Jaren geleden, toen ik in één van de meest uitdagende periodes van mn leven zat, was ik vertwijfeld op zoek. Hoe ik hier mee om kon gaan.
Vooral hoe ik hier snel en op de best mogelijke manier uit kon komen.
Maar ik kreeg het in mn eentje niet voor elkaar. Was te moe, te emotioneel, in mn hoofd raasden de hele dag allerlei gedachtes.
Het leek wel een orkaan…
Ik kreeg veel steun van vrienden, maar het enige wat ze konden doen was alles aanhoren.
Ook zij hadden geen echte antwoorden waar ik iets mee kon.
Ondertussen had ik het gevoel dat ik alleen nog maar aan het overleven was. Tot ik deze spreuk tegen kwam.
She needed a hero, so she became one…
Ik realiseerde me op dat moment, dat ik inderdaad al die tijd op zoek was geweest naar een held. Iemand die me bij de hand zou nemen, me kon vertellen dat het allemaal goed zou komen, het voor me op zou lossen. Iemand buiten mezelf om.
Het deed me ineens ten volle beseffen dat die ´iemand´ niet bestond.
Ook niet kón bestaan, want de enige die de complexiteit van alles wat er gebeurde kon overzien, was ik zelf…
Deze spreuk deed me weer met 2 voeten op de aarde landen.
Mijn grootste uitdaging was niet op zoek gaan naar een held. Of de reden waarom dit gebeurde. Of moeite doen anderen te begrijpen.
Mijn uitdaging was goed terug te komen bij mezelf. De ‘orkaan’ waarin ik was beland, buiten mij te houden.
Emoties er wel te laten zijn, maar me er niet langer door te laden leiden.
Het was belangrijk te gaan voelen wat ik wérkelijk nodig had.
Ik nam de regie terug. Zocht hulp bij iemand met professionele ervaring. Die zonder emoties en oordeel kon mee kijken wat er gebeurde.
Mij weer met 2 voeten terug zette, zodra de emoties te hoog opliepen.
En oei…wat kreeg ik een harde maar loepzuivere spiegel voorgehouden. Over alle verantwoording die ik jarenlang als vanzelfsprekend voor van alles op me had genomen….
Met de beste bedoelingen. Maar wat was het daardoor een ´warboel´ geworden. Verwachtingen over en weer waren totaal uit balans geraakt.
Was het gemakkelijk om dat in te zien? Leuk om verantwoording daarin te nemen voor mezelf….? Pffff….
Heb ik veel geleerd…?? Het was de meest leerzame tijd van mn leven….
Verantwoording laten bij wie het hoort, wat een ruimte heeft me dat gegeven. Vrijheid. Betere keuzes durven maken voor jezelf. Hoeveel meer blijdschap je dan ervaart! Je eigen doelen weer stellen en daar focus op houden.
Pas dán voel je: het leven is van mij.
Wat absoluut niet wil zeggen dat je alles kunt beïnvloeden wat er in je leven gebeurt. Het leven is nou eenmaal niet altijd leuk of makkelijk.
Maar van groot belang is de manier hoe jij met deze uitdagingen omgaat.
Wat ik ook geleerd heb, is dat professionele hulp beter is dan al je verhalen tegen vrienden aanhouden. Hoeveel opluchting dat ook geeft op dat moment. Je vrienden houden van jou, waardoor het heel lastig voor ze is om zonder oordeel te blijven.
Of ze herkennen iets in jouw verhaal waar ze zelf mee worstelen.
Dan kunnen er al heel snel dingen onbewust door elkaar gaan lopen… hebben de adviezen soms meer met zichzelf te maken dan met jou.
Maar iemand die afstand weet te bewaren en tegelijkertijd betrokken is.
Zonder oordeel en een flinke dosis kennis je verhaal aanhoort.
Zo’n iemand stelt de juiste vragen, waardoor je andere inzichten krijgt.
Houd je een spiegel voor die niet altijd gemakkelijk is om in te kijken.
Maar die er wel voor zorgt dat je jezelf beter leert kennen.
Je eigen patronen gaat door zien.
Die persoon biedt je de juiste ondersteuning, waardoor je de juiste acties neemt. En door in actie te komen neem je de regie terug.
Blijf je slachtoffer of neem je zelf de leiding??
`Be your own hero`: kijk in de spiegel, ga op je eigen benen staan, zoek hulp, durf naar jouw patronen te kijken, neem de regie terug.
