`Hoezo is dit allemaal jouw verantwoording?” vraag ik haar.
De tranen schieten direct in haar ogen.
Heel veel redenen heeft ze!
“Maar als ik dit niet doe dan…..
Wanneer ik hier niet voor zorg kan …..
Ik weet zeker dat alles mis loopt met…..”
Ze vindt het belangrijk om iedereen gelukkig te zien.
In harmonie met elkaar.
Voelt het haarscherp aan wanneer iemand verdrietig is.
En kan daar slecht mee om gaan. Dus doet ze er van alles aan wat maar mogelijk is.
Om er voor te zorgen dat die ander weer blij wordt.
Het gevolg is dat dit zo langzamerhand als een vanzelfsprekendheid door haar omgeving wordt gezien…
Alle problemen worden bij haar als het ware gedumpt.
Wat ze er van vindt?! Kan ze hier niet iets van zeggen?
Er voor zorgen dat die ander inziet dat dit echt niet kan?!
Maar zo langzamerhand voelt ze zich steeds vaker een soort boksbal. Die overal tussen zit om de klappen op te vangen.
’s Avonds ligt ze vaak verdrietig in bed. Vraagt zich af wat ze toch verkeerd doet…
Want ze doet zó haar best. Maar het wordt haar echt te veel. En ze heeft het gevoel dat het niet eens gezien wordt door haar omgeving…hoe ontzettend ze haar best doet…
Ze voelt zich vaak rusteloos. Omdat ze het gevoel heeft nooit klaar te zijn.
Want zelfs als een ander niets van haar vraagt, dan nóg voelt het als vanzelfsprekend om moeilijkheden op te lossen.
Alles beter te maken.
“Kom je nog aan dingen toe voor jezelf of ben je alleen maar aan het zorgen voor anderen?” vraag ik.
Daar valt ze even stil. Want het voelt alsof ze dit ook voor zichzelf doet. Als iedereen blij en gelukkig is, in harmonie!
Daar zou zij zelf ook zo vreselijk blij van worden!!
“En hoe vaak heb je dat tot nu toe voor elkaar gekregen?”.
Op haar gezicht is even van alles te lezen.
Twijfel, verdriet, pijn….
“Heel eerlijk?” vraagt ze. “Werkelijk iedereen blij? In harmonie met elkaar? Op hetzelfde moment?
Eigenlijk…..nooit…”
“Wat maakt dan dat je het blijft proberen?”.
Een diepe zucht volgt… “Geen idee….omdat ik het altijd heb gedaan..?!” zegt ze.
Terwijl de tranen nu over haar wangen stromen.
Dit is zo herkenbaar voor de vrouwen die bij mij in coaching komen.
Juist die groep vrouwen heb ik gekozen omdat het voor mijzelf ook zo herkenbaar is….
Vroeger leefde ik om iedereen blij, gelukkig en in harmonie met elkaar te krijgen. Tis me nooit gelukt…
Ook ik heb heel wat harde lessen gehad, voordat ik die verantwoording los kon laten.
Gelukkig heb ik geleerd verantwoording te laten bij wie het hoort.
Wat uiteindelijk voor mijzelf, maar ook nog eens voor iedereen in mn omgeving véél beter bleek te zijn.
Hoe zit het met jouw verantwoordelijkheidsgevoel?
Ben je hier benieuwd naar? Vind je het leuk om eens een korte test te doen?
Beantwoord dan eens onderstaande vragen.
Wanneer jij meer dan 5x met ‘ja’ antwoordt, is je verantwoordelijkheidsgevoel heel groot.
Mag je best eens onderzoeken of al die verantwoording wel bij jou hoort!
1/ Als ik me heb voorgenomen iets voor mezelf te gaan doen en iemand doet een beroep op me, hoor ik mezelf bijna automatisch ‘ja’ zeggen. Terwijl ik diep van binnen eigenlijk liever ‘nee’ had willen zeggen.
2/ Wanneer personen om wie ik geef onenigheid met elkaar hebben, vind ik dat heel vervelend. Het voelt als vanzelfsprekend om er voor te zorgen dat het weer goed komt.
3/ Ik weet wat me gelukkig maakt in mn rol als partner/moeder/dochter/zus/vriendin/collega. Maar wat los van al deze rollen mijn persoonlijke doelen zijn? Daar heb ik nog te weinig tijd voor om bij stil te staan.
4/ Het is voor mij belangrijk dat iedereen het naar zn zin heeft. Ik voel al snel aan als dit niet zo is en doe dan alles van in mijn macht ligt om er voor te zorgen dat het leuk is voor die ander.
5/ Ik zie al snel wat er moet gebeuren. Als een ander het laat liggen, doe ik het als vanzelfsprekend.
6/ Hulp vragen doe ik nooit of nauwelijks… ik vind dit lastig, doe het liever zelf. Dan weet ik ook dat het goed gedaan wordt.
7/ Ik ben loyaal: er moet echt heel wat gebeuren voordat ik de ander afwijs, geen hulp aanbied. En als ik dat een keer doe, voel ik me hier al snel schuldig over.
8/ Ondanks dat ik zo mn best doe voor iedereen, voel dat voor mij als ongezien…het lijkt voor anderen als vanzelfsprekend en soms hebben ze zelfs nog commentaar…
10/ Ik voel me vaak opgejaagd, heb het gevoel dat ik nooit klaar ben.
Herkenbaar? Zou je hier samen eens naar willen kijken? Maak dan een afspraak voor een gratis inzichtensessie!
