‘Hij accepteert me niet zoals ik ben!’ zegt ze, flink geëmotioneerd.
Ze heeft behoefte aan bevestiging. Wat hij wel geeft, maar meestal op een voor haar onbekende manier. Die kan ze vaak pas zien, als t haar weer lukt om vanuit rust naar hun relatie te kijken.
Dat is vaak pas achteraf…na de zoveelste ‘knal’.

Tijdens de opstelling komt het verdriet heel duidelijk naar boven….niet alleen dat van haar, maar ook van hem. Terwijl ze observeert wat er gebeurt tussen de representanten, komt ineens het besef…
 ‘Het lukt me niet eens om mezélf in alles te accepteren…. Daarom doet het ook zo’n pijn als ik het gevoel krijg dat hij mij óók nog eens niet accepteert! Want dat doet zó zeer…Dat voelt als zóveel afwijzing…’ Verbijsterd kijkt ze me aan. ‘Maar hoe kan ik verwachten dat hij mij accepteert in álles wat ik ben, wanneer ik dit zelf nog niet kan…’

Precies dít is de pijnlijke plek, wat zichtbaar wordt tijdens deze opstelling.
Voor velen herkenbaar… Want we richten meestal onze antennes naar buiten; je doet je best, hoopt gezien en gehoord te worden, geaccepteerd met ál jouw eigenaardigheden.

Maar in hoe verre omarm jij jezelf in alles wat je nu bent en in wat je nog te leren hebt?

Jaren geleden werkte ik als vrijwilliger bij Slachtofferhulp, waar ik ontzettend veel geleerd heb. Regelmatig waren er dan ook trainingen, die we geacht werden te volgen.
Zo ook een training waarin we plotseling zangles bleken te krijgen.
Ik herinner me dat we dat allemaal een beetje vreemd vonden, want wat heeft zangles te maken met hulpverlening? Achteraf gezien begrijp ik dat het gaat over zelfexpressie, maar op dát moment voelde ik zó´n weerstand, dat werkelijk alles in mij in verzet schoot.

Bovendien begon het ook nog eens met een oefening, waarbij we een dier moesten nadoen…
Pffff…  ik weet nog dat ik dacht; ‘waar is de uitgang..?!’ En om mij heen zag ik vele ogen zoekend naar de deur.

Achteraf is het natuurlijk heel leerzaam om te zien hoe een ieder daarmee omging. De eerste uitnodiging was om naar voren te stappen en te laten horen welk dier jij op dat moment in jezelf voelde. Waarop de eerste naar voren stapte (in mijn ogen zeer moedig en dat had niets met het dier te maken…) en brulde als een leeuw. De volgende bleef liever veilig tussen de kring staan, in de hoop onzichtbaar te zijn en het zachte piepje dat eruit kwam onhoorbaar. Weer een ander moest inééns heel nodig naar het toilet en bleef daar net zolang tot overduidelijk de groepszang begon. Er was zelfs iemand die, toen duidelijk werd wat de bedoeling was, direct de deur uitstapte en naar huis ging.

Die blokkade om jezelf te laten zien, je comfortabel te voelen met het idee te kunnen ‘falen’ (door misschien te zingen als een valse kraai…) zit compleet in onszelf.

We hunkeren er zo vaak naar gezien en gehoord te worden. Volledig geaccepteerd in álles wie je bent.
Maar je legt dat verlangen buiten jezelf. Stel…jij zou jezélf volledig accepteren? In liefde kunnen aanvaarden wie je bent en wat je nog te leren hebt. Zou het je dan nóg raken wanneer de ander dit (nog) niet kan?

Dus word je eens bewust in hoeverre jij je volledig laat zien en horen. Zonder angst voor reacties vanuit je omgeving. En als je het nog eng vindt; waar ben je dan het meest bang voor? Afwijzing? Een oordeel? Want ook dat vertelt iets; hoeveel afwijzingen en oordelen voel jij nog voor jezelf?!

Hoe zou het zijn als jij jezelf volledig kunt accepteren, met alle ‘onvolkomenheden’ die er nog zijn?
Wat houdt jou nog tegen, wetende dat niemand perfect is en iedereen nog iets te leren heeft.

Een hele mooie manier van inzichten krijgen zijn opstellingen. Ook als je aanwezig bent als representant of als toeschouwer.

Dinsdagavond 21 juni kun je er nog bij zijn…