‘Ik vraag écht niet om hulp!’ zegt ze boos ‘ik red mezelf prima, altijd gedaan, dus nu ook!’
Maar feit is; ze redt het op dit moment niét…

Op haar gezicht tekent zich behalve boosheid, ook teleurstelling en frustratie af.
Maar vooral…angst.

Wanneer je als kind bent afgewezen in je hulpvraag, kun je diep van binnen besluiten dit nóóit meer te doen. Dus regel je alles zelf, al moet je je in duizend bochten wringen.
Om de pijn die deze afwijzing veroorzaakt nimmer meer te hoeven voelen.

Dit kan een hele tijd goed gaan, maar dan kom je ineens in een situatie terecht waarin je het in je eentje echt niet meer redt. Het enige wat je nog kunt doen is uitreiken naar je omgeving.

Maar diep van binnen zit nog steeds dat gekwetste kind, dat keer op keer herinnert aan die oude pijn. Jou door niet mis te verstane emoties voorhoudt dat je zéker gekwetst gaat worden.
De onzekerheid, soms zelfs paniek, slaat toe.

We kennen het allemaal; de angst om gekwetst, afgewezen te worden. Soms resulteert dat in een soort ongenaakbaarheid; ‘ik kan het zelf wel’. Op zich prima als je veel zelf kunt, maar soms is het beter als je om hulp vraagt. Want je kúnt nu eenmaal niet alles…

Het is daarbij belangrijk je te realiseren dat het antwoord op jouw hulpvraag ‘nee’ kan zijn en
dat dit niets te maken heeft met jou als persoon, maar met je vraag op dat moment.

Dus niet jij, maar je vraag wordt afgewezen.

Besef je dit niet, dan kunnen zich oude, gekwetste emoties aandienen, die te maken hebben met (kleine) trauma’s in je jeugd.
Die we in feite allemaal hebben opgelopen.
De belangrijkste vraag is; wát doe je er mee wanneer die geraakt worden? Val je in slachtofferschap? Of realiseer je je dat dit erbij hoort en zoek je naar een oplossing.

Je kunt wel blijven wijzen naar je verleden, maar daar kom je niet verder mee; zo blijft je hangen in een slachtofferrol, waarmee je als het ware de macht uit handen geeft.
De invloed die je wel degelijk hebt; op jezelf, op dít moment, laat je door je handen glijden.

Hopend op een beter verleden…terwijl dat natuurlijk nooit meer verandert.
Of wachten op erkenning, een excuus van de ander.

Zelfs al wist diegene preciés wat het met jou deed, werd daar totaal aan voorbij gegaan, dan nóg kun je het verleden niet veranderen. Het enige waar je invloed op hebt, is op jezelf, op dit moment.

Aan jou de keus; blijf je hangen in oude pijn, daarmee de regie uit handen gevend?
Doe je net alsof het jou niet langer raakt, stop je alle emoties diep weg?
Of onderzoek je hoe je er vanaf nú beter mee om kunt gaan?!

Erken je gevoelens en emoties.
Als je boos bent; schreeuw, neem een boksbal, sla het van je af. Ben je verdrietig; huil totdat je tranen op zijn. Voel je je ongezien, teleurgesteld; zie jezélf en doe datgene waar je behoefte aan hebt.

Het is je waarschijnlijk aangeleerd dat al deze emoties er niet mogen zijn, waardoor je eerste neiging is ze weg te stoppen. Maar daar, in de ‘diepte’ gaan ze wroeten.
Een gebeurtenis in het verleden zet ze jou nog steeds vast in het heden.

Aan jou de keus; neem je verantwoording of loop je er nog steeds voor weg.

Het verleden verander je niet meer,
maar hoe je daar in het ‘nu’ mee omgaat,
is volledig aan jou.