En het is zo stil in mij
ik heb nergens woorden voor
Het is zo stil in mij
en de wereld draait maar door…

(van Dik Hout)

Dit is misschien een wat ‘rare’blog. In elk geval ‘anders dan anders’.
Met een stukje verdriet erin. En een wijs advies van m’n moeder.

Het is namelijk al weer een tijdje geleden dat je iets van me hebt gehoord. Vandaag precies 2 weken geleden stond m’n nieuwste blog klaar. Ik hoefde ‘m alleen nog maar in het systeem te zetten en op de verzendknop te duwen.

Zoals altijd schrijf ik, leg m’n schrijfsel weg, ga iets heel anders doen, lees het na, pas het aan en dán gaat het ‘de wereld’ in.
Die dag, na het schrijven, eerst met m’n paard een heerlijke duin rit gemaakt.
Trots op mezelf, want m’n paard heeft nog niet zoveel ervaring in het duin en kan daardoor best rare fratsen uithalen, maar we hadden het toch maar weer goed gedaan samen.
Op de terugweg mezelf getrakteerd op een ijsje bij m’n favoriet ijstent.
De zon scheen…Tjonge, ondanks de vreemde hectiek waarin we op dit moment leven, voelde ik me weer even vrij en blij.

Tót dat ene telefoontje…

M’n ouders wonen sinds 3 jaar in een verzorgingstehuis. Vanwege alle maatregelen mogen we ze niet opzoeken. Wat onvoorstelbaar verdrietig is. Onze vader begrijpt het nog wel, met hem kunnen we telefoneren. Onze moeder echter… woonde sinds een jaar op een andere afdeling omdat ze licht begon te dementeren en de zorg daardoor te zwaar werd voor onze vader.

Ondanks briefkaarten en bloemen, begreep onze moeder er niets van dat ze ons niet meer zag.
Kreeg heimwee volgens de huisarts en verpleging. Stopte met eten en drinken….
Die bewuste donderdagmiddag werd ik gebeld of mijn broer en ik langs wilden komen. Want het ging niet goed met haar….

Toen ze ons zag, gaf ze blijk van herkenning. Pakte onze handen, voor zover dat haar lukte. Maakte oogcontact. Was zichtbaar aangedaan ons te zien. Probeerde te eten vanaf dat moment, maar het lukt haar niet meer. De reflex om te kunnen slikken, leek weg te zijn.
Na een aantal dagen bij haar te hebben gewaakt, is ze overleden.

Tijdens die dagen en ook in de dagen erna, zat ik in een overlevingsmodus. Wat goed was op dat moment. Want er moest veel geregeld worden. En niets maar dan ook werkelijk niets….ging op de normale manier.

Ik was blij dat ik mensen naast me had, die me regelmatig herinnerden goed te blijven ademhalen.
Te blijven overzien wat belangrijk was en wat minder. Zodat we in alle hectiek prioriteiten konden stellen in wat we absoluut wél wilden en wat dan maar niet… gezien alle maatregelen ☹

De fut om iets te schrijven ontbrak. Ja, een speech voor de begrafenis.
Maar een blog? Of een berichtje op FB..?
De woorden van ‘van Dik Hout’ bleven maar door mn hoofd gaan….

En het is zo stil in mij
ik heb nergens woorden voor
Het is zo stil in mij en de wereld draait maar door…

Want het is gek om te ervaren, dat alles en iedereen ‘gewoon’ door gaat, terwijl voor mijn gevoel het leven even leek stil te staan. En toch… er moest tegelijkertijd zóveel geregeld en besloten worden.
En dus zette ik mezelf op ‘aan’ en deed wat nodig was. Mezelf soms verbazend. Omdat het leek alsof ik uitgehuild was. En dan weer ontdaan omdat het verdriet me haast over nam.

Eén ding wat ik van mijn moeder heb geleerd, wil ik ook jullie mee geven.
Het lijkt haast een cliché omdat het zo vaak wordt gezegd, maar het is zó waar:
als je iets graag wilt, ga er dan voor!

Denk nooit: ‘dat komt nog wel’. Want je hebt geen idee wat het leven in petto heeft voor je.

‘Van het concert des levens, heeft niemand een program’ was één van de favoriete uitspraken van mijn moeder. En zo is dat werkelijk. Je kunt plannen maken voor ‘straks’ of ‘als eerst maar eens’.
Maar het leven kan zomaar een andere wending nemen.

Doe dus datgene wat er werkelijk toe doet!

Heb lief. Spreek je gevoel uit. Sla een arm om degene van wie je houdt. Geef hem/haar een kus. Houd elkaar vast. Vertel wat de ander voor je betekent.

Maar ook: durf keuzes te maken die goed zijn voor jou!
Voel wat jij nodig hebt en doe datgene wat nodig is om dit (zo goed mogelijk) voor elkaar te krijgen.

Leef authentiek. Maak betere keuzes voor jezelf.

Al is het maar omdat je later terug wilt kijken en weet: ik heb mijn plek ingenomen in het leven en ten volle geleefd!
Dank je wel mam….

♥