Wat doe jij wanneer je je geraakt voelt; boos, verdrietig, angstig, teleurgesteld, afgewezen, niet gezien, onvoldoende gewaardeerd..?!
Meestal richt je dan je aandacht op degene die dit volgens jou veroorzaakt heeft.
Je vraagt jezelf af waarom die ander dat heeft gedaan of gezegd.
Misschien praat je er met anderen over, vanuit jouw verhaal en gevoel.
Als de ander dan geen goed antwoord heeft of niet de juiste vragen stelt, alleen maar luistert en misschien zelfs knikt, kan dit als een bevestiging voelen.
‘Zie je wel…?!’ denk je dan. Waardoor de emotie zich als het ware nog ‘vaster’ bijt.
Of je duwt al die emoties wég. Diep in jezelf.
Geen tijd, geen zin, té moeilijk om naar te kijken, met als vaak gehoord excuus ‘ik kán er ook niets mee..!’ en vervolgens richt je je blik een andere kant op. Daardoor verdwijnen die negatieve emoties niet, integendeel; ze voelen alsmaar zwaarder.
Want ze zitten nog steeds in jou. Weliswaar verstopt onder een dikke laag ratio, maar omdat ze je iets willen vertellen zullen ze onophoudelijk blijven aankloppen, nét zolang tot je er naar luistert.
Blijf je hardnekkig weigeren, dan kunnen ze op den duur zelfs fysieke klachten veroorzaken…
Het antwoord zit dus altijd ín jou.
Richt je energie naar binnen. Onderzoek wát het is in jou dat wordt geraakt?!
Welke oude pijn, diepe overtuiging of vastgeroest patroon?
Geef alle emoties de ruimte, zonder enig oordeel. Weet dat het slechts boodschappers zijn die iets vertellen over jou, iets spiegelen wat je zelf ‘over het hoofd’ ziet. Zelfs jaloezie, waar de meesten van ons zo’n oordeel over hebben, zegt iets over wat je zelf klaarblijkelijk mist in je leven, waar je diep van binnen (soms onbewust) naar verlangt.
Loslaten lukt uitsluitend door allereerst in te zien dat je iets vasthoudt.
Te (v)erkennen wat dit vertelt over jezélf; welke overtuigingen en aannames maken dat je hieraan vasthoudt, onderzoekt of dit allemaal ‘waar’ is, of het (nog) bij jou past en/of welke andere keuzes beter zouden zijn.
Zo hervind je rust en ruimte.
Want alleen dát wat je durft te voelen en aankijkt, kun je helen.
Zelfonderzoek is de eerste stap naar ‘loslaten’ en daar is moed voor nodig.
Dat kan een lange weg zijn, maar het is goed om je te realiseren dat alles wat van waarde is tijd, energie en vooral moed vergt.
De keus is aan jou; ben jij ‘moedig’ en durf je meer regie te nemen over jouw leven door zelfonderzoek of blijf je ‘mak’ zitten waar je zit, de ene keer verdrietig, de andere keer boos en teleurgesteld omdat je het leven onbegrijpelijk en vaak oneerlijk vindt.
Kies je voor ‘moedig’ en kun je daarbij wel hulp gebruiken; neem contact op!
