Haar omgeving ziet haar als een sterke vrouw.
Ze ‘dopt haar eigen boontjes’. Vraagt nauwelijks (liefst nooit…) om hulp.
Als je aan haar vraagt hoe het met haar gaat, tovert ze een glimlach op haar gezicht en roept: goed! Om vervolgens direct te vragen hoe het met jou gaat. Ze kan goed luisteren en vaak heeft ze ook nog eens een raak advies.
Op het moment dat ze hier binnen komt valt het masker met één klap figuurlijk op de grond. Ze kán niet meer. Voelt zich zó onbegrepen.
Kan alleen nog maar huilen. Vraagt zich wanhopig af wat ze toch ‘verkeerd’ doet….
Ken je zulke sterke vrouwen in je omgeving? Of ben je misschien zélf zo’n sterke vrouw…?! Ik ken er genoeg. Was er vroeger zelf ook één.
Hield m’n emoties ‘lekker’ in bedwang.
Tot het moment dat ik alleen was.
Dan kon ik m’n tranen vaak niet meer stoppen en vroeg ik me vertwijfeld af hoe het kon dat niemand zag hoe het écht met me ging….
Ik hoorde zelfs wel eens ‘viavia’ dat ik arrogant genoemd werd.
Waar ik niets van begreep, want van binnen voelde ik me dikwijls ontzettend onzeker.
Maar ja….wat liet ik aan de buitenkant zien….
Er waren natuurlijk wel mensen in m’n omgeving die me beter kenden en oprecht vroegen hoe het met me ging… bij sommigen durfde ik het dan wel te vertellen, maar dikwijls stikte ik liever in mijn gevoelens dan dat ik vertelde hoe ik me van binnen voelde. Ergens onderweg in m’n leven had ik geleerd dat kwetsbaar opstellen betekende, dat ik daardoor een soort van ‘open doelwit’ zou worden, waar iedereen z’n pijlen op af kon schieten. Dus als overlevingsmechanisme had ik geleerd m’n masker van on-raakbaarheid hóóg te houden….
Totdat er zóveel tegelijkertijd gebeurde, dat ik het niet langer kon….
Dat was ook het moment dat m’n spieren zó gespannen waren, dat ik niet eens meer normaal kon adem halen. Bij de fysio op de tafel lag en hij verwonderd vroeg wát er in ’s hemelsnaam was gebeurd.
Gelukkig was hij een ‘held’ met dry needling, wat voor mij op dat moment als een wondermiddel werkte en direct ruimte gaf maar ohhhhh wat deed ‘t een pijn… In elk geval voldoende om mezelf voor te nemen het nooit meer zóver te laten komen!
Ik zie het nu ook zo dikwijls bij de vrouwen die bij me komen. Waar hun grenzen liggen weten ze zelf vaak niet eens meer; menigmaal zijn ze er over heen gegaan. Met hun hoofd gebagatelliseerd wat ze wel degelijk hebben gevoeld. Dit zo frequent hebben gedaan dat ze niet eens meer bij dat gevoel kunnen komen. Vanuit hun hoofd en denken hebben leren leven, in plaats vanuit hun gevoel en intuïtie…
Wat daarom ook de eerste stap is wat ze gaan leren in het traject: weer leren voelen.
Daar opnieuw op durven vertrouwen.
Maar wat is het toch jammer dat we schijnbaar éérst zoveel last moeten krijgen van onze zelf gecreëerde ‘beschermingen’, voordat we in actie komen….Voordat we leren beter voor onszelf te zorgen.
Sterk zijn is een positieve kracht.
Het kan echter ook je valkuil worden wanneer je daarin door slaat.
Nooit je kwetsbaarheid durft te laten zien.
Slecht om hulp kunt vragen.
Laatst las ik een mooie quote waardoor ik direct in de lach schoot. Herkenbaar… 😊
“Me: can i get some help around here?
Also me: not like that… ok… i’ll dot it!”
Weet je grenzen! Durf te zeggen wat iets met je doet. Vraag op tijd ook eens om hulp. Vertrouw er op dat die ander het ‘anders’ doet dan jij, maar dat is niet per definitie slechter!
Kijk wat vaker in de spiegel (en dan bedoel ik niet om te zien hoe je haar zit… 😊) om eerlijk tegenover jezelf toe te geven hoeveel balans er is bij jou in ‘sterk zijn’ en ‘kwetsbaar durven zijn’.
Hoe eerder je dit bij jezelf signaleert, des te sneller kun je dan weer uit die valkuil stappen.
Waardoor je uiteindelijk betere keuzes gaat maken voor jezelf.
