`Ongelooflijk… ze protesteerden nog geen seconde, hadden er alle begrip voor… Had ik het maar eerder aangegeven!` vertelde ze. Ze was bij me gekomen omdat ze iedere dag bekaf thuis kwam van haar werk. Wat ze in eerste instantie als leuk en uitdagend had ervaren, was haar al een hele tijd té veel. Collega´s gooiden achteloos alle extra klussen op haar bureau. Bovendien voelde ze geen enkele waardering. Ze had op het punt gestaan een andere baan te zoeken, zó dwars zat het haar…
‘Heb je het wel eens in de groep gegooid?’ vroeg ik haar ‘aan je collega’s verteld hoe je op ‘de toppen van je tenen loopt’ om dit vol te kunnen houden?’ Ze snoof verontwaardigd. ‘Natuurlijk heb ik laten merken dat ik me er gek aan erger! Ik heb boos gekeken naar ze. De klussen uitgesteld, maar ja daar word ik zelf onrustig van dus dat werkt niet… Ze willen de signalen gewoon niet oppakken. Vinden het wel makkelijk zo!’
Tijdens een oefening die we samen deden, voelde ze pas hoe ontzettend dwars het haar zat. En dat het haar eigenlijk nog weinig kon schelen hoe haar collega’s over haar dachten. Het móest er gewoon uit. Samen oefenden we hoe ze dit het beste kon communiceren. En met die opdracht wandelde ze de deur uit…
Om de keer daarop enthousiast en tegelijkertijd verbaasd verslag te doen. Want de collega’s hadden geen enkel protest laten horen. Hadden juist heel begripvol gereageerd en haar gevraagd waarom ze dit niet eerder had aangegeven. Zij dachten juist dat ze de extra klussen heel fijn had gevonden, omdat ze altijd had verteld dat ze wel van een uitdaging hield…
‘Belachelijk hè, dat ik niet eerder duidelijk verteld heb hoe het voor mij voelde!’ zucht ze.
♥ ♥ ♥
De vorige keer dat haar dochter omhoog zat met de kinderen, is ze direct ingesprongen. Ze heeft alles zo goed mogelijk geregeld, zelfs vriendinnen ingeschakeld om er voor te zorgen dat alle sportlessen gevolgd konden worden. Gekookt zodat ze aan het eind van de avond met gevulde buik zó hun bed in konden rollen. Het gaf haar een voldaan gevoel.
Ze zag met lede ogen toe hoe haar dochter nog steeds regelmatig worstelde met tijd tekort en het deed haar verdriet dat ze niet werd gevraagd nog een keer te helpen… Had ze het de vorige keer dan toch niet goed gedaan..?!
Tijdens ons gesprek merkte ze dat het haar nog véél hoger zat dan ze voor zichzelf durfde toe te geven. Het deed haar echt verdriet en ze voelde zich enorm afgewezen als moeder én als oma….
Ze besloot het bespreekbaar te maken.
Tot haar grote verbazing bleek het heel anders te zitten dan ze ooit had kunnen vermoeden… Juist omdát ze zo haar best had gedaan, van alles had geregeld en gekookt, durfde haar dochter niet meer te vragen of ze nog een keer wilde helpen.
‘Je zag er zó moe uit mam, toen we uiteindelijk naar huis gingen… ik voelde me zo schuldig…’ had haar dochter gezegd. Het werd een mooi gesprek. Waarin heel duidelijk werd hoeveel moeder en dochter om elkaar gaven. Hoe ze elkaar wilden helpen en tegelijkertijd té voorzichtig waren om duidelijk aan te geven wat ze ieder nodig hadden…
♥♥♥
Duidelijk zijn is krachtig. Belangrijk is dat je het vanuit jezelf vertelt. Zonder verwijt naar de ander.
Benoem wat je nodig hebt, hoe het voor jou voelt….
Dat vergt soms wat oefening 😊 maar het is de moeite waard.
Dit wil niet zeggen dat je altijd het antwoord krijgt waar je op had gehoopt. Maar je hebt wel laten horen wat voor jou belangrijk is. Je hebt, zoals dat zo mooi genoemd, wordt ‘je plek ingenomen’.
En het schept een hoop duidelijkheid. Want door uit te spreken hoe iets voor jou voelt geef je daarmee de ander ook de ruimte om zich uit te spreken.
