Wie ben jij?
Wat is het eerste dat er in je opkomt wanneer ik je deze vraag stel. Je naam?
Lijkt logisch, alleen je hebt ‘m niet zelf bedacht; die naam is je gegeven.
Zou je een keuze hebben (gehad), dan heette je nu misschien anders.
Wie ben jij?
Vraag jij jezelf dat sowieso wel eens af?
Wie jij bent zónder alle rollen die je tijdens je leven hebt verzameld. Die je vanuit je beste ‘weten’ probeert te vervullen. Waarvan inmiddels uit onderzoeken blijkt, dat van dit ‘beste weten’ het meeste is gekopieerd. Omdat we degene die we vertrouwen, waarvan we houden, die we misschien zelfs bewonderen, dit (hebben) zien doen. En uit dezelfde onderzoeken blijkt dat 95% van ons gedrag onbewust is en bestaat uit aangeleerde patronen.
Dus hoe bewust weet jij wie jij bent?
Ons leven begint altijd met de rol van dochter of zoon.
Als kind voelen we aan, dat er bepaalde dingen van ons verwacht worden om die rol goed te kunnen vervullen. Althans, ‘goed’ in de ogen van onze opvoeders. Daaraan voldoen we maar al te graag. Want als kind heb je behoefte aan veiligheid. En het gevoel dat er van je gehouden wordt is daaraan gekoppeld. Je voelt je veilig bij iemand die van je houdt. En voor dát gevoel hebben we als kind alles over. Gevolg; je past je aan.
Soms door braaf alles te doen wat er van je verwacht wordt. Soms, als je té vaak hebt gevoeld dat je hier schijnbaar niet aan kunt voldoen…door dwars gedrag.
Beiden zijn een roep om aandacht, beiden een gevolg van.
De aangeleerde patronen van toen, hebben een enorme invloed op nu.
Want ook als volwassene hebben we behoefte aan verbinding met anderen, aan waardering, het gevoel dat we ‘ok’ zijn. We raken verdrietig, teleurgesteld of boos wanneer we afkeuring voelen.
En als je nu roept; ‘ohh maar het kan mij helemaal niets schelen wat een ander van mij vindt…!’
Ook dát komt vanuit een diep geworteld beschermingsmechanisme; ‘mij raak je niet!’
We doen het zó graag goed…maar wat houdt ‘goed’ nu precies in?
In plaats van te voelen of het goed is voor jou, hechten we te vaak waarde aan reacties vanuit onze omgeving. Zijn bijvoorbeeld je ouders blij met jou, dan voel jij je een goede dochter of zoon.
Is je partner blij met je? Je kinderen? Geven anderen je vaak complimenten?
Dan voel jij je gewaardeerd en ben je overtuigd dat je het goed doet.
En eerlijk; dat ís ook een fijn gevoel.
Alleen vergeten we vaak te voelen wie we zijn (z)ónder al die rollen.
De reden dat ik hier zo benieuwd naar ben, is omdat we de vraag naar onszelf vaak volkomen hebben afgeleerd. Als kind gaan we er nog vanuit dat alles mogelijk is.
Weten we zeker dat we later….We spelen van alles na en onze fantasie is grenzeloos.
Ons enthousiasme daardoor ook!
Tot we zóveel rollen toebedeeld krijgen of op ons nemen, dat hier geen ruimte meer voor is. Daardoor schuiven we onze eigen wensen en dromen naar achteren. Net zolang, totdat we ze vergeten zijn of dénken dat ze niet meer mogelijk zijn.
Weet je wat de zin van het leven is?
Zin in het leven.
Te ontdekken, te doen waar jij blij van wordt. En nee, niet alles lukt.
Maar door je verlangen te leven, te volgen en te ervaren; dat geeft zoveel voldoening. En vaak kun je er wél heel dichtbij komen.
De meeste dromen vervagen omdat we het opgeven.
Doordat er geen ruimte overblijft…
Omdat we de wensen van wie we houden belangrijker vinden.
Waardoor we onze eigen, unieke rol naar de achtergrond schuiven en het uiteindelijk ook maar dáár laten.
Maar stel dat je hier meer balans in zou vinden door jezelf nét zo serieus te nemen als al die andere rollen die je op je hebt genomen.
Hoe zou jouw leven er dan uitzien?
