Het mooie van een hond is dat je met regelmaat wordt ‘gedwongen’ naar buiten te gaan en te bewegen. Zelfs als ik bezig ben met een blog te schrijven (wat ik heerlijk vind dus knap als je mij achter de computer vandaan krijgt 😊) doet een blik van Zara (mijn trouwe viervoeter) mij beseffen: ja, je hebt gelijk, tijd voor buitenlucht en beweging!

Voordat je denkt dat deze blog over honden gaat: lees even door… Aan het eind komt een mooie challenge!

Toen ik Zara kreeg heb ik me direct aangemeld voor een training bij een hondencoach. Niet omdat ik voor het eerst in mn leven een hond had. Maar omdat Zara een geadopteerd hondje is uit Spanje en ze al een aardige ‘rugzak’ met slechte ervaringen had.

Het zal altijd een hondje blijven wat snel schrikt, opzij gaat voor iedere hond behalve als ze 10 cm kleiner zijn dan zijzelf (dat is heel lastig want Zara is zelf erg klein 😊). En iedereen waarmee ze voor het eerst kennis maakt, wordt met uiterste voorzichtigheid beblaft, besnuffeld en bekeken. Maar heb je daarna haar hart gewonnen, dan is het helemaal goed! (*zo niet, dan komt het ook niet meer goed, dat nou ook wel weer)

Tijdens een wandeling kwamen we een andere hond tegen. En tis niet voor niks dat er een gezegde is over iemand die zich baldadig gedraagt: “die gaat tekeer als een jonge hond”. Want deze enthousiaste pup trok en rukte aan zn lijn. Kreeg het ondanks dat hij vast zat het toch nog voor elkaar tegen mij op te springen. Vervolgens Zara te bespringen die meteen 100 meter vooruit schoot. Daarbij ging het baasje bijna op zn buik er achteraan. Waarop dat baasje woest lelijke bewoordingen naar de hond riep. Met enorme rukken aan de lijn de hond probeerde in te tomen (wat niet lukte trouwens….)

En daar zo druk mee bezig was, dat een ‘goedemorgen’ van mijn kant niet eens werd beantwoord. Het was zo’n komisch gezicht dat ik, ondanks de grote modderige pootafdrukken op mn schone broek (waar ik toch ook wel van baalde) een grijns niet kon onderdrukken…

“Duidelijk niet op hondentraining geweest” bedacht ik. Want wat je op een training vooral leert, is dat je positief gedrag van je hond beloont (vooral in het begin haast uitzinnig, met snoepjes en enthousiaste kreten, dol komisch om bij te zijn, vandaar dat het op een besloten veldje wordt gedaan 😊) en negatief gedrag zoveel mogelijk negeert. Zodra de hond weer gewenst gedrag laat zien, beloon je dit direct! Zodat jouw trouwe viervoeter weet wat de verwachtingen zijn.

En al verder wandelend bedacht ik me: hoe anders doen wij dit met de opvoeding met onze kinderen?! Misschien doe jij het al anders hoor, dat zou fantastisch zijn. Maar de meeste kinderen zijn en worden nog steeds opgevoed met berispingen als ze iets verkeerds doen. En af-en-toe een compliment als ze iets goed doen. En meestal behandelen we de volwassenen om ons heen net zo.

Alles wat je aandacht geeft groeit…. En we hebben de neiging om wat ons niet zint aandacht te geven.

Hoe zou het zijn wanneer we dit eens omdraaien: negatief gedrag zoveel mogelijk negeren en vaker complimenten geven aan elkaar!
Ook over iets wat we langzaamaan als ‘normaal’ zijn gaan beschouwen. Maar wat toch wel prettig is dat het gebeurt!

Zullen we deze komende week eens omtoveren tot ‘complimentenweek’?!
7 dagen is voor iedereen te overzien en je kunt er ongeacht waar en bij wie je bent aan meedoen!

Doe jij mee ? Leuk!

Mag ik dan beginnen met jou een compliment te geven? Om iets wat jij doet en waar ik ontzettend blij mee bent? Super dat je mijn blogs leest! Je maakt me er ontzettend blij mee! Vooral met de reacties die ik vaak krijg! Je zou me nóg blijer maken wanneer je mn blog af en toe door stuurt naar iemand van wie je verwacht dat ze er iets aan hebben!

Ik ben heel benieuwd naar jouw ervaring straks! Deel je het over een week? Hoe is het om minder aandacht te geven aan wat je als negatief ervaart? Aan wie en waarover heb jij een compliment gegeven? Wat gebeurde er toen? Wat was de reactie? Welke effect had het, voor die ander maar ook voor jou zelf?

Wil het hier volgende week onder delen?