Doe jij een ander ook zo graag een plezier?
Niets mis mee natuurlijk, tót het moment waarop je je beseft dat je het welzijn of de mening van de ander belangrijker maakt dan dat van jezelf.
‘Pleasegedrag’ komt voort uit een (onbewust) verlangen gezien te worden. Erkenning te krijgen.
Om anderen te kunnen ‘pleasen’, is het haast een voorwaarde je eigen behoeftes opzij te schuiven. Daardoor neem je afstand van jezelf doordat je als het ware een kloof slaat tussen wat jij nodig hebt én wat je er vervolgens mee doet.
Jij maakt jezelf op deze manier onbelangrijk en kijkt vervolgens vol hoop naar de ander of die jou dat gevoel wil geven…
Bovendien laat je jezelf nooit werkelijk zien, doordat je je verschuilt achter een ‘masker’, want je past je aan zoals je dénkt dat de ander je graag ziet.
Waardoor de ander jou nooit écht leert kennen en jou dus ook nooit werkelijk kán zien.
Dus áls je al erkenning krijgt, dan is dit omdat je handelt vanuit aanpassing en niet om wie jij werkelijk bent.
Hoeveel waarde heeft het dan in feite..?!
Daarbij dreigt het gevaar dat je op den duur zélf vergeet wie je diep van binnen bent; waar jíj behoefte aan hebt, wat jouw wensen en verlangens zijn.
Je geeft je authenticiteit weg…
Dit zorgt voor een diepe onrust, waardoor je (onbewust) de neiging hebt nóg meer te gaan pleasen waardoor je nóg verder van jezelf afdwaalt. Dit veroorzaakt nóg meer onrust en zo ontstaat uiteindelijk de vicieuze cirkel…
‘Please’ gedrag ontstaat al op jonge leeftijd; je had het gevoel je te aan te moeten passen om liefde te ontvangen, waardoor je jezelf aanleerde jouw eigen behoeftes weg te duwen. Zo ben je gaandeweg het vertrouwen in jezelf verloren, met als gevolg een laag zelfbeeld en een onrust van binnen die met regelmaat neigt naar boosheid.
Zo’n aanpassing noemen we een overlevingsmechanisme. Het lastige van dit proces is dat je je er onbewust van bent, terwijl je er tegelijkertijd enorm veel last van kunt hebben.
Overlevingsmechanismes zijn er in diverse uitingen, bijvoorbeeld;
-jezelf ‘klein’ maken, haast onzichtbaar (waarmee je als het ware naar je omgeving uitstraalt ‘ik doe er niet toe’)
-vanuit een flink zorg- en verantwoordelijkheidsgevoel bezig zijn met wat de ander nodig heeft, daar té veel rekening mee houden (waardoor je op den duur vergeet wat jij zélf nodig hebt)
-vanuit angst afgewezen te worden jezelf nooit werkelijk laten zien, je mening niet te uiten, niet durven uit te spreken hoe iets voor jou voelt (waardoor anderen jou nooit echt leren kennen)
-vanuit verlangen naar waardering, ‘invullen’ wat de ander nodig heeft en dit prioriteit te geven (daarmee voorbijgaand aan jouw eigen gemis)
-vechten; uit pure dwarsheid ga je naar ‘rechts’ omdat je omgeving zegt dat ‘links’ het beste zou zijn (zónder je vooraf te verdiepen waar jóuw verlangen ligt…)
Al deze uitingen zijn vervormingen.
We leren het onszelf aan om zo als kind het leven te kunnen hanteren, omdat we allemaal worden opgevoed door volwassenen die zelf door het leven ‘gemankeerd’ zijn. Dingen hebben meegemaakt waar ze (nog) niet mee om kunnen gaan. Weggestopt, onder het mom van ‘als ik het niet aankijk dan is het er niet…’. Dit maakt dat ook zij leven en reageren vanuit aanpassing en niet altijd (soms totaal niet..) in staat zijn jou datgene te geven wat je nodig hebt als kind.
Terwijl de liefde voor jou er wel degelijk is…het wordt alleen niet getoond op de manier die jij nodig hebt. Zo word je als kind opgevoed vanuit de ‘kreukelzone’ van je ouders en ontwikkel jij die van jezelf.
Het is aan jóu om te onderzoeken wie jij bent, zónder al die overlevingsmechanismes. Van daaruit te kiezen welke keuzes er werkelijk bij jou passen. Welke normen en waarden jij wilt in je leven.
Een hele mooie methodiek om dit te ontdekken is Opstellingen.
Wil je daarover meer informatie, neem dan contact op.
