Een paar weken geleden trakteerde ik mezelf op een elektrische fiets. Ik hoorde zoveel enthousiaste verhalen in mijn omgeving en het werd tijd om eens wat meer te bewegen dus… óp naar de fietsenwinkel! De aardige meneer daar had een mooie fiets in de aanbieding (altijd fijn 😊) en ik mocht een proefritje maken. Jippie….of eigenlijk ook wel eng….
Omdat het al 3 jaar geleden was dat ik op een fiets had gezeten, nog moest leren schakelen met die elektrische ondersteuning en dat ook nog in samenwerking met de 7 versnellingen die er op zaten, heel waarschijnlijk gecombineerd met de frons op mijn gezicht en al mijn vragen waaruit wel duidelijk bleek dat ik ten zeerste twijfelde of dit wel goed zou gaan, besloot de aardige meneer dat het beter was om even met mij mee te fietsen… (mezelf maar niet afgevraagd of dit uit bezorgdheid was om mij of om de fiets 😊) ik vond dat zelf ook wel een veilig gevoel, want het leek me niet geheel onwaarschijnlijk dat ik zo maar in de berm zou belanden of uit de bocht zou vliegen….

Het viel reuze mee, trappen met elektrische ondersteuning is heel relaxed en diezelfde ochtend nog reed ik als trotse eigenaar naar huis op de fiets. Goed oplettend of ik wel op het juiste moment terug schakelde en op de rechte stukken eens flink het ‘gas’ er op. Heerlijk!

De volgende dag besloot ik dat ik best met de fiets naar mn paard zou kunnen gaan. Dat is in Uitgeest, google maps gaf aan 25 minuten, nou die houdt vast geen rekening met een elektrische fiets dacht ik nog, dus daar zou ik korter over doen!

Nu heb ik geen handige standaard voor de fiets waar je je mobiel in kunt doen zodat je kunt kijken hoe je het beste kunt fietsen, maar hé… ik rij al jaren naar Uitgeest, met de auto weliswaar, maar toch. Vol vertrouwen vertrok ik. Om tot de ontdekking te komen dat fietspaden héél anders maar dan ook werkelijk heel anders ….kunnen lopen dan autowegen.

Dus ergens bij het station van Uitgeest kwam ik klem te zitten, ik moest oversteken en zag nergens waar ik dat kon doen, althans niet met de fiets. Ik ga maar niet zwartwit op papier zetten hoe ik dat heb opgelost, waarschijnlijk niet volgens de officiële verkeersregels, maar ik kwam uiteindelijk wel aan de overkant.

Op de terugweg zag ik dat er een fietstunnel was! Ahhhh daar had ik dus doorheen gemoeten! Mooi! Dan kon ik direct kijken waar ik de volgende keer heen moest vanuit Heemskerk.

Tot mijn stomme verbazing kwam ik ergens uit waar ik nog nooit eerder geweest was…
Nou is dat niet zo verbazingwekkend, want ik ken echt niet alle buurten in Uitgeest, maar het was wel zaak om te ontdekken hoe ik de volgende keer weer op dit punt kon komen.
Dus speurend in het rond fietste ik door de buurt terwijl ik ook nog steeds goed lette op de versnellingen en de ondersteuning (ohhh het klinkt nu wel erg truttig hè… maar ik vond het die eerste keer ook best nog even spannend want ik had al een aantal enge verhalen gehoord over ‘uit de bocht vliegen’  omdat je niet snel genoeg terug schakelde…)

Op dat moment stopte er een auto en de man achter het stuur keek me vriendelijk aan en zei: ‘mag ik u iets vragen?”. Natuurlijk mocht hij dat! Dus ik knikte vriendelijk naar hem terug en terwijl ik wilde stoppen, vergat ik de elektrische ondersteuning en de versnellingen terug te schakelen en tot mijn stomme verbazing was ik in 1 seconde al op de hoek. Ik keek nog ietwat verdwaasd achterom naar de man, bedenkend of ik met gevaar voor eigen leven nog een scherpe bocht zou maken om naar hem terug te fietsen, maar ja… dat zag hij niet en gekwetst als hij zich waarschijnlijk voelde riep me boos na: “En bedankt he!!!”

“Ohhhh wat vervelend..”dacht ik nog en wilde alsnog mn fiets keren maar ja, zou dat lukken op zo’n smalle weg, zonder zelf om te vallen.. en vliegensvlug schoot er van alles door mn hoofd: ga ik dit redden, val ik niet om, ohhh wat vervelend dat die man nu denkt dat ik moedwillig door fiets…. Maar toen schoot ook door me heen: ik weet hier de weg helemaal niet, dus ik kan hem waarschijnlijk helemaal niet helpen! En terwijl al deze hersenspinsels binnen no-time door mijn hoofd heen schoten, was ik al aan het eind van de straat… ik heb nog achterom geroepen dat ik de weg niet wist! Voor de juiste informatie had ik daar natuurlijk ook nog aan toe moeten voegen dat het mn eerste ritje was op mn nieuwe elektrische fiets en dat ik hier mee nog hartstikke onhandig was en dat ik best wel had willen helpen maar dat het wel leek of de fiets een eigen leven leidde op dat moment en dat het me écht niet gelukt was op tijd te stoppen….maar daar was ik al te ver weg voor.

Gelukkig vond ik toen een fietspad wat langs een voor mij bekende weg liep en vond ik zo de weg naar huis weer. En terwijl ik heerlijk rustig trappend vooruit schoot (op rechte stukken ga je écht hard..)  bedacht ik dat er in het leven ook vaak zoiets gebeurt: je verwacht iets van een ander en die ander begrijpt jou niet of ziet het door eigen omstandigheden niet of is er simpelweg niet toe in staat… en in plaats van te vragen of uit te leggen wat je nodig hebt of wat je graag zou willen, trek je de conclusie dat die ander jou niet wíl begrijpen of jou totaal niet ziet staan en trek je je beledigd terug. Zou je dan net als die man roepen ‘En bedankt he!’ dan zou er misschien nog iets bij de ander wakker worden. Maar meestal omhullen we ons in stilte of zogenaamde onverschilligheid, in plaats van te benoemen wat er speelt.

Dus een volgende keer als je dit herkent vraag jezelf dan eens af of het mogelijk is dat die ander (figuurlijk dan 😊) op een elektrische fiets zit en nog niet zo goed weet hoe terug te schakelen… vaak is er best de bereidheid je tegemoet te komen, je te helpen, mits die ander daar op dat moment toe in staat is… Duidelijk zijn van jouw kant is belangrijk! En mocht de reactie op jouw duidelijkheid voor jou teleurstellend zijn… dan helpt t waarschijnlijk heel goed als je oog hebt  voor de situatie van de ander…

Herkenbaar dat je je vaak teleurgesteld voelt omdat die ander jou maar niet lijkt te begrijpen?
Wist je dat je af kunt spreken voor een gratis sessie van 20 minuten waarin we samen kijken waar je tegen aan loopt en ik je direct al 1 tot 2 bewezen tips kan geven?
Wil je dit, neem dan contact met me op: contact@carlabruins.nl

Ook altijd leuk als je hieronder een reactie achterlaat over wat je herkent in dit verhaal