Ze heeft het druk. Érg druk.
Want er zijn zóveel mensen om haar heen, met zóveel problemen. Ze kán niet anders dan helpen.

Ik ken haar goed en weet van haar persoonlijke uitdagingen.
Als ik vraag hoe het daar mee gaat, wuift ze dat weg. Want ja, allemaal nog wel lastig, maar die oplossingen komen later.
Ze heeft daar nu simpelweg geen tijd voor!
Maar slechts één vraag verder over wat er in haar leven speelt beginnen de tranen te stromen.
‘Doe niet zo gemeen’ zegt ze.

Maar ik leg slechts de vinger op de zere plek…precies die plek die ze probeert toe te dekken met een ‘pleister’ in de vorm van ‘druk zijn’.

Ken jij ze ook? Mensen die altijd heel-heel-heel druk zijn…
De ‘helpers’ onder ons. Weinig rust. Altijd bezig.
Met allerlei problemen. Dikwijls van anderen… (misschien herken je het zelf ook?)

Natuurlijk is het lief; ze bieden altijd een luisterend oor.
Op jouw vraag ‘hoe gaat het met je’ geven ze een kort antwoord. Haast ontwijkend.
Om vervolgens direct te vragen hoe het met jou gaat. Daarna overgaand op wat hun bezig houdt; iemand die ze kennen, om wie ze veel geven…die zo worstelt met….waar ze al allerlei oplossingen voor hebben bedacht. Al zóveel voor hebben gedaan.

En áls er dan eens niemand in de buurt is met een probleem… je zou denken dat er dan een zucht van verlichting wordt geslaakt. Eindelijk eens tijd om eigen ‘gedoe’ aan te kijken.
Maar nee hoor. Dan is er wel iets anders. Bijvoorbeeld een klus die moet gebeuren. En wel NU.

Wist je dat altijd maar druk zijn een vorm van verslaving kan zijn?!
Omdat het verdovend werkt. Omdat het een gevoel geeft dat je nodig bent. Van waarde.
Stilletjes  zit daar het verlangen onder dat gezien wordt hoe goed jij bezig bent.

Maar óók vaak een weggestopte angst om naar eigen problemen te kijken, want;
zo lang jij met een ander bezig bent, heb je dáár geen tijd voor. Geen energie.
Kun je ze onbezwaard naar de achtergrond duwen.
Troost je jezelf dat jouw problemen stukken minder erg zijn.
Veel belangrijker is het, nu éérst die ander te redden.

Tis een mooi excuus om zo nooit je eigen ‘sores’ aan te hoeven kijken, want er zullen altijd mensen om je heen zijn met problemen. Dus je bent nooit klaar.
Veel doen en altijd druk zijn, werkt vaak verdovend en kan verslavend zijn.   

Je kunt er mee doorgaan, zolang je je ratio boven je gevoel stelt.  
Maar er kómt een moment waarop het te veel wordt.
Dikwijls is op dat moment de confrontatie enorm, met alles wat er aan emoties is opgekropt in de loop van de tijd. Zie het als een soort ‘berging’ waarin je van alles naar binnen gooit omdat je geen zin hebt om het uit te zoeken. Daar stapelt zich jarenlang van alles op. Tot je merkt dat er écht niets meer bij kan, doordat er (fysieke en/of mentale) ‘scheuren’ ontstaan. Dán pas open je de deur. En alles, buitelend over elkaar, valt naar buiten.

Zo werkt het ook met onze gevoelens en emoties. Je kunt proberen om alles rationeel weg te stoppen, maar er komt een moment dat het eruit knalt. En berg je dan maar, want doordat het zoveel is, vergt het heel veel tijd om alles beetje bij beetje te ontwarren, overzicht te creëren en juiste keuzes te maken.

Maak betere keuzes; geniet je leven.