Er schijnt hier iets bij de voordeur te hangen. Werd me gisteren verteld.
“Zodra ik bij jou binnen stap, zitten m’n tranen dírect al hoog”.

Vorige week stapte een andere dappere dame na een sessie de deur uit en zei me onder begeleiding van een ferme handdruk:
“Bedankt voor de tranen!”.
Want het was lang geleden dat ze had gehuild….

Wat maakt toch dat we het zo lastig vinden om onze tranen te laten stromen?
Ik zie het vaker bij de vrouwen die ik coach: éérst die worsteling om ze tegen te houden….

Dan pak ik alvast de doos met tissues en alsof dát het seintje is… beginnen de tranen te vloeien.
Tja….ik herken die worsteling direct. Ook ik vind het nog steeds best lastig als die waterlanders zich aandienen. Tegelijkertijd lucht het vaak zó heerlijk op. Geeft het zóveel inzicht in wat er zich (diep) van binnen allemaal roert bij je. Helpt het (oude) pijn los te laten…

Huilen kan ik vaak om van alles. Een film. Mooi boek. Iemand anders die huilt…
Dat schijnt makkelijker te zijn, want het lijkt dan alsof het niet om jou persoonlijk gaat.
Terwijl er natuurlijk diep van binnen toch iets bij JOU geraakt wordt. Anders zou het je weinig doen….

Vanmorgen las ik een mooie tekst over kwetsbaar durven zijn en ineens schoot me een situatie te binnen van een aantal jaren geleden, waarin ik me heel stoer had gehouden. Terwijl ik me van binnen haast voelde verschrompelen van verdriet en onmacht.
Maar stoer blijven had ik mezelf aangeleerd als overlevingsstrategie. Vooral niet laten zien hoe kwetsbaar ik me voelde. Dus in situaties waarin ik me het meest broos voelde, zette ik m’n ‘stoere masker’ op. Nu vraag ik me af hoe het zou zijn gelopen als ik me wél kwetsbaar had durven laten zien…

Gelukkig durf ik het steeds vaker. Hoewel ik af en toe dat masker zó omhoog voel schieten.
Ik ben nog steeds in de leer… maar zo blij dat ik me er bewust van ben en daardoor dat masker durf te laten zakken, in plaats van me stoer aan de buitenkant te tonen terwijl ik me van binnen zo ongelooflijk breekbaar voel. Eng? Doodeng….
Maar…. áls je dit durft, nodig je daardoor de ander ook uit zich kwetsbaar te laten zien. Wat lang (nog) niet altijd aangenomen wordt.
Want er is moed voor nodig om jouw eigen breekbaarheid te laten zien.

Eigenlijk is kwetsbaar durven zijn dus best STOER!

ps: deze foto is van m’n voordeur. Zara was niet te vermurwen en liet zich niet weg sturen 😊