Die dag was ik al vroeg op pad. Het was ruim een uur rijden, maar ik wilde er nou eenmaal heel graag bij zijn. Een studiegenoot zou voor de eerste keer na onze opleiding een dag lang Familie opstellingen begeleiden. Ze had gevraagd of ik daar bij wilde zijn en ik had volmondig ‘ja’ gezegd omdat opstellingen keer op keer zo bijzonder inzicht gevend zijn.
Ik werd gevraagd als representant voor een moeder. De opstelster (degene voor wie de opstelling is) zette me bij het raam, met m’n rug naar alle anderen van de familie. Ik keek naar buiten en voelde een diep verlangen om te vertrekken… Wat achter mij gebeurde interesseerde me weinig, ik wilde alleen maar wég…
Tegelijkertijd realiseerde ik me hoe raar dat was; ik had me immers ontzettend verheugd op deze dag, was vroeg opgestaan, had het hele eind gereden, dus hoezo wilde ik weg?
Ik pakte mezelf innerlijk ‘beet’, terwijl ik tegelijkertijd weer direct werd overvallen door dat enorme verlangen… weg… wég van hier….
Ineens hoorde ik; ‘wat staat jouw moeder daar achteraf.. alsof ze er niet bij is…klopt dat?’
Het bleek te kloppen….; ‘mijn moeder heeft geworsteld met haar leven, we wisten allemaal dat ze vaak heeft gespeeld met de gedachte aan zelfmoord…’.
Wow!…dus dát voelde ik zo sterk.
‘Is er iets bijzonders gebeurd in het gezin waarin je moeder is opgegroeid?’
‘Ze had een zusje dat slechts een paar dagen na haar geboorte is overleden. Mijn moeder is vernoemd naar haar’.
Van dat antwoord kreeg ik kippenvel… Want ook ik ben vernoemd naar mijn zusje die slechts 2 dagen mocht leven. Hoe bijzonder dat juist ík daar nu in die opstelling stond!
Er kwam iemand bij om het overleden zusje te representeren en als een magneet werden we naar elkaar toegetrokken. We pakten elkaar beet, konden nauwelijks nog loslaten. Het klinkt misschien gek, maar we voelden beiden een diepe vreugde op dat moment.
De begeleidster vroeg; ‘weet je misschien of de broer van je moeder voor of ná dat overleden zusje is geboren?’ De opstelster wist het niet, maar wij als representant wisten het direct; de broer was de oudste, geen twijfel mogelijk. We namen onze plek in die volgorde in en direct ontstond er een duidelijk voelbare, diepe rust.
Nu zul je misschien denken; ja maar Carla, hebben jouw gevoelens dan niet de overhand gekregen?
Ik kan je verzekeren dat dit niet zo is, want als representant voel je precies aan wanneer het klopt.
We noemen dit ook wel resoneren. Waarschijnlijk heb je dit zelf ook wel eens ervaren in andere situaties; dat je opeens ‘wist’ dat iets klopte. Zonder woorden, zonder uitleg.
Wat wel duidelijk werd op dat moment, was dat ik nog het een en ander voor mezelf te onderzoeken had. Want ik had al eens een opstelling laten doen, waarin duidelijk werd hoeveel impact het overlijden van mijn zusje had, vooral op mijn moeder. Ik had alleen nooit uitgezocht hoeveel invloed het had op mijn leven dat ik háár naam had gekregen.
Wat ik wel altijd aanvoelde, was dat hoe ik ook m’n best deed…het nooit voelde als ‘genoeg’.
Dus ontwikkelde ik onbewust al heel jong de strategie steeds méér m’n best te doen, in de stille hoop het verdriet dat ik instinctief aanvoelde bij mijn moeder weg te kunnen nemen. Wat me uiteraard nooit gelukt is en wat ook helemaal mijn taak niet was. Het resulteerde er alleen wel in dat ik deze strategie een groot deel van mijn leven heb volgehouden; veel voelde als mijn verantwoording. Ik had altijd het idee dat ik dingen ‘goed’ kon (bijna ‘moest’) maken voor iedereen van wie ik hield. Terwijl ik daar nooit in slaagde, ging ik daar toch telkens veel te ver in door. Toen ik me dat eenmaal bewust werd, vooral hoe dit was ontstaan, kon ik het pas loslaten.
Een familie opstelling is een bijzonder mooie manier om (onbewuste) patronen helder te maken.
Dinsdagavond 21 juni is er een Opstellingenavond. Er is nog plek voor 1 opstelling, dus mocht je dat graag willen of heb je vragen; laat weten. Je kunt je ook aanmelden als representant.
De avond begint om 19.00 uur en eindigt rond 22.00 uur.
Wie wij zijn, hoe we denken, voelen en handelen heeft te maken met ons familiesysteem én met het systeem dat we in ons huidige leven hebben ontwikkeld op basis van ervaringen en de daaruit ontstane strategieën. Simpeler gezegd; patronen die we onszelf onbewust als kind hebben aangeleerd, die toen een oplossing leken te bieden, maar die we onbewust als volwassene nog steeds hanteren en nu vaak in de weg zitten.
Patronen waarin je vast kunt lopen zijn bijvoorbeeld;
-het gevoel hebben keer op keer tegen dezelfde uitdagingen aan te lopen.
-je weet precies wat je wilt, maar het lijkt wel alsof ‘iets’ je tegenhoudt. Misschien heb je een aantal pogingen gedaan, maar toch…het lijkt wel gedoemd om te mislukken.
-wanneer iets je raakt, blijf je in boosheid hangen in plaats van jezelf uit te spreken. Je sluit jezelf volkomen af, kunt anderen zelfs dagen lang negeren.
-misschien heb je het gevoel dat wát je ook doet; je krijgt nooit de waardering waar je op hoopt…je voelt je ongezien, ongehoord, waardoor je nóg beter je best gaat doen en nóg harder teleurgesteld wordt.
-je hunkert naar een liefdevol gebaar of woord van (een van) je ouder(s), maar dat lijkt maar niet te gebeuren.
-altijd druk; je komt gewoon niet aan jezelf toe terwijl je voelt dat je daar enorme behoefte aan hebt…
-te groot verantwoordelijkheidsgevoel.
Je ziet problemen en eventuele oplossingen altijd vanuit dátgene wat je al weet en kent.
Een opstelling biedt een blik op dát wat je nog niet kent en geeft inzicht in onbekende gebieden, omdat verborgen of half bewuste verbanden helder worden. Daardoor leer je anders te kijken, waardoor gevoelens en emoties veranderen, met als gevolg dat je anders gaat reageren.
