Vaak is het moeilijk om de pijn van iemand om wie je geeft, te kunnen verdragen. Om met dat gevoel om te kunnen gaan, schiet je vaak in de ‘doe modus’. Hoop je zo het verdriet en de pijn weg te kunnen nemen. Maar is dat wel het beste wat je kunt doen?
We zijn allemaal emotionele wezens. Daarom is verbinding voelen met anderen heel belangrijk voor ons. Zéker wie hoog gevoelig is, heeft hier behoefte aan.
Helaas wordt ‘verbinding’ dikwijls verward met ‘verantwoording’. Waardoor je de neiging krijgt om iets te DOEN wanneer het niet of minder goed gaat met iemand om wie je geeft, van wie je houdt.
Want iets te kunnen doen, in de hoop het op te lossen of het beter te maken, geeft jou het gevoel van betekenis te zijn. En vaak vanuit dát gevoel, meen je dat dit ‘verbinding’ is.
Maar verbinding betekent in de allereerste plaats de ander onvoorwaardelijk kunnen accepteren. Ook al begrijp je die ander op dat moment niet. Kan het zelfs zo zijn dat jouw hulp niet wordt aangenomen.
Dan is het de kunst om daarmee te kunnen zijn; dát gevoel te verdragen. Jouw geboden steun, wat je zo hulpvaardig vanuit een goed hart en liefdevol aanbiedt, wordt als het ware afgewezen. Waardoor je zelfs het gevoel kunt krijgen dat jij, als persoon wordt afgewezen. Wat natuurlijk niet zo is. Want je kunt nou eenmaal niet aanvoelen wat die ander op dat moment nodig heeft. Je handelt en reageert bijna altijd vanuit jouw eigen behoeftes. Vanuit wat jij meent wat die ander nodig heeft.
Maar je kunt dit nooit zeker weten.
Dus als je rustig kunt blijven (in jezelf), zonder het persoonlijk te nemen, kun je beter luisteren naar wat die ander werkelijk nodig heeft.
Misschien is het op dát moment alleen zijn. Of wel jouw gezelschap, maar nu even nergens over praten.
En soms is het meest waardevolle wat je kunt doen; er simpelweg zijn. Naast iemand zitten en het verhaal aanhoren. Zonder oordeel álles wat zich op dat moment toont, er te laten zijn. In al z’n rauwheid, pijn, teleurstelling, verdriet en vaak zelfs boosheid.
Accepteren dat dát er is, op dít moment.
Niets meer, niets minder. Dat álles er mag zijn, kan al zóveel ruimte geven voor de ander….
Dus NIET direct in de oplossing willen schieten. Maar wél af en toe een oprechte vraag stellen. Omdat je vanuit pure belangstelling écht wilt weten wat er aan de hand is; wat gebeurt er in en met die ander? Zonder het ook direct zelf te willen begrijpen. Dát is de meest pure vorm van verbinding.
Vraag jezelf dus altijd af wanneer je in de ‘hulpverlenersrol’ schiet, wat de reden is dat je dit doet.
Is het soms omdat JIJ er moeite mee hebt dat het minder goed gaat met die ander? Wil je daarom iets doen? Het verdriet en de pijn wegnemen, aangezien jij er moeite mee hebt. Doordat het ongemakkelijk voelt om dit te moeten verduren….omdat je je machteloos voelt.
Dan is; ‘wat kan ik voor je doen?’ de meest liefdevolle en verbindende vraag die je op dat moment kunt stellen.
En weet dat soms niets doen, er alleen maar ‘zijn’; naast iemand staan met werkelijk oprechte belangstelling, openstaan zonder oordeel voor alles wat er is, misschien zelfs zonder de ander te kunnen begrijpen op dat moment, het meest waardevolle, liefdevolle én verbindende is, wat je kunt doen…
