Tijdens de tafelopstelling koos ze heel zorgvuldig een symbool uit voor haar vader.
Een vrolijk mannetje. Ze zette het poppetje midden op tafel.
Een prominente plek.
“Wat kijkt hij blij” zei ik “hij staat daar echt zo vrolijk… met zijn handjes naar voren gestrekt, alsof hij ze verwachtingsvol uitstrekt naar iets of iemand. Klopt dat? Hoe heb jij je vader ervaren? Stond hij zo blij in het leven?”
En plots kwamen de tranen… onbedaarlijk….
Parentificatie.
Klinkt gewichtig. En dat is het ook…
Voor velen een onbekend woord. Voor velen zó’n vertrouwd (onbewust) patroon…
Kinderen voelen haarscherp aan wanneer het niet goed of minder goed gaat met één van hun ouders.
Ook al doen deze vaak nog zó hun best om dit te verbergen.
Dit voelt voor een kind bijzonder onveilig.
Als basis heb je juist dat veilige ouderlijke ‘nest’ achter je zo hard nodig!
Wanneer die veiligheid ontbreekt, ga je als kind als vanzelfsprekend je best doen er voor te zorgen dat het weer ‘goed komt’ met (een van) je ouder(s). Want zodra het weer beter zou gaan, dán pas voel je de vrijheid om je voorzichtig aan méér naar buiten te richten.
De wereld verkennen. Wat natuurlijk ook de bedoeling is…
Dus (onbewust) doet het kind alles wat binnen zijn/haar mogelijkheid ligt om vader en/of moeder weer gelukkig te krijgen. Uit puur lijfsbehoud.
Maar wat er in feite gebeurt is dat de rollen worden omgedraaid: jij voelt je als kind verantwoordelijk voor je ouder(s) en zorgt voor hun welzijn.
In plaats van zoals het bedoeld is: de onvoorwaardelijke liefde, steun en veiligheid achter je te weten van je ouders.
Er ontstaat een onbewust patroon: de ‘redderrol’. Je cijfert zichzelf weg.
Ontkent eigen behoeftes, want daar is simpelweg geen ruimte voor…
Als kind heb je niet in de gaten dat deze taak VEEL TE GROOT is om aan te kunnen. Je blijft je best doen, terwijl je constant voelt dat het je niet lukt. Waardoor je, ondanks dat je zó enorm je best doet, het gevoel hebt te falen. Daarom nóg meer je best gaat doen.
Dit (onbewuste) patroon wordt voort gezet op latere leeftijd.
Wat uiteindelijk zorgt voor allerlei verstoorde verwachtingen en patronen in relaties. Of dit nu in liefdesrelaties is, naar familie toe of in vriendschappen. De ‘redderrol’ is inmiddels een vanzelfsprekendheid voor je… Grenzen zó vaak bijgesteld, dat ze niet meer worden gevoeld.
Eigen doelen en verlangens zó vaak uitgesteld, dat ze zijn vergeten….
Je bewust worden dat je deze rol ooit op je hebt genomen, is een eerste stap. Dit patroon loslaten een tweede. En ohh zo lastig…
Wat helpt is een Familie Opstelling. Waarin je jouw gezin van herkomst opstelt met behulp van representanten.
Waardoor overlevingsmechanismes (want dit is er één van..) ineens klaar helder worden.
Door aan het einde van de opstelling zelf plaats te nemen tussen de representanten in de opstelling,
kun je daadwerkelijk voelen dat je deze rol los mag laten.
Dat het tijd wordt jouw eigen leven te gaan leiden….♥
Wil je een opstelling voor jezelf laten doen of wil je hier meer over weten: neem contact op.
♥♥♥
Dankzij deze leerzame ervaring heb ik nieuwe inzichten gekregen!
Die ik zelfs magisch zou willen noemen…
Omdat ik merk dat het nú al door werkt in mijn huidige situatie. Op de één of andere manier werkt de opstelling nu ook door in mijn échte familie situatie. En durf ik te hopen op een beter inzicht en nieuwe energie.
Mariëlle
Met veel psychologen gepraat, maar nu eindelijk antwoord op mijn vragen door te durven luisteren naar mijn gevoel!
De stap nog verder naar binnen samen met de representanten in de Familie opstelling. Een hele bijzondere, positieve ervaring.
Angela
Een familieopstelling, zo bijzonder!
Het valt niet uit te leggen, ik zou het iedereen aanbevelen.
Het inzicht raakte mij diep en gaf een duidelijk antwoord op mijn vraag, die overigens onbekend was bij de representanten. Lieve Carla, in een voor mij nieuwe groep en omgeving wist jij veiligheid te creëren. Bedankt voor je liefdevolle begeleiding.
Anja
