Er gebeurt niets totdat je een besluit neemt
(Oprah Winfrey)
Ze kan geweldig schilderen. Keer op keer krijgt ze complimenten over haar werk. Ze heeft ook al schilderijen verkocht. Meerdere keren is haar gevraagd of ze workshops wil geven. Want haar manier van schilderen is uniek.
En toch… doet ze het niet. De criticus in haarzelf is té groot.
Ze blijft ‘lekker veilig’ hangen in een oud, vertrouwd patroon; plannen maken, er over praten maar…werkelijke actie blijft uit.
♥
Wandelen is haar lust en haar leven. Ze heeft een opleiding gedaan tot wandelcoach.
Zou daar liefst haar werk van maken. Ze straalt als ze er over praat.
‘Wat houdt je tegen’ vraag ik haar.
Dat blijkt heel wat te zijn… Want wil ze zich wel uitsluitend op wandelen richten?
Naast het wandelen iemand inzichten geven, dus een stukje coachen, dát lijkt haar ook geweldig. Maar moet ze dan niet eerst
weer een andere opleiding volgen?! En tot welke klanten richt ze zich dan…. Wat zou dan haar logo moeten worden?
Of de 1e zin van haar website straks. Zodat iemand diréct weet; ja, bij háár wil ik zijn.
Lastige, maar noodzakelijke vragen vindt ze. Dus éérst hier mee aan de slag, dán beginnen.
Ik kijk haar aan…
‘Ja écht’ zegt ze ‘ik ga beginnen. Als ik dát eerst maar op orde heb’.
Als ik haar vervolgens vraag hoe lang ze hier al mee bezig is, zie ik haar licht van kleur verschieten.
Want dat is al een paar jaar…. De criticus in haar slaat telkens ieder concreet idee weer tot gruzelementen. Verzint nieuwe voorwaarden om aan de slag te kunnen gaan. En zo blijft ze ‘lekker veilig’ in haar vertrouwde comfortzone.
♥
Ze schrijft zoals ze praat. Levendig, vol humor, met zelfspot, emotioneel, kritisch naar zichzelf en naar de ander, maar ook met liefde. Wat haar is overkomen kan ze zó mooi beschrijven. Terwijl het een pijnlijke gebeurtenis is. Waar de meesten niet eens over zouden durven praten, laat staan schrijven. Al jaren voelt ze dat ze het op papier wil zetten. Moet zetten om anderen te helpen. Maar tot nu toe zijn het flarden. Passages uit haar leven, zonder lijn. De criticus in haar vindt daar natuurlijk van alles van…
Onder de indruk van haar verhaal én van haar manier van vertellen en schrijven, geef ik haar een stevige (figuurlijke) ‘schop onder de kont’.
Want hier niets mee doen zou zó ongelooflijk zonde zijn.
Ik beloof dat ik de eerste zal zijn die haar boek koopt.
Dus maken we een plan. Zetten voorzichtig, maar heel zeker de 1e stappen uit.
De criticus in haar schept nog een aantal voorwaarden waar ze éérst nog aan moet voldoen!
‘Dat mag… als je het maar af hebt vóór de volgende afspraak’ zeg ik haar. Dus die plannen we wat verder weg. Zo voelt ze meer ruimte.
Want het is best spannend…
Maar een paar dagen later al krijg ik een blij en super enthousiast mailtje. Met de eerste bladzijden van haar boek. Wauw…. ik lees het met tranen in m’n ogen. Zó trots op haar.
Ze is UIT die zogenaamde veilige comfortzone gestapt. Durft haar dromen te volgen.
♥
Wat denk jij; wie van deze 3 vrouwen kijkt later blij, tevreden en trots terug op haar leven…
Juist….
Hoe vaak luister jij nog naar die kritische stemmen in jezelf en laat je je daardoor weerhouden te doen wat je eigenlijk heel graag wilt?!
Maak betere keuzes ♥
