‘Het is maar goed dat we niet van te voren weten wat het leven voor ons in petto heeft’, schrijft ze na het overlijden van Bas. Het afgelopen jaar heeft ze zelf twee mensen verloren waar ze onnoemelijk veel van houdt. Ze weet hoe immens verlies kan voelen…
‘Dan zouden we zó bang worden dat we niet meer durfden…Omdat we denken dat we ’t niet aan kunnen’, schrijf ik terug. ‘Maar zie ons…we zijn er nog. Mét alle pijn, maar we zijn er…’
We zullen de heftige gebeurtenissen in ons leven waarschijnlijk nooit begrijpen.
Niet in dit aardse leven. Ooit wel…
Het is mijn overtuiging dat we hier zijn om te leren. Dat het leven ons lessen geeft in wat we nodig hebben en nog niet hebben ingezien. En ondanks alle pittige lessen heb ik altijd gezegd dat ik het geleerde niet terug zou willen geven.
Nu zeg ik dat niet meer zo snel. Want het overlijden van Bas had ik héél graag aan me voorbij zien gaan…En hoewel ik uit ervaring weet dat de inzichten pas later komen, kan ik me niet voorstellen dat hetgeen ik hieruit ga leren voor mij de moeite waard is.
Het leven lijkt voor de een milder dan voor de ander. Elisabeth Kübler-Ross (bekend om haar werk rond de verschillende fasen van rouwverwerking) schrijft dat je de lessen krijgt die je aan kunt. Ik weet op dit moment nog niet zo goed wat ik daar van vind…
Wat ik wel weet is dat je nooit kunt oordelen over wat er in het leven van de ander gebeurt.
En vooral géén vergelijking kunt maken.
Waar ik in de loop der jaren met diep respect naar heb leren kijken, is de enorme veerkracht die ik zelf ervaar en om me heen zie. Vaak wordt beweerd dat wie Hoog Sensitief is, zo enorm gevoelig is.
Wat haast klinkt als een zwakte.
‘Overgevoelig’ worden we vaak genoemd. Alsof dat maar lastig is en we dat niet zouden mogen zijn.
Maar dan kijk ik naar m’n cliënten en ook naar vriendinnen; de uitdagingen waar ze voor staan en/of doorheen zijn gegaan.
Want gemis en rouw bestaat in vele verschillende vormen.
Verlies van een dierbare, verlies van gezondheid, gemis van een onbezorgde jeugd, verlies van verwachtingen en hoop, rouw om de diepe pijn van niet gezien en niet gehoord te zijn.
Toch staan ze nog steeds moedig in het leven.
Sommige periodes iets minder sterk en ook dat mag. Vroeger vond ik dat doodeng, maar inmiddels herken ik het en kan ik het omarmen voor wat het op dat moment is.
Wat heel belangrijk is, is in contact te blijven met je gevoel. Alle daarbij behorende emoties durven te laten zijn. Zonder oordeel. Zonder angst. Niet weg te stoppen, geen ‘plek’ te geven.
Doorvoel alles, terwijl je goed blijft ademen.
Inademing staat voor het leven nemen zoals het zich aandient, uitademing voor loslaten.
Zo geef je de pijn geen kans zich te kunnen ‘nestelen’ in jou.
We zijn vaak bang voor onze emoties. Proberen het geen aandacht te geven door het weg te stoppen. Maar precies dáár, in die diepte, gaat het ‘wroeten’. Want alle gevoelens en emoties willen gehoord, gezien en gevoeld worden.
Blijf je het wegdenken; grote kans dat je lichaam uiteindelijk gaat protesteren.
Niet voor niets zijn er zoveel spreekwoorden zoals bv ‘je gal spuwen, het niet kunnen verteren, je hart luchten’.
Je lichaam vertelt je alles.
Het laat je voelen wat belangrijk is om (nog) naar te kijken. En in plaats van dat aan te gaan, blijven velen het ontkennen, negeren, wegdrukken.
Totdat het zich niet langer laat verloochenen. Het begint met kleine ongemakken, die je misschien nog kunt negeren, maar die uiteindelijk kunnen veranderen in serieuzere klachten.
Voorkomen is beter dan genezen.
Zo heb ik binnenkort een afspraak voor een boksles. Omdat ik voel dat er nog zoveel boosheid in me zit. Over de manier waarop dingen gebeurd zijn, op sommige mensen, soms zelfs op het leven zelf…
Neem jezelf serieus.
Want wanneer jij dat niet doet, hoe kun je dan verwachten dat een ander dit wel doet?!
