We gaan even een aantal jaren terug in tijd. Start 2^e jaar coachopleiding.

Het 1^e jaar waren we zelf flink door de mangel gehaald (wat ze er trouwens niet bij hadden verteld toen ik de 1^e keer voor een oriënterend gesprek ging 😊 )

Er kwamen flinke ‘spiegels’ voorbij  dat 1^e jaar en tjonge… dat deed met regelmaat behoorlijk zeer. Beetje bij beetje (want ach.. wat was die les taai ….) werd me steeds duidelijker dat ik een véél te groot verantwoordelijkheidsgevoel had voor alles en iedereen in m’n omgeving. En dat ik alles té perfect wilde doen. Nu zul je misschien denken: wat is dáár nou mis mee? Want we leren toch allemaal in onze jeugd dat we onze verantwoording moeten nemen. En vooral goed je best te doen!

Maar zoals bij alles in het leven is ook hierin balans bijzonder belangrijk!  

Keer op keer kreeg ik te horen dat ik té snel, té vaak, té vanzelfsprekend verantwoording voor de problemen in m’n omgeving op me nam. Voelde dikwijls direct als iemand of een situatie uit balans / niet kloppend was. Werd daar zelf enorm onrustig van. En om van die rusteloosheid af te komen, deed ik dan m’n uiterste best om alles direct op te lossen. Zonder erbij stil te staan of dit ook ok was voor de ander of voor mezelf .. Ik stond op een ‘automatische piloot’ .

Tel daarbij op dat ‘goed’ niet snel ‘goed genoeg’ was in mijn beleving.
Dan zal het je niet verbazen als ik je vertel dat ik het in die tijd voornamelijk druk had met anderen en niet eens meer wist wat ik zélf nog graag in m’n leven wilde. Waar ík blij van werd. Los van anderen. Echt gelukkig voelde ik me eigenlijk alleen nog maar als ik alles en iedereen blij en in harmonie om me heen zag. Wat me nauwelijks lukte, want dat is onmogelijk. Ja, op Sinterklaasavond.
Dan was iedereen blij (zonder dollen… maar dat zal waarschijnlijk meer met de cadeautjes op die avond te maken hebben gehad 😊)

Als je altijd zó je stinkende best doet.
Je het gevoel hebt dat dit niet wordt gezien door je omgeving (ik kreeg juist vaak commentaar, waar ik niets van begreep…)
Je hoopt te leren begrijpen waar het allemaal mis gaat (en uiteraard dacht ik dat de anderen iets verkeerds deden.. )
En dán word je verteld dat het allemaal ‘jouw eigen valkuil’ is
(jaja dacht ik in die begintijd: mooi woord maar wat jullie natuurlijk bedoelen is dat het mijn schuld is …. )
Nou… dat vond ik best een hele lastige…

Maar het inzicht was al snel onontkoombaar. Bovendien: je kunt een ander nooit veranderen, alleen jezelf … Dus ik deed vervolgens weer m’n stinkende best (perfectie was ik nog niet kwijt 😊) om de verantwoording te laten dáár waar het hoorde. En aan het einde van dat eerste jaar dacht ik dat ik dat toch redelijk goed deed. Was best trots op mezelf.

Tot het 2^e jaar begon. De 1^e les: een nieuwe mentor. Ze begon met een meditatie. ‘Hè lekker, wat een relaxt begin’ dacht ik nog… Totdat ieder van ons tijdens deze meditatie een ‘veeg uit de pan’ kreeg… Althans, zo voelde het voor mij op dat moment. We kregen allemaal een opdracht waar we het komende jaar aan moesten werken en je begrijpt het al: bij mij was dat m’n enorme verantwoordelijkheidsgevoel. Ik lag daar en dacht…. ‘Wat ben jij voor lerares?? Je hebt me vorig jaar niet mee gemaakt dus je weet nog niets van mij. Je hebt je schijnbaar ingelezen en direct deze simpele conclusie getrokken. Wat ben jij een ongelooflijk ****** (dit woord ga ik niet zwart op wit zetten…)

3 maanden daarna liep ik naar haar toe en bood m’n excuus aan. Omdat ik inzag dat ik nog láng niet zo ver was als ik dacht…
Doordat de focus nógmaals was gelegd op dat verantwoordelijkheidsgevoel zag ik mezelf keer op keer weer ‘de fout ingaan’.

Pffffffffff…. Zou ik het dan nóóit leren?!

Het werd een lange weg. Maar ik ben zó blij dat ik ‘m heb durven aangaan.
En een heel enkele keer schiet ik nog wel eens ´in de fout´ alleen ben ik me er nu van bewust.

Ik weet dat veel vrouwen hier mee worstelen. Vooral wanneer je ook nog eens gevoelig bent en daardoor vaak al snel aanvoelt wanneer iemand of een situatie uit balans is. Ook herkenbaar voor jou?  
Vraag jezelf met regelmaat af: van wie is dit probleem en bij wie hoort de verantwoording?
En laat het vervolgens dáár…

En áls je besluit te helpen, vraag jezelf dan éérst af wat de reden is dat je dit doet! Want achter jouw gedrag zit een verborgen patroon.
Een overlevingsmechanisme, wat maakt dat je dit doet. Deze ontstaat in je kindertijd. Je voelde je bijvoorbeeld niet gezien of gehoord. Voelde te weinig waardering.  Of je kon de pijn van een ander (meestal één van je ouders) niet verdragen en probeerde als kind alles ‘goed te maken’ .
Wát de oorzaak ook is:
het is nooit de juiste reden om de verantwoording van de ander over te nemen.
Daarmee geeft je de ander het signaal: jij kunt het niet zelf.
In hoeverre is dat waar…?! Wat weet jij daar feitelijk van af..?!

En als duidelijk is dat de ander het echt niet redt en jou vraagt te helpen:
voel dan éérst of je hier zelf genoeg energie voor hebt. Voldoende tijd en ruimte in je leven op dat moment.

Want je kunt er pas volledig en op de juiste manier voor de ander zijn als je zelf goed in je vel zit.
En je om de juiste redenen de helpende hand toe steekt.

Het zijn vaak hardnekkige patronen die ons weerhouden goede keuzes te maken. Daar heb je iemand voor nodig die je liefdevol maar tegelijkertijd confronterend een spiegel voor houdt.

Durf in jezelf te investeren.
Maak betere keuzes.
Je bent het waard.