit ratio je hoofd boven water te houden, hoe verder weg je raakt van je intuïtie, wat nog steeds jouw allerbeste kompas is. Helaas is die té vaak ‘vertroebeld’ door allerlei ‘ruis’, terwijl HS júist zo’n scherpe intuïtie hebben.
Wil jij leren hoe je die ruis kunt elimineren?
Weer kunnen voelen wat jouw intuïtie je vertelt?
Meer leven vanuit jouw eigen wijsheid?
Wat let jou dan nog om die stap te zetten en een afspraak te maken?!
Maak betere keuzes ♥
