Waardering, blijdschap, zekerheid, vrijheid, harmonie.
Wie verlangt daar niet naar…?!
Toch laat het leven keer op keer zien dat pijn er bij hoort. Alleen elke keer wanneer dat gebeurt, is je reactie meestal dezelfde; je vlucht er zo snel mogelijk voor weg. Door er niet al te veel over na te denken, een ander of een situatie de schuld te geven, je gevoel en álle daarbij behorende emoties zo diep mogelijk weg te duwen, ‘gewoon’ door te gaan, soms zelfs net te doen alsof het er niet is, alsof je je niet geraakt voelt.
Of, wat tegenwoordig modern lijkt maar alsnog een vlucht is; door ‘positief te blijven denken’, te roepen ‘overál is wel eens wat’ of ‘ik moet dit gewoon loslaten’.
Leuk geprobeerd, maar precies zó voed je jouw overlevingsmechanismes, die als het ware een ‘diepe groef’ kunnen vormen, waar je maar moeilijk van loskomt.
Je wendt je af van wat er in feite IS. En dat verdwijnt niet vanzelf!
Daar hoop je waarschijnlijk wel op. Maar intussen stapelt alles zich op in jou, waardoor je ‘lontje’ korter wordt, emoties (onverwacht) heftiger en jij nóg meer je best doet om dit niet te voelen.
Maar het leven blijft je uitdagen…als reactie blijf jij waarschijnlijk dezelfde stappen herhalen, in de hoop dat het uiteindelijk wél werkt…en zo ontstaat de vicieuze cirkel.
Inmiddels ben je waarschijnlijk een kei geworden in je aanpassen en verantwoording nemen voor (de) ander(en).
Daar heb je het waarschijnlijk zó druk mee dat je daardoor belangrijke beslissingen voor jezelf ontloopt, en heel eerlijk… inmiddels wéét je niet eens meer goed wat je zelf nog werkelijk zou willen.
En áls je er al eens voor durft te kiezen, slaat direct de twijfel toe; kan ik dit wel…doe ik de ander niet tekort…wat laat ik achter…stel nou dat blijkt dat dit het ook niet is…
‘What you resist persists’ (Jung)
Het leven zal je blijven uitdagen, nét zo lang tot je verantwoording neemt voor jouw emoties, oude pijn én hetgeen wat jij diep van binnen, voor jezelf verlangt.
Ons bewustzijn kun je verdelen in 2 lagen; hetgeen we ons wérkelijk bewust zijn wat slechts 5% is
en ons onbewuste; de overige 95%.
Die 5% is ‘in dienst’ om jou te helpen je aan te passen aan je omgeving. Niets mis mee, tot op bepaalde hoogte. Want die overige 95% heet dan wel onbewust, maar dat kent haarscherp jouw talenten, je behoeften en alles wat je hebt verdrongen. Je onbewuste heeft als functie je te waarschuwen wanneer je te ver van jezelf af dreigt te raken.
Jouw belangrijkste bron zit dus dáár.
Je onbewuste wil dat je kijkt naar hetgeen je hebt verdrongen en blijft net zo lang bij je aankloppen tot je er iets mee doet.
Misschien ken je het wel; dat onrustige gevoel wat je kan bekruipen, ondanks dat je alles hebt gedaan ‘zoals het moet’. Dát gevoel is jouw onbewuste dat het signaal afgeeft dat je je té veel aanpast. Dit heet incongruentie; door al die gedachtes de leiding te geven, verlies je het contact met je lichaam, terwijl dít je allerbeste kompas is. In die ‘strijd’ tussen al dat ‘denken’ en dat ‘aankloppen’ kunnen onrust, verwarring, zelfs psychische problemen ontstaan.
Oorzaak; je luistert te weinig naar de signalen van je lichaam omdat je deze manier van ‘voelen’ verleerd bent.
Het is dus enorm belangrijk om weer te gaan leren luisteren naar dat onbewuste, wat zich vertaalt door jouw lichaam heen. Maak daar weer ruimte voor en VOEL…wat fluistert het je toe?!
Luister zonder oordeel; het is belangrijk dat alles er mag zijn. Want zodra jij weerstand of zelfs een oordeel voelt over datgene wat in en over jou zichtbaar wordt, heb je de neiging dit direct weer weg te duwen. Maar uiteindelijk gaat het steeds harder aankloppen. Desnoods in de vorm van depressie of burn-out. Want het is té vaak weggestopt, té vaak terug geduwd.
Kun je hierbij hulp gebruiken; maak een afspraak voor een gratis sessie van 20 minuten.
