Verbijsterd kijk ik haar aan, want zonder énige aanleiding zegt ze ineens: ‘ik durf het bijna niet te vragen, maar ik heb heel sterk het gevoel…heb jij een zus of broer die overleden is?’

Perplex knik ik: ‘er is een zusje geweest, als eerste geboren maar al na 2 dagen overleden’. Ik hoor wat ze verder vertelt, tussen mijn duizenden gedachtes door; ik heb dat zusje nooit gekend, ze is vér voor mijn tijd geboren, er werd nauwelijks over haar gesproken, dus waarom krijg uitgerekend ik dit te horen?!’

Mijn hoofd maalt, het gevoel van verwarring wordt steeds groter; een mengeling van ontreddering, onrust, schrik. Tegelijkertijd overspoelt me een immens, oeverloos groot verdriet…

Terwijl mijn hoofd duidelijkheid verlangt, zegt ‘iets’ van binnen dat dit verdriet niet van mij is, maar van m’n moeder. Dit ‘weten’ is zó duidelijk dat er geen twijfel mogelijk is. Tegelijkertijd ‘zeurt’ mijn brein: ‘hoezó?!’
Maar het is er; dat onverklaarbare ‘zeker weten’. Ook voel ik dat ik dit altijd, onbewust, in mijzelf heb meegedragen, vanuit kinderlijke liefde en hoop het dragelijker te maken voor mijn moeder. Maar ik realiseer me op datzelfde moment, dat dit niet mijn taak is en nooit is geweest. Tussen dit alles door eist mijn hoofd steeds harder een antwoord: ‘hoe kan het dat je dit zo zeker weet?!’.

Daar heb ik geen verklaring voor.
Alleen wél dat dit ‘diepere weten’ er is…

Ik voel me opgelucht als de avond voorbij is en stap in m’n auto.
Vanuit de radio zweeft George Michael me direct tegemoet;
‘Cause teacher
There are things that I don’t want to learn
And the last one I had
Made me cry ‘

Als door de bliksem getroffen zet ik de radio uit. In stilte rij ik naar huis, niet begrijpend wat er die avond is gebeurd.

De volgende dag voel ik me ziek… heel mijn lijf doet zeer. Ik probeer zo goed mogelijk de dag door te komen, maak mezelf wijs dat ik griep heb opgelopen en daarom zo van slag ben. Die avond probeer ik in alle rust een film te kijken, ‘Field of dreams’.
Prachtig verhaal, de hoofdrolspeler Kevin Costner komt op een heel bijzondere manier in contact met zijn overleden vader.
Ik barst in tranen uit en kan niet meer stoppen…

Misschien denk je dat ik overdrijf als ik vertel dat ik toen ruim 24 uur achter elkaar heb gehuild. Dat wát ik ook deed, de tranen niet meer te stoppen waren, ondanks dat ik al die tijd wist dat dit verdriet niet van mij was…
Maar dat het wél al die tijd diep in mij had vastgezeten en nu eindelijk losliet.

Er is meer tussen hemel en aarde.
Dingen die wij in dit aardse bestaan waarschijnlijk nooit zullen begrijpen, laat staan kunnen verklaren.
Maar wanneer je durft te vertrouwen, zul je ontdekken dat je soms ‘wegwijzers’ zult krijgen, in de vorm van personen of situaties, waarvan je (vaak pas achteraf) beseft, dat die ervoor hebben gezorgd dat je een bepaalde keuze maakte waardoor je leven een onverwacht belangrijke wending nam.

Deze gebeurtenis was voor mij zo’n moment; het begin van een zoektocht.
Want in die periode, bijna 20 jaar geleden, was ik nog maar pril met Reiki in aanraking gekomen.
Waardoor me duidelijk werd dat alles uit energie bestaat, ook wij.
Ook toen heb ik ervaren dat we de energie van elkaar kunnen aanvoelen, zelfs op afstand. Uiteindelijk kwam ik via wederom een heel bijzondere ‘wegwijzer’ bij de opleiding Familie Opstellingen terecht.

Het heeft me doen beseffen hoe belangrijk het is om die ‘wegwijzers’ te durven zien.

Terugkijkend herken ik er steeds meer. Wat ik op die momenten als toeval zag, daarvan zie ik nu dat het mij de weg wees naar iets belangrijks. Inzicht bracht. Mij een andere kant liet zien.

‘Er is een verborgen orde achter de chaos’
Einstein

Wanneer ik deze uitspraak lees, voel ik dat het klopt.
Met m’n hoofd niet te verklaren, maar het is er; dat gevoel, het vertrouwen, dat diepe ‘weten’, er is meer dan we begrijpen.