Wist je dat je als Hoog Sensitief persoon vaak andere HSP´ers aantrekt?
Schijnbaar werkt dit energetisch; onbewust herken je iets in elkaar, waardoor je naar elkaar toe trekt.

Zo leerde ik Marieke kennen; ruim 35 jaar geleden woonden we naast elkaar. Direct vanaf het 1^e moment voelden we een band en al snel ontwikkelde dit zich in vriendschap, waarin inmiddels over en weer heel wat lief en leed is gedeeld.
We herkenden heel veel in elkaar (dit werd overigens ook erkend door onze omgeving en we hebben heel wat opmerkingen gekregen over onze ‘blik’ die klaarblijkelijk niet mis te verstaan is 😊)  
Zo ook was ‘stoer zijn’ voor ons beiden in die tijd zeer herkenbaar…
Inmiddels weet ik dat we beiden HS zijn. Dat ‘stoer zijn’, oftewel ‘je groter houden dan je je voelt’ herkenbaar is voor veel HS vrouwen.

Nu heeft ‘stoer zijn’ best voordelen, maar soms is het handig als je je minder stoer voordoet.

Ik neem je even mee, een flink aantal jaren terug in de tijd, naar een buurtschap genaamd Nauerna.
We wonen daar in een fijn huis met uitkijk op de Nauernasche vaart. Praktisch gezien wel eens onhandig, omdat er buiten een paar huizen en een konijnenhok verder niets is. Zelfs openbaar vervoer heeft daar geen halte.
Voor veel dingen, zoals boodschappen of m’n dochter naar school brengen, pak ik de auto.

Marieke, als geboren en getogen ‘Nauernasche’, doet alles op de fiets. Ze heeft dus een veel betere conditie…
Op een dag heeft ze beloofd haar neefje, die in dezelfde klas zit als mijn oudste dochter, op te halen van school. Het is mooi weer, dus ik besluit samen met haar naar Assendelft te fietsen.
Gezellig, goed voor mn conditie én dan kan ik eens ervaren of ik dat misschien vaker wil doen.

Maar tjonge… ik kan wel merken dat zij altijd fietst en ik niet, want wat zet ze er een vaart in!
Ik doe m’n best om haar bij te houden. Uiteraard zonder een kik te geven. Maar het lukt.
Waarschijnlijk omdat het niet langer dan een kwartier fietsen is, komen we gelukkig toch gelijktijdig aan.
Buiten adem stap ik af op het schoolplein en natuurlijk zeg ik niets. Ik laat me niet kennen!
Dapper fiets ik naast haar terug. Onderweg besluit ik dat dit de eerste én ook meteen de laatste keer is. Bekaf kom ik thuis.

Waarschijnlijk vindt zij het ook maar niets, samen fietsen, want ze vraagt me nooit meer mee…
Totdat ik haar maanden later op een verjaardag tot m’n verbazing tegen iemand hoor vertellen, dat ze nóóit maar dan ook écht nooit meer samen met mij wil fietsen. Omdat ze zich de benen uit haar lijf heeft getrapt om mij bij te houden! Ik spring op en roep verontwaardigd; ‘jij?!!! IK heb als een malle gefietst om JOU bij te houden!’ Stomverbaasd kijken we elkaar aan….
De rest van de visite kijkt ineens zeer geïnteresseerd en geamuseerd.
Dus herpakken we ons snel, geven elkaar een ‘blik’ en zwijgen.

Hoe vaak we hier later nog om hebben gelachen weet ik niet eens meer, maar nadat we beiden van de verbazing waren bijgekomen, hebben we er dikke lol om gehad. Het bleek dus dat we beiden de ‘tanden op elkaar’ hadden gezet en dóórtrappen maar…..

Nu is dit een heel komische situatie, zonder al te veel consequenties (ernstige spierpijn, dat weer wél.., maar zelfs dát hebben we toen niet uitgesproken naar elkaar…)
Maar ik zie dit ‘groter houden dan je je voelt’ bij veel HS vrouwen terug. En wat levert het ons op?!
Dat de buitenwereld denkt dat we alles of in elk geval véél aan kunnen?
Dat we niet uitspreken wat er wérkelijk in ons speelt?
Dat we daarin soms zó ver gaan, dat we zélf niet eens meer kunnen voelen wat we graag willen? Maar ondertussen wél de teleurstelling voelen dat de ander niet ziet hoe wij soms (vaak) worstelen met van alles. Ook niet ziet hoe we altijd maar enorm ons best doen. Waardoor we ons ‘ongezien’ gaan voelen door onze omgeving. En vooral dat laatste breekt ons op den duur vaak flink op.

Zelfs als we verdriet hebben, houden we ons meestal ‘groot’. Spreken we niets uit. En kijken we teleurgesteld naar de anderen die schijnbaar niets in de gaten hebben en maar gewoon door lijken te gaan.

In feite kijken we op dat moment in een levensgrote spreekwoordelijke spiegel.

Want als je vergeet te voelen wat jij nodig hebt, laat staan dat je dit uitspreekt… hoe kan de ander dit dan weten?! Wie weet spreekt die ander zich ook wel niet uit. ‘Fiets’ je naast elkaar, elk met je eigen worsteling of je eigen verlangen, die misschien wel hetzelfde is…maar wat je nooit zult weten als je het niet zegt.

ALLES begint namelijk bij jezelf.