Ik heb het nog nooit gedaan
dus ik denk dat ik het wel kan
Pippi Langkous
Sinds een paar weken heb ik een kitten; Catoo.
Haar eerste dag hier was ze nog wat voorzichtig, maar vanaf dag twee kwam haar eigenzinnige karakter al duidelijk naar boven. Catoo is net als Pippi; ze laat zich absoluut niet weerhouden door énige twijfel aan eigen kunnen. Het principe ‘ik heb het nog nooit gedaan, dús ik denk dat ik het wel kan’ is haar op het lijf geschreven. Bovendien; als het niet direct lukt, dan doet ze de dag daarna de volgende poging. Net zo lang tot het haar wel lukt. Het levert vaak komische krachtsinspanningen op, maar uiteindelijk lukt het haar altijd. Met flink doorzettingsvermogen en een vastberadenheid waar je bijna jaloers op zou worden.
Want hoe vaak laat jij t afweten omdat je de aanname hebt ‘dat het waarschijnlijk toch niet lukt…’.
Of stop je bij de eerste ‘mislukte’ poging.
Zie je van tevoren al zóveel ‘beren op de weg’ dat je je droom, wens of behoefte al laat schieten vanwege dat fnuikende stemmetje in je hoofd…
Hoe zou jouw leven zijn als je hetzelfde principe toepast als Pippi en Catoo?
Want het zijn meestal jouw eigen gedachtes dat iets onmogelijk is, wat het uiteindelijk ook onhaalbaar maakt!
Omdat je al opgeeft na een eerste ‘mislukking’ of niet eens een poging doet!
Jaren geleden had ik een cliënte die een behoorlijk trauma had meegemaakt als kind, waardoor ze moeite had het leven te ‘nemen’.
Met andere woorden; eruit te halen wat haar toe kwam.
Tijdens opstellingen toont zich dit fenomeen vaker; wanneer een kind wordt geconfronteerd met jong overlijden van relevante personen, kan het verdriet zó enorm zijn, dat innerlijk (onbewust) wordt besloten het leven ook niet meer te nemen, vanuit een lotsverbondenheid (jij niet…dan ik ook niet…)
Tijdens een van onze sessies vertelde ze iemand te hebben ontmoet op haar werk die, als hij daar was, altijd even bij haar stopte voor een praatje. Ze voelde zich aangetrokken tot hem, maar durfde niet te geloven dat het wederkerig zou zijn. Toch hoopte ze élke keer als ze hem zag, dat hij een poging zou wagen. Bij álles wat ze over hem vertelde, voelde ik duidelijk aan dat hij ook geïnteresseerd was, maar klaarblijkelijk niet durfde…
Toen ik haar vroeg waarom zij hém dan niet uitnodigde voor een kop koffie in plaats van af te wachten, reageerde ze heel verschrikt.
‘Joh je vraagt hem alleen maar voor een kop koffie. Meer niet! Samen praten is niets nieuws voor jullie, de enige toevoeging is die koffie…’ zei ik.
Met daarbij als verduidelijking; ‘je vraagt hem niet ten huwelijk!’ waarop ze in de lach schoot.
En ja hoor…ze durfde! Hij reageerde heel enthousiast; het afspraakje werd gemaakt, was enorm gezellig, dus herhaald! Een paar jaar later kreeg ik een appje van haar; ‘hé Carla, weet je nog wie ik ben? (uiteraard, ik vergeet geen enkele cliënt 😉) Weet je nog dat je toen zei ; je vraagt hem niet ten huwelijk?! Vorige week zijn we getrouwd! Hij heeft mij ten huwelijk gevraagd…’
Daarbij prachtige foto’s van het pas getrouwde stel….
Wat zou er gebeurd zijn als ze niet had gedurfd..?!
Veel dingen in het leven zijn mogelijk
zolang je niet weet dat ze onmogelijk zijn
Norton Juster
Wees dus net zo ‘eigenwijs’ als Catoo en Pippi ♥
Kun je daar wel wat hulp bij gebruiken; neem contact op!
