Ze doet zó haar best om alles goed te doen. Stelt anderen voorop. Probeert er volledig te zijn voor haar omgeving. Neemt veel en vooral váák verantwoording. Voelt zich af en toe net een ‘bumper’ tussen iedereen in, om zo de harmonie te kunnen bewaren. Duwt regelmatig haar eigen gevoel, emoties en behoeftes weg.
En toch… voelt ze zich menigmaal wéér teleurgesteld.
‘Wat doe ik verkeerd….’ verzucht ze.
Het streven naar ‘goed’ doen, liefst ‘perfect’ kan je leven aardig beheersen.
Als kind ben je vaak onzeker, zoek je naar bevestiging en raak je daardoor al snel in een constante staat van ‘het goed willen doen’. Wat heel gemakkelijk ontaardt in het nastreven van ‘perfectie’.
Dat leidt altijd tot teleurstellingen, want perfectie bestaat niet. Aangezien wat voor de één ‘perfect’ lijkt te zijn, dat voor de ander juist niet is…
Het leven ís ook niet bedoeld om ‘perfect’ te zijn, het is de bedoeling ‘heel’ te worden.
‘Heel’ worden begint met zelfkennis;
– weten wat jouw drijfveren zijn en hoe je die het beste kunt inzetten
– welke talenten je hebt en die ook dúrven benutten
– beseffen wat je schaduwkanten zijn en wanneer die tevoorschijn komen.
Vaak vind je het griezelig om te erkennen dat je ook ‘donkere kanten’ hebt. Dat klinkt ook best eng, maar realiseer je dat licht niet zou kunnen bestaan zonder donkerte als contrast.
Alles heeft twee kanten en zodra je dát kunt zien, zul je ontdekken dat ook wat jij als mooie eigenschap ziet, een schaduwkant heeft.
Bijvoorbeeld; áltijd klaar staan voor een ander.
De mooie kant is dat je iemand helpt, de donkere kant is dat je (onbewust) iets terug verwacht.
Waardering? Gezien worden? Je goed voelen? (Soms…als je heel eerlijk bent…je misschien zelfs ‘beter’ voelen dan degene voor wie je iets doet?) Alsook de ander de kans te ontnemen zelf te leren hoe iets te doen of op te lossen.
Dat wil natuurlijk niet zeggen dat je nooit meer voor een ander hoeft klaar te staan.
Integendeel. Een ‘heel’ mens zijn betekent dat je wanneer je iets doet, jij van jezelf weet en (h)erkent wát jouw ‘waarom’ is. Dat dit niet altijd alleen maar vanuit een mooie, lichte kant komt, maar dat het ook vanuit een schaduwkant kan zijn en dat je dit van jezelf kunt accepteren.
‘Egoïsme’ heeft een nare klank. Toch heeft deze eigenschap ook een lichte kant, want je zorgt op dat moment heel goed voor jezelf. Wat óók nodig is. Toch veroordelen de meesten deze eigenschap en durven we het niet te zijn. Als we het wél durven, voelen we ons daarna vaak schuldig.
Zodra je inziet dat élke eigenschap, hoe onbaatzuchtig sommigen ook lijken, een ´lichte´ én een ‘donkere’ kant heeft, beide (h)erkent, accepteert dat je soms de ene kant, soms de andere kant nodig hebt en zo bewustere keuzes maakt, zul je eerder de balans in jezelf hervinden én bewaren.
Steeds meer een ‘heel’ mens worden.
Liever een ‘heel’ mens,
dan een ‘goed’ mens.
Jung
