‘Laat de tijd je tranen drogen’ schreef Elisabeth Kübler-Ross.
Klinkt mooi. Maar ik weet eerlijk gezegd niet of mijn tranen ooit zúllen drogen…
Ik weet niet eens of ik dat wil… Er zullen altijd tranen zijn om Bas.
Vandaag een maand geleden. M’n leven stond in één klap op z’n kop.
In die maand heb ik ook mogen ervaren hoeveel liefdevolle mensen ik om me heen heb.
Als een beschermende haag stonden en staan ze nog steeds om me heen.
Slechts een paar kon ik in het begin daadwerkelijk dicht om me heen hebben.
Maar alle anderen; op afstand maar in gedachten dichtbij, geven ook ongelooflijk veel kracht en voelt zo troostend.
M’n huis werd voor lange tijd omgetoverd in een zee van bloemen. M’n paard werd weken lang vertroeteld door m’n allerbeste stalmaatjes. Massages, energetische behandelingen, speciale kristallen, kaarsjes mocht ik ontvangen. Kaarten, berichtjes, appjes, mailtjes stromen nog steeds binnen.
Ik voel me opgevangen in een bedding van liefde en troost. Waar ik zó dankbaar voor ben.
Voorzichtig neem ik het ‘gewone’ leven weer aan. Zie ik meer vrienden. Ga weer naar m’n paard. Heb ik genoten van m’n jongste kleindochter die kwam logeren. Kan ik zo waar weer een boek lezen.
Daarbij let ik goed op wat mij energie geeft. Échte energie gevers. Wat onder andere m’n werk is.
Ik pak het rustig op, zorg voor voldoende rust en ruimte tussendoor. Maar de eerste cliënten zijn al weer geweest en wat word ik daar toch blij van. Sommigen vinden het lastig, weer zo’n eerste keer.
Willen dan graag weten hoe het met mij gaat. Zeggen dan zulke mooie dingen…
Niéts zal m’n tranen helemaal kunnen drogen. Maar al die zorgzaamheid en liefde om me heen vullen m’n hart met dankbaarheid ♥
