Zondag 29 augustus kreeg ik het bericht dat Bas, m’n zoon, was overleden.
De dagen daarna waren, en zijn met regelmaat nog steeds, een rollercoaster van emoties.
Het verdriet, het gemis, het besef dat het nooit meer anders zal zijn dan dit…
Een nieuwe realiteit, die als moeder bijna niet te aanvaarden is.

Wat steun geeft is te weten dat er meer is tussen hemel en aarde. Vroeger hoopte ik dit, omdat de gedachte aan een hiernamaals geruststellend en troostend voelde. Maar door alle ervaringen die ik heb mogen meemaken, die soms niet mis te verstaan waren of bleken te kloppen als ik het navroeg, is hopen overgegaan in weten.

De dag voordat Bas werd gevonden waren er een aantal dingen, die ik achteraf gezien niet anders kan verklaren dan signalen om mij te laten weten dat hij niet meer op aarde was.
Ze zijn te persoonlijk om te delen omdat het niet alleen over mij gaat, maar ook over Bas.
In de dagen na dat vreselijke bericht, schoten ze me één voor één te binnen. Of werd ik er zelfs op gewezen door anderen, omdat ik iets tegen hen had gezegd of gevraagd.

En nog steeds komen er signalen…
Voor alle 3 mijn kinderen heb ik vroeger dingen verzameld uit hun jeugd. Verjaardagskaarten, Sinterklaasgedichtjes, foto’s, zwemdiploma’s, briefjes van hun eerste liefdes…
In de hoop dat ze later zouden genieten van alle herinneringen.
M’n beide dochters namen de doos met herinneringen mee. Bas wilde dat niet. Een paar keer heb ik hem eraan herinnerd, maar hij nam ‘m nooit mee en uiteindelijk heb ik toen maar bedacht dat hij die doos dan wel tegen zou komen na mijn overlijden. Nooit heb ik kunnen bedenken, hoe blij ik zou zijn met al deze tastbare herinneringen, omdat hij eerder zou vertrekken dan ik…

Afgelopen zondag zat ik in de tuin. En ineens leek het of ik een duwtje kreeg. Dit ‘roepen’ herken ik inmiddels. Daar stond de doos met al zijn herinneringen, midden in de huiskamer, klaar om geopend te worden. Maar tót dat moment had ik de moed nog niet…
Terwijl ik er doorheen ging en álles las wat er in m’n handen kwam, bekroop me telkens het gevoel bij elke kaart, diploma, schoolboekje, dat ‘dit’ het niet was. Mijn hoofd echter hield vol dat ik het wel op die manier moest doen, want anders zou ik iets kunnen missen…Ik werd me ineens bewust van de ´strijd´ in mezelf en omdat ik inmiddels wel weet dat m’n hoofd niet altijd het beste advies geeft, luisterde ik naar m’n intuïtie en zocht ik verder op gevoel. Zo kwam ik al snel bij een schoolschriftje wat aan me ‘trok’.
Al op de eerste bladzijde kwam ik een opstel tegen waar ik zo blij van werd… Een schrijven van Bas toen hij 10 jaar was. Waar zo’n mooie en troostende boodschap in zat, precies op het moment dat ik deze bevestiging nodig had…

Betekent dit nu dat het makkelijk is? Oh nee…elke keer als ik naar zijn foto kijk, rollen de tranen vanzelf over m’n wangen. Voel ik de rauwe werkelijkheid. Blijven er duizend dingen die ik hem nog zo graag had willen vragen. Vooral willen zeggen. Waarvan ik altijd dacht dat ik tijd genoeg had…
Maar deze ‘toevalligheden’ geven wel troost en kracht. Dan voel ik hem dichtbij me.
En weet ik dat ik Bas ooit weer zal zien.

De afgelopen tijd heb ik me teruggetrokken in mijn eigen ‘bubbel’. Met slechts een paar mensen om me heen die ik wilde zien of spreken. Omdat ik deze ruimte nodig had om toe te kunnen geven aan alles wat er door me heen gaat. Waar ik zelf soms versteld van sta, maar waarvan ik weet dat het écht nodig is om te doorvoelen. Omdat ik t aan heel m’n lijf voel. Omdat ik weet welke verwoestende effecten weggestopte emoties kunnen veroorzaken.

Het klinkt gemakkelijk; álles er te laten zijn. Maar wat doet t een pijn…

Toch wil ik er doorheen.
Niet er ómheen.
Ik wil t ook geen ‘plekje’ geven, zoals vaak goed bedoeld wordt gezegd. Want wanneer je alles wat er in je leven gebeurt een ‘plek’ zou geven, zit t nog steeds ín je. Raakt je systeem uiteindelijk overbelast.

Beetje bij beetje trekt de mist op en wat overblijft is een rauwe waarheid.
Een nieuwe werkelijkheid, die ik nog moet zien te aanvaarden…

En toch…tussen alle golven van deze emoties door, toont zich ook t verlangen t leven weer op te pakken. Omdat ik t heerlijk vind om met mensen te werken, het zo’n enorme voldoening geeft om anderen te kunnen en mogen helpen.

En ook omdat ik af en toe, hoe gek t ook klinkt… een ‘duwtje’ in die richting voel van Bas…