Genietend van herfstige zonnestralen, even in de relaxstand met een mooi leesblad, valt ineens m’n blik op deze uitdrukking. Ik moet ‘m even opnieuw lezen. In 1e instantie vind ik m maar vreemd. Verwarrend. Hoezo voor lafaards?! Eerlijk gezegd roept het ook wat weerstand op.
Want ok, perfectionisme is niet altijd even handig. Die les heb ik inmiddels wel geleerd.
Maar ‘voor lafaards’?!
Maar ja, weerstand ergens over voelen vertelt je altijd iets over jezelf, dus ik ‘kauw’ er nog een tijdje op door. Ik voel een lichte irritatie kriebelen. Perfectionisme heb ik lang geleden los gelaten (vind ik zelf 😊) maar ik doe nog altijd wél enorm m’n best om alles zo goed mogelijk te doen. Zit dáár dan die geïrriteerdheid…
Ik leg het blad op tafel, goed zichtbaar. Elke keer valt m’n oog er op. En het geïrriteerde gevoel verandert langzaam…Zoals dat met het onbewuste werkt; er begint iets te ‘borrelen’.
Alsof er al iets doordringt, maar ik kan er nog niet bij. Dus ik lees het nog eens…
En ineens… dringt t pas goed tot me door wat hiermee bedoelt wordt.
Inderdaad, hoeveel moed is er voor nodig om toe te geven dat je nou eenmaal niet perfect bent?
Hoeveel moed is er nodig om te erkennen dat je het af en toe ook niet meer weet.
Dat je soms maar wat doet, in de hoop dat het goed gaat.
Er ook wel eens iets mis gaat…
Dat te erkennen aan je omgeving, maar ook aan jezelf?!
Niet dat je van binnen daadwerkelijk gelóóft dat je perfect bent. Want als dat zo was, zou je het niet eens meer nastreven.
Het is juist die onzekerheid die ons doet geloven dat we nóg meer ons best moeten doen.
Ik plaats een berichtje op FB en lees de reacties.
‘Deze moest ik even van alle kanten bekijken…’ ‘Wow… die komt binnen.. ‘
Precies zoals ik m voel. Hij kwam binnen en ook ik moest m even ‘van alle kanten bekijken’.
Nu weet ik dat perfectionisme een enorme valkuil is, vooral voor wie hoog gevoelig is.
Juist omdat je zoveel aanvoelt wat je omgeving niet (h)erkent, voel je je daardoor ‘anders’.
Wat dikwijls een heel onzeker gevoel geeft, vooral als je nog niet weet dat het bij jou als hoog gevoelige nou eenmaal daadwerkelijk anders werkt van binnen. Dat onzekere gevoel maakt dat de neiging ontstaat om alles zo perfect mogelijk te doen. Om aan jezelf en je omgeving maar zoveel mogelijk te kunnen bewijzen dat je echt niet ‘gek’ bent.
Perfectionisme ontstaat altijd uit onzekerheid.
Maar wat is ‘perfect’ nou eigenlijk precies.
Want wat voor de één perfect is, is dat voor de ander vaak juist niet.
Doe jij ook altijd zo je best om het vooral ‘goed’ te doen? Op zich is daar helemaal niets mis mee.
Maar weet dan wel voor jezelf wat jouw definitie is van ‘goed’. Want als je dat nog niet weet; grote kans dat je dan kijkt naar je omgeving en de kwalificatie van ‘goed’ laat afhangen van hun reactie.
Hoe zou t zijn als je het gewoon eens los laat? Accepteert dat niets en niemand perfect is.
Realiseer je dat jouw waarde niet afhangt van hoe ‘perfect’ jij bent, maar hoeveel liefde je in je hebt.
Naar de ander en naar jezelf. Dat je, ongeacht of er iets ‘fout’ gaat liefde, blijdschap en positieve energie blijft voelen en uitstralen.
Omdat je jezelf volledig accepteert en ook de ander.
Inclusief alle ‘rafeltjes’.
Hoe meer aandacht je iets geeft, hoe groter het wordt. Sta daar maar eens bij stil.
Wil jij dat je onzekerheid groeit omdat je perfectie blijft nastreven?
Of wil je aandacht geven aan alles wat al goed gaat en dát laten groeien?!
Hoeveel blijdschap en ruimte zou dát je geven?
Hoeveel mooier zou de wereld er dán uitzien wanneer we dit allemaal doen…?!
Ik vind ‘m prachtig en houd ´m er in;
‘Perfectionisme is voor lafaards’.
(en terwijl ik deze blog afsluit ratelt er ineens bliksemsnel zo´n vervelend stemmetje door me heen:
‘misschien toch nog even laten checken op taalfoutjes voordat je m online zet’…
ik schiet direct in de lach om mezelf…ik leer dus ook nog steeds… en ik ga t niet doen, want ik vind m goed genoeg 😊)
Maak betere keuzes.
Geniet je leven… ♥
