Krijg jij het wel eens benauwd van complimenten? Degradeer je die meteen met; geluk, toeval, of ‘dat kan iedereen toch’?!
Omdat het voor jou niet voelt alsof je écht hebt gepresteerd. Zelfs al vertelt je hele omgeving je van wel?!

Successen die je behaalt, complimenten die aan je gegeven worden, krijgen op deze manier amper de kans om tot je door te dringen. Je kunt namelijk nauwelijks geloven dat een ander jou ziet als een waardevol mens. Want je hebt jezelf wijs gemaakt dat je (nog) niet voldoet waaraan je minimaal zou moeten voldoen.

Ondertussen probeer je nog steeds tegemoet te komen aan allerlei verwachtingen.
Overigens meestal zónder dat je hebt gecheckt of jouw omgeving die ook daadwerkelijk van jou heeft.
Omdát je altijd zo ontzettend je best doet, ben je tegelijkertijd ook nog eens enorm gevoelig voor kritiek.
Want dan voelt het alsof je persoonlijk afgewezen wordt en niet datgene dat je doet of zegt en waarvan de ander op dat moment iets vindt. Je kunt niet eens horen wat er in werkelijkheid tegen je wordt gezegd. Omdat je zó op je tenen loopt, balancerend tussen je verlangen alles goed te doen en de diepe overtuiging dat je het nog lang niet goed genoeg doet, is het beangstigend om te horen dat de ander jou goed vindt, want jij ´weet´ dat dit niet waar is.

Bovendien; jezelf afzwakken doet lang niet zo zeer dan wanneer een ander dat doet.
Dus om die pijn en afwijzing maar alvast vóór te zijn, doe je het liever zelf.
Daarom zul je ook niet snel om hulp vragen, want dan geef je openlijk toe dat je lang niet alles zelf kunt.
En als die ‘beerput’ eenmaal open gaat; wie weet wat ze nog meer over jou ontdekken.

Als dit herkenbaar is voor jou; grote kans dat je last hebt van het ‘bedriegerssyndroom’, een vorm van irrationele onzekerheid.
De (vaak onbewuste) angst die daaronder zit, is dat de ander gaat ontdekken dat je helemaal niet zo goed bent als lijkt.

Ergens in jouw hoofd heb je een ‘ideaalbeeld’ gemaakt waaraan jij moet voldoen. Je creëert daardoor onrealistische verwachtingen van jezelf, waar je nooit aan kunt voldoen.
Maar waardoor je wél die eeuwige druk voelt om te presteren.

Jouw allergrootste criticus zit altijd op je nek.
Want dat ben jij zelf….

Ondertussen ben je een kei geworden in het afwimpelen van complimenten in plaats van ze simpelweg dankbaar te aanvaarden..

Resultaat; je loopt constant op je tenen, stelt taken uit omdat je bang bent dat je het niet goed genoeg zult doen, controleert keer op keer wát je hebt gedaan, kunt eindeloos blijven piekeren over iets wat je hebt gedaan of gezegd, blijft vaak eindeloos ‘hangen’ in een voorbereiding.

Als het je niet lukt om die criticus meer los te laten is de kans groot dat je zelfvertrouwen zodanig wordt ondermijnd dat je steeds slechter gaat functioneren. Jouw negatieve zelfbeeld wordt keer op keer bevestigd omdat jouw zelfbedachte ideaalbeeld simpelweg onhaalbaar is.
En zo ontstaat er een ‘self-fulfilling prophecy’.

Herkenbaar? De enige die hier verandering in kan brengen, ben JIJ.
Neem de volgende keer een compliment in ontvangst door simpelweg ‘dank je wel’ te zeggen en je ook dankbaar en blij te voelen. Het is een cadeautje!
Voel wat het met je doet wanneer iemand jou lof toezwaait.
Blijf doorademen (klinkt logisch, maar vaak stokt onze ademhaling zodra we iets spannend vinden en zo blokkeer je het vermogen om emoties te kunnen voelen).

Vind je het lastig om in je eentje te doen? Laat mij je erbij helpen. Ook dát is de regie nemen over je leven; hulp zoeken wanneer nodig. Vaak is de ander als spiegel onmisbaar.
Je omgeving kan ook als zodanig functioneren. Alleen is die al vaak gekleurd door de ervaringen die jullie met elkaar hebben.

Maak betere keuzes.
Geniet je leven ♥