Het WEG DUWEN van gevoelens, emoties, jouw behoeftes.
Ondergeschikt maken wat jij voor jezelf verlangt!
De meesten van ons zijn er een meester(es) in geworden!
Al deze weg gestopte gevoelens kosten zóveel energie….
DURF te voelen.
Je lichaam is je kompas: het vertelt je alles, mits je er naar durft te luisteren…
Zuchtend komt ze binnen. ‘Wéér niet gedaan’ zegt ze, terwijl ze zich met een plof in de stoel laat vallen. Ik weet direct waar ze op doelt. Ze wil dolgraag haar praktijk uitbreiden en is al goed bezig. Alleen is er ‘iets’ wat haar weerhoudt zichzelf zichtbaar neer te zetten. De wereld te laten zien wie ze is, wat ze doet, haar expertise te delen. De vorige keer hebben we uitgebreid besproken welke 1e stap ze kan nemen om zo meer van zichzelf te laten zien. Die stap voelde goed en ze was zeker dat ze het ging ondernemen toen ze hier de deur uit liep. En toch… wat ze zichzelf ook voorneemt, elke keer is er ‘iets’ waardoor het niet lijkt te lukken.
‘Zo langzaamaan denk ik: laat maar zitten. Ik ben zó moe! Heb er gewoon geen zin meer in en de puf niet om me nog langer druk te maken. Waarom wil ik dit eigenlijk? “Doe toch gewoon, dan doe je al gek genoeg” zeg ik dan tegen mezelf… Maar ja… dan komt toch ook weer dat onrustige gevoel… want ik wil het eigenlijk ook weer wel..” verzucht ze.
“Het lijkt wel of er een duveltje zit. Niet alleen op mijn schouder, maar gewoon in mijn leven. Er lijkt elke keer iets tussen te komen”.
‘Herkenbaar…’vertel ik haar ‘soms wil je iets zó graag, maar lijkt het alsmaar te mislukken. Bekruipt je het gevoel dat het wel niet lijkt te mogen… Je geeft anderen en/of omstandigheden de schuld. Maar meestal komt de sabotage vanuit jezelf’
Ze kijkt me verbaasd aan. Ik leg haar uit wat we gaan doen. Ze verzucht dat ze wel meer ‘gekke dingen’ bij me heeft meegemaakt 😊 en neemt plaats op de extra stoel die we in de kamer hebben gezet. Voorzichtig maken we contact met dát gedeelte, diep in haar onbewuste, wat er telkens voor zorgt dat ze zichzelf onzichtbaar houdt…
Ik zie haar kleiner en kleiner worden…. Totdat er een klein meisje tegenover me lijkt te zitten.
Plotseling komt er een herinnering naar boven van héél lang geleden…
Zo levendig… dat ze terug is in de tijd…
Als klein meisje zit ze bij haar opa, op wie ze dol is. Hij is er altijd voor haar. Luistert naar haar verdriet, maar hij is ook de enige met wie ze ál haar dromen durft te delen. Dus ook deze: ze wil arts worden! Ze wéét dat het flink leren wordt, maar ohhhh wat voelt ze zich blij en trots.
Ze wil mensen helpen! Met grote ogen kijkt ze naar hem op en weet zeker dat hij nu gaat zeggen hoe blij en trots hij op haar is! Zijn antwoord hoort ze in haar gedachten zó scherp, dat ze weer net als toen, letterlijk inkrimpt : ‘ach kind, wie voor een dubbeltje geboren is wordt nooit een kwartje… reik maar niet naar zo hoog… dat stelt alleen maar teleur… ‘
Tranen schieten in haar ogen. ‘Dit was ik helemaal vergeten…’fluistert ze.
Een aantal weken later krijg ik van haar een mail. Met daarin uitgebreid verslag van alles wat ze al gedaan heeft. Ze voelt zich groots. ‘Ik weet zeker dat mijn opa trots mee kijkt’ schrijft ze er bij.
‘ik weet nu dat het pure bezorgdheid was, dat hij dit tegen me zei. Niet omdat hij niet in mij geloofde, maar omdat hij me wilde behoeden voor teleurstelling. En ja.. uiteindelijk wordt ik dan wel geen arts, maar ik doe wél waar ik in geloof, waar ik van houd en wat me héél veel energie geeft! En… ik help mensen!’
Wat is jouw verlangen..? Waar droom jij van?
Wanneer zeg jij tegen jezelf: doe maar gewoon dan doe je al gek genoeg…
Wat maakt dat jij jezelf zo klein houdt…
Nu hoeft niet iedereen voor arts te gaan studeren 😊
De 1e stap is vaak éérst: meer voor jezelf op komen, grenzen te stellen, ruimte voor jezelf te creëren.
Weer te voelen wat jij voor jezelf verlangt. Betere keuzes te maken!
Geniet je leven ♥
Ps: 29 maart is er weer een middag met opstellingen: een prachtige manier om zichtbaar te maken wat jou tegenhoudt. Je kunt je nog aanmelden als representant!
